III. Pociąg do Hogwartu

„Uroda nie stanowi o niczym, gdy nie jest urodą serca. [2]”

[Anita Lipnicka – „Moje oczy są zielone”]

1 września 1995 r.

       Nie wiadomo, kiedy minął ostatni miesiąc wakacji. Mandy nim się obejrzała znalazła się na Peronie 9 i ¾. Myśl o kolejnym roku w Hogwarcie napełniała ja radością. Czerwone kanapy w Pokoju Wspólnym Gryffindoru były jej ulubionym miejscem do odrabiania lekcji i plotkowania z Hermioną oraz Ginny.

- Tylko bądźcie grzeczni – powiedziała pani Weasley patrząc na bliźniaków.

- Jak zawsze mamo – odpowiedzieli puszczając sobie oczko i uśmiechali się tajemniczo do Mandy.

            Dziewczyna powstrzymała się przed wybuchnięciem głośnym śmiechem. Zawsze uważała, że Fred i George nie mają litości dla Molly. Kobieta przynajmniej raz w miesiącu dostawała sowę ze skargą na nich.

- Czemu oni nie wyrzucą Malfoy’a z tej szkoły? – Spytał Ron patrząc wzrokiem bazyliszka na wysokiego blondyna.

            Ron nienawidził Malfoy’a za wiele rzeczy, ale w największym stopniu za to, że na prawo i lewo Draco chwalił się swoim bogactwem.

- Ron daj spokój. On i tak zawsze zostanie napuszonym dupkiem – powiedziała Mandy kierując się w stronę pociągu ze swoim kufrem.

            Mandy również nie lubiła arystokraty, ale w żaden sposób mu tego nie okazywała, a jego samego jak i jego zaczepki traktowała jak powietrze. Kiedy udało jej się już włożyć kufer do pociągu zaczęła razem z przyjaciółmi szukać wolnego przedziału. Nie obeszło się bez niemiłej rozmowy z Malfoy’em.

- Uważaj Blaise żebyś się nie ubrudził szlamem – ostrzegł przyjaciela.

Gdybym miała powiedzieć, co mnie dziś najmocniej boli
Powiedziałabym, że słowa nieczułości. [1]

- Zamknij się, Malfoy – powiedział Potter.

- Od kilku lat słyszę zamknij się Malfoy. Tylko na tyle cię stać Potter?

            Pierwszy raz to Harry stracił cierpliwość do Draco. W jednej chwili blondyn stał pod ścianą z różdżką przy gardle. Jednak nie był on wystraszony, lecz pewny siebie.

- Uważaj Potter jestem prefektem.

- Expelliarmus! – Powiedziała Mandy, a różdżka Harry’ego wylądowała pod nogami Ginny.

- Mandy! – Krzyknął Ron.

- Harry odejdź od tego czegoś. Zaraz tu przyjdzie jakiś nauczyciel i będziemy mieć kłopoty.

            Sama nie wiedziała, czemu rozbroiła Pottera, ale ten człowiek od przesłuchania w Ministerstwie Magii był bardzo nerwowy. Według dziewczyny, aż za bardzo. I to ją strasznie denerwowało i chyba właśnie, dlatego postanowiła rozbroić przyjaciela za nim ten popełni jakieś głupstwo typu walnięcie blondyna jakąś klątwą. To była pierwsza reakcja na swój ruch.

- Weasley, a już myślałem, że trzeba cię oddać do jakiegoś lekarza.

            Mandy przeszła obok Malfoy’a zabierając przy okazji Pottera. „Co ja robię?” Pytała sama siebie. Właśnie ominęła ją okazja patrzenia na sponiewieranie Malfoy’a. Jednak z drugiej strony właśnie uratowała Harry’ego od szlabanu. Spojrzała na Ronalda, który patrzył na nią lekko zdziwiony jakby niedowierzał, że jego siostra uratowała skórę ich wrogowi. „Ale czy rzeczywiście to zrobiłam?” Pytała sama siebie w myślach. W końcu Draco nie bał się Wybrańca. On śmiał mu się w twarz. „Przecież on jest prefektem. Jest teraz wyżej niż cały Potter – Wybawca – Świata.” Mandy umieściła kufer na wysokiej półce w przedziale.

