I. Kwatera Główna Zakonu Feniksa

"Kto chce świata, gdzie dzieciaczek może być bezpieczny? Ja chce![1]"

[Anastacia – „I do”]

 31 lipiec 1995 r.

            Mieszkanie pod jednym dachem z czwórką, a czasem siódemką facetów jest dość męczące, a kobiety w tej rodzinie są tylko trzy – Mandy, pani Weasley i Ginny. Mandy Agnes Frances pochodzi z rodziny Weasley'ów. Jest starsza od Rona o całe pięć minut. Chłopakowi nie bardzo to się podoba, ale jakoś to znosi. Te wakacje wszyscy Weasley’owie wyjątkowo spędzają w Kwaterze Głównej Zakonu Feniksa.

- Mandy! – Dziewczyna usłyszała krzyk mamy z dołu.

- Już idę! – Odkrzyknęła, wychodząc z pokoju.

            Dom Syriusza Blacka - w którym aktualnie się znajdowali wszyscy domownicy - był strasznie zapuszczony, a to znaczyło, że Molly nie zamierzała dać nikomu spokoju dopóki to miejsce nie zostanie doprowadzone do stanu używalności, a to było ciężkie zadanie. Schodziła po ciężkich, czarnych trzeszczących okropnie schodach. Gdy się ich używało miało się wrażenie, że zaraz rozlecą się pod naciskiem wagi, a przecież, Mandy nie była osobą grubą. Weszła do kuchni gdzie już była także, Ginny – najmłodsza z całej rodziny – obierająca ziemniaki, a mama obu dziewczyn przygotowywała mięso. Dodatkowymi osobami w kuchni był Syriusz, który jak na prawdziwego pana domu przystało zarzucił nogi na stół i zaczął czytać jakąś gazetę. „Będzie awantura jak go mama przyłapie z tymi nogami na stole”. Remus Lupin siedział w koncie i nerwowo rozmawiał o czymś z Arturem. „Tak pewnie znowu jakieś sprawy Zakonu. Szkoda, że jesteśmy za młodzi, aby dołączyć do reszty.”

- W czym ci pomóc mamo? – Spytała Mandy, ujawniając swoją obecność.

- Pokrój warzywa na sałatkę – odpowiedziała jej mama nawet nie patrząc na nią.

            Zaczęła, więc kroić, wymieniając się z Ginny spojrzeniem typu: „wolałabym twoją czynność”.

- Zebranie będziemy musieli zacząć przed przylotem Harry’ego – powiedział pan Weasley.

- To Harry dziś przylatuje? – Spytały Mandy i Ginny jednocześnie.

- Molly jesteś pewna, że Mandy jest siostrą bliźniaczką Rona? Bo one za często odzywają się jednocześnie – powiedział Syriusz puszczając do nas oczko.

- Tak. Syriuszu jestem pewna – odpowiedziała odwracając się w stronę ostatniego noszącego nazwisko Black. – Zdejmij te nogi ze stołu – zganiła go. – A za ile oni będą? – Spytała swojego męża już łagodniejszym tonem.

            Remus spojrzał na zegarek i odpowiedział:

 - Powinni zaraz tu dotrzeć.

- To niech tylko dziewczynki skończą swoje zadania i możemy zaczynać.

- Ale ja przed chwilą zaczęłam – przypomniała mamie Mandy.

- To się pośpiesz – powiedziała do niej.

            „Od kiedy powrócił Lord Voldemorta stała się bardziej nerwowa, nadopiekuńcza i bardziej wrażliwa. Ale czemu dziś jest taka oschła? Pewnie bliźniacy coś odwalili i mama jest wściekła, ale czy ja muszę za to obrywać? Otóż nie, ale to nie moja wina, że lubię się z nimi wygłupiać. W końcu śmiech to zdrowie.”  W pięć minut skończyła ze swoją praca, a Ginny ze swoją. Bez żadnego polecania udały się do swojej sypialni, którą dzieliły razem z Hermioną.

- A wy coście odwalili? – Spytała bliźniaków, gdy zastała ich w pokoju.

- My? – Spytał Fred.

- Nie wiesz ja i Ron –odpowiedziała.

- My nic – powiedział George.

- To, czemu mama jest zła jak osa?

- Może Percy znowu odesłał list bez przeczytania – podsunęła pomysł Hermiona.

- Pewnie tak było – zgodził się z nią Ronald.

- Czasami zastanawiam się, po kim on jest taki głupi – powiedział George.

