II. Malfoy

„Obmyślasz każdy gest… Na wypadek, by nikt nie odgadł, kim naprawdę jesteś. [1]”

[Varius Manx – „Pocałuj Noc”]

15 sierpień 1995 r.

            Życie Draco Malfoy’a było szare i nudne. Przepełnione naukami o potędze czystej krwi nad mugolami, przekonaniami o wielkości Czarnego Pana.

            Lucjusz Malfoy od zawsze był poplecznikiem Lorda Voldemorta. To była rodzinna tradycja Malfoy’ów przekazywana z pokolenia na pokolenie. Jego pierworodny syn również miał wpajaną zasadę pogardy dla szlam i zdrajców krwi.

Zakładasz szary płaszcz
Łatwo wtapiasz się
W upiornie trzeźwy świt. [1]

            Draco wychowany był bez miłości rodziców. Okazywanie uczuć nie leżało w naturze Blacków i Malfoy’ów. Wydawałoby się, że ten sposób sprawił, że latorośl Lucjusza i Narcyzy byłaby zimna jak głaz. Jednak od dnia, w którym po raz pierwszy znalazł się w Hogwarcie, gdzie poznawał nowe życie bez rodziców zaczęły w nim zachodzić powolne i niezauważalne od razu zmiany. Dalej wyznawał zasady wpajane przez rodziców, nienawidził Pottera, Weasley’ów i Granger. Prześladował słabszych, którzy nie należeli do Slytherinu.

Twój śmiech zawstydza Cię,
Więc wolisz nie śmiać się
Niż chwilę śmiesznym być. [1]

            Każde wakacje spędzał tak samo. Tydzień w jakimś ciepłym kraju, potem wakacje w Malfoy Manor razem z Blaisem – jego najlepszym przyjacielem. Godzinami rozmawiali o tym, jaki świat czarodziejów jest zanieczyszczony przez szlamy. Siadali na leżakach przy basenie i popijali zimne lemoniady podawane przez skrzaty domowe. Jednak, kiedy Blaise wracał do siebie otaczała go samotność. Wtedy zastanawiał się, co by było gdyby jego ojciec i matka byli inni.

Spróbuj, choć raz odsłonić twarz
I spojrzeć prosto w słońce. [1]

            A kiedy przed oczyma stanął mu obraz szczęśliwej rodziny podobnej do Weasley’ów szybko ganił się za to i powtarzał, że Rudzielce to zdrajcy krwi, którzy muszą zginąć.

            Narcyza Malfoy kochała swoją rodzinę i za każdym razem okazywała to Draco w postaci gestu pełnego czułości. Jednak jej syn tego nie dostrzegał, co ją strasznie bolało i raniło jej matczyne serce, ale cierpiała w milczeniu z kamienną i zimną twarzą.

            Życie Draco Malfoy’a było, jakie było, ale w każdym z nas z czasem zachodzą pewne zmiany, które wiać dopiero po kilku latach.

            Właśnie chodził po ulicy Pokątnej razem z Blaisem i robił zakupy do Hogwartu, w którym miał zacząć piąty rok nauki.

- Ciekawe, kto w tym roku będzie nauczał Obrony Przed Czarną Magią – zastanawiał się Zabini.

- Z tego, co mi ojciec mówił to będzie ktoś z Ministerstwa – odpowiedział Draco przyjacielowi.

- A czemu z Ministerstwa?

- Bo dyrektor Hogwartu nie może nikogo znaleźć na to miejsce.

- Może w końcu zapanuje ład i porządek w tej szkole – powiedział Zabini.

- W cuda wierzysz – stwierdził Malfoy dając tym samym znak, że rozmowę na ten temat uważa za zakończoną.

            Chodzili tak po całej Pokątnej robiąc zakupy. Spotykali ludzi ze szkoły tych lubianych i nielubianych. Do tej drugiej grupy zaliczali się Weasley’owie, Potter i szlama Granger. Obaj chłopcy patrzyli na tę grupkę wilkiem stojąc w miejscu. Malfoy i Zabini stali przed księgarnią ‘Esy i Floresy’, kiedy to ktoś wpadł na blondyna. Dziewczyna pozbierała swoje rzeczy, które wypadły z papierowych torebek i nie zwracając uwagi, kim jest osoba, która jej pomaga i na którą wpadła powiedziała:

- Przepraszam – i odeszła.

            Draco Malfoy też od razu nie rozpoznał, kim jest owa dziewczyna, ponieważ długie rude włosy zasłaniały jej twarz. Dopiero przyjaciel uświadomił mu, kto na niego wpadł.

- Ale ta Weasley to gapa.

            Draco jeszcze raz spojrzał w stronę gdzie stali zdrajcy krwi i rozpoznał, że faktycznie to była siostra Rona, która zmieniła się przez wakacje.

- Trzeba było ją obrzucić wyzwiskiem.

- Powiedziała przepraszam to i tak upokorzenie dla niej samej – powiedział Malfoy uśmiechając się do kumpla i ruszyli w stronę Dziurowego Kotła gdzie czekały na nich ich matki. Ale jego oczy, co jakiś czas zerkały na idącą z przodu rudą postać.

***

            Mandy podeszła do grupki rudzielców i podała im część książek, które kupiła Ronowi, żeby niósł.

- Mandy, co mówił Malfoy, kiedy na niego wpadłaś? – spytała Ginny.

- A to był Malfoy? A nic nie mówił, bo nie zdążył.

            Szli dalej ulica Pokątną, a męskie spojrzenia, co jaki czas patrzyły na długie nogi dziewczyny, która miała na sobie czarną spódniczkę przed kolano i białe balerinki na nogach. Nigdy nie zauważała tych natrętnych spojrzeń. Podobnie było i w tym przypadku, dlatego nie dostrzegła szarych tęczówek tak bardzo wyróżniających się z tłumu innych par oczu, które delikatnie i dyskretnie żeby nie wzbudzić podejrzeń przyjaciela ją obserwowały.

Obmyślasz każdy gest
Na wypadek, by
Nikt nie odgadł, kim naprawdę jesteś. [1]

            Gdy Mandy i jej rodzina oraz przyjaciele znaleźli się w Grimmuald Place 12 dziewczyna wrzuciła książki do kufra, usiadła na swoim łóżku i zaczęła czytać zaczętą wczoraj książkę.

- Napisałaś referat dla Binsa? – Spytała Hermiona, z którą Mandy i Ginny dzieliły pokój.

- Tak, a coś chcesz sprawdzić? – Odpowiedziała Mandy pytaniem na pytanie nie odrywając wzorku od książki.

            Ginny była w kuchni i pomagała pani Weasley przygotować obiad. Między dziewczynami panowała niepisana umowa na dyżury w kuchni. Wyjątkowo wszystkie stawiały się, kiedy miały odbyć się zebrania Zakonu.

- Trochę dziwny ten temat – stwierdziła Hermiona.

- Mi pomógł Billy. Napisałam do niego sowę i przesłał mi swoje notatki.

- A mogę do nich zajrzeć?

- Pewnie – zgodziła się Mandy i podeszła do kufra.

- Te walki goblinów są koszmarne. Co chwila był zawierany jakiś pokój.

- Billy miał to wszystko opracowane idealnie. Zastanawiam się jak mu chciało się to wszystko pojąć – powiedziała ruda podając notatki przyjaciółki

- No w sumie pracuje teraz z nimi, więc musi coś o nich wiedzieć.

- No wiem, wiem, ale czy on był kiedyś z czegoś nieprzygotowany?

- Pewnie nie – odpowiedziała ze śmiechem Hermiona widząc minę Mandy.

- To nie jest śmieszne – stwierdziła dziewczyna.

            Ich rozmowę przerwał nagły trzask i zmaterializowali się obok nich bliźniacy.

- Co jest? – Spytała siadając na fotelu.

- Siostra, bo my…

- … mamy sprawę.

- Jaką? – spytała, Mandy przyzwyczajona do tego, że bliźniacy mówią zawsze razem.

„Żałuję. Że ja i Ron nie mamy takich kontaktów ze sobą”

            Między nią, a Ronaldem zawsze była jakaś ściana, której nie mogli zburzyć. Nikt nie wiedział, czym to jest spowodowane. Duża część osób obserwująca w szkole ich relacje podejrzewali, że jest to skutek tego, iż Mandy ma lepsze oceny niż jej brat, a on cały czas żyje w cieniu swoich braci. Jeszcze inni twierdzili, że jest ulubienicą swoich starszych braci, a on cały czas jest obiektem ich lekkich żartów. Wadą najmłodszego Weasley’a było brak dystansu do samego siebie.

- Potrzebujemy taki jeden eliksir – zaczął Fred.

- Jaki?

- Na sen – kontynuował George.

- To robiliście pod koniec szóstego roku – powiedziała Mandy

- Tak wiemy, ale nam nie wyszedł – powiedział Fred.

- Dostaliśmy z niego trolla – dodał George.

- I co ja mam z tym wspólnego?

- Zrobisz go dla nas? – obaj zrobili słodkie oczka.

- Ale dopiero jak będziemy w Hogwarcie, bo Snape ma wszystkie potrzebne składniki. Musicie tylko jakoś je zdobyć.

- Mandy jesteś cudowna. O składniki się nie martw. Jeśli nam uda się rozkręcić własny biznes to bierzemy cię do spółki.

- Bo wam uwierzę – skwitowała i zaczęła szperać, po książkach w poszukiwaniu listy potrzebnych składników oraz receptury na owy eliksir, a Hermiona patrzyła na to z niedowierzaniem.

- Pomożesz im?

- Tak.

- Jak Snape się dowie… - nie dokończyła, bo Mandy jej przerwała.

- Bez ryzyka nie ma zabawy.

_______________________

[1] Varius Manx – „Pocałuj Noc”