- Wiesz nie obrażaj rodziny, bo nikt nie jest na tyle pusty żeby odwrócić się od matki i ojca zwłaszcza w tych czasach – powiedziała Ginny głaszcząc Krzywołapa.

- Po prostu w Ministerstwie zrobili mu wodę z mózgu – dodała zielonooka.

- Mandy, on nie ma mózgu – uświadomił ją Fred.

- W sumie teraz to też zaczynam w to wierzyć – zgodziła się z nim.

„Ehh… Percy to idiota. Wierzy Ministerstwu, a Harry’ego nazywa kłamcą, a naszą rodzinę naiwniakami”. Nikt nigdy w tej rodzinie nie zapomni widoku płaczącej mamy i czerwonego ze złości taty.

***

- Percy ON naprawdę powrócił! – Krzyczał pan Weasley.

 Mandy i Ginny podtrzymywały płaczącą i słaniającą się na nogach mamę, która resztkami sił starała się wyrwać kufer Percy’ego z jego rąk.

- To ty tato posłuchaj przez tyle lat wierzycie jakiemuś tam Potterowi, który opowiada to, co mu ślina na język przyniesie, ale to ON kłamie, a nie Ministerstwo. Jak możesz tak mówić o swoim miejscu pracy, które pozwala wyżywić ci rodzinę? Powinieneś stać w naszych szeregach!

- Percy opanuj się – powiedziała Mandy. – Nie musisz się wyprowadzać – starała się go zatrzymać.

- Nie będę mieszkał ze zdrajcami, a ty, Mandy myślałem, że jesteś inna. Jednak się myliłem! – Krzyknął jej prosto w twarz.

- Zamilcz! Nie oceniaj mnie, jeśli mnie nie znasz. Nikogo z naszej rodziny nie znasz dobrze, bo każde wakacje spędzasz zamknięty w swoim pokoju. Uważasz się za lepszego od nas. Jesteś podobny do Malfoy’a i podobnie jak on masz nas głęboko w poważaniu! – Wykrzyczała mu proso w twarz.

***

            Mandy nigdy z Percym się nie kłóciła. Czasami go nawet podziwiała za to, że jest taki ambitny, ale tamtego wieczora według wszystkich, którzy widzieli to widowisko przegiął. I gdyby nie to, że nie mogła używać czarów po za szkołą rzuciłaby na niego jakąś klątwę. Pani Weasley do tej pory nie może dojść do siebie po stracie syna. „Ale Percy zawsze był taki. Po trupach do celu.”

- Wiecie, że Harry ma się dziś zjawić? – Spytała Ginny.

- Super. W końcu – powiedział Ronald.

- Patrząc na to, że Hedwiga chce nas zadziobać, bo mu nie odpisujemy to wątpię żeby przywitał nas z entuzjazmem – rzuciła Hermiona.

- Dobrze wiesz, że Dumbledore nam nie pozwolił – powiedział Ron.

- Ja to wiem, ty to wiesz, oni to wiedzą – tu wskazała na bliźniaków – ale on tego nie wie. – Stwierdziła Mandy biorąc jakąś księgę do ręki i usadowiła się wygodnie z lekturą w fotelu

Książki były całym jej światem. Zwłaszcza te o magicznych roślinach, eliksirach i zaklęciach. Chciała w przyszłości zostać magomedykiem. Ale żeby nim zostać musiała egzaminy na koniec piątego roku zdać na Wybitny z tych trzech przedmiotów, jakimi były: eliksiry, zaklęcia i zielarstwo oraz transmutację na Powyżej Oczekiwań. Dlatego też studiowała wszystkie zdobyte na ten temat książki. Tą, którą akurat miała w ręce przyszła jej Padma Patil i zawierała jakieś stare receptury eliksirów, których już w dzisiejszych czasach się nie używa. W Norze w jej pokoju było pełno tego rodzaju książek, co strasznie denerwowało Ginervę, bo praktycznie żadna półka nie była jej. Rodzice w pełni zaakceptowali jej pomysł na przyszłe życie.

- Harry, kochaneczku – usłyszeli z dołu glos pani Weasley.

- Harry już jest – powiedziała Mandy.

- My spadamy do siebie – powiedzieli bliźniacy i teleportowali się do swojego pokoju.

- Jakby nie mogli się przejść – stwierdziła Hermiona tonem, który trochę przypominał głos pani Weasley.

- Tacy już są – podsumowała Ginny.

            W spokoju czekali, aż usłyszą jak Wybraniec wchodzi do pokoju obok.

___________________

[1] Anastacia – „I do”