A gdy ktoś mnie spyta, czego,
Czego się najbardziej boję
Powiem, że samotnych nocy i wojen. [1]

            Usiadła przy oknie i patrzyła jak pociąg rusza, a krajobraz w postaci stacji i stojących na niej ludzi oddala się od niej, co raz bardziej. Mimo to nie wróciła do rzeczywistości by porozmawiać z przyjaciółmi. Nie słuchała ich żartów, a nawet nie zauważyła, kiedy Ron i Hermiona udali się na zebranie prefektów. Mandy nigdy wiele nie mówiła, chyba, że zmuszała ją do tego sytuacja. Zawsze towarzyszyła Herminie, Harry’emu i Ronowi w ich przygodach. Jednak trzymała się z tyłu i swoje pomysły podrzucała na koniec, kiedy wszystkie inne odpadały.

- Malfoy faktycznie nie kłamał jest prefektem – powiedział Ron, gdy wrócili z Hermioną.

- A jego partnerką jest Pansy Parkinson – Hermiona na dźwięk tego nazwiska skrzywiła się.

- I wiecie, co jest najgorsze? Wszystkie dziewczyny, które są prefektami mdleją na jego widok – Powiedział Ronald ze złością.

- Bo Malfoy jest przystojny – powiedziała Mandy patrząc swoimi zielonymi oczami na brata.

- Co?! – Krzyknął Ron.

- Wiesz to, że jest przystojny nie znaczy, że ma coś w głowie – powiedziała Hermiona.

- Ale czy ja powiedziałam, że on jest mądry? N I E. – Zaakcentowała to słowo i dodała. – Stwierdziłam tylko, że jest przystojny i N I C poza tym.

            Dziewczyna była lekko zła na przyjaciół, bo zawsze złościli się na nią, gdy miała inne zdanie niż oni. A Draco Malfoy był jednym z najprzystojniejszych chłopaków w Hogwarcie. Jego stalowe oczy były jedyne w swoim rodzaju i może gdyby był inny z charakteru pokusiłaby się o zostanie jedną z jego fanek. Jednak jego uroda nie szła w parze z dobrym usposobieniem, jakiego panna Weasley oczekiwała od mężczyzn.

Uroda nie stanowi o niczym, gdy nie jest uroda serca. [2]

            Wyszła z przedziału. Stała tak chwile na korytarzu patrząc jak krajobraz przesuwa się przed oczami. Wydawałoby się, że to nie pociąg pędzi po torach, ale to świat gna przed siebie.

Gdybym miała powiedzieć, co dziś myślę o świecie
Z prawą ręką na sercu tak szczerze
Powiedziałabym, że jeszcze
Jeszcze nie jest najgorzej
Chociaż czasy do życia mamy podłe. [1]

„Zresztą i świat i pociąg pędzą.” Nie rozumiała tego całego pośpiechu wśród ludzi. To prawda, że życie jest krótkie, ale czy nie lepiej byłoby je przeżyć w spokoju, bez biegu tak w pełni, bez tego przeklętego pośpiechu? Ona nigdy się nigdzie nie śpieszyła. Zawsze starała się cieszyć każdą chwilą.

Mimo to, gdy wróżę z gwiazd wychodzi mi,
Że przed nami jeszcze wiele pięknych dni. [1]

            Po dziesięciu minutach stwierdziła, że poszuka panien Patil, bo wypadało im podziękować za książkę, którą jej przysłały. Zaglądała do każdego przedziału, aż w końcu znalazła te, których szukała.

- Już miałam za wami wysłać list gończy – stwierdziła ze śmiechem Ruda witając się z dziewczynami, które były w przedziale: Padmą, Parvati oraz Lavender i Luną.

- Dlaczego? – Spytała zdziwiona Padma.

- Bo nie mogłam was znaleźć – wyjaśniła, Mandy wciskając się między siostry.

- Ehh i zawsze się wpychasz – powiedziała panna Patil, która należała do Ravenclawu.

- Mandy wiesz, że twoje włosy nie mają już marchewkowego koloru? – Spytała Brown.

- Dzięki.

            Największym zmartwieniem starszej panny Weasley były jej włosy. Od dnia jej narodzin nie miały kasztanowego koloru tylko marchewkowy, ale w ciągu ostatnich wakacji stały się ciemniejsze i teraz wspaniale komponowały się z zielonymi jak liście latem oczami dziewczyny. Ona sama zauważyła ową zmianę, ale chciała, żeby ktoś jej to powiedział.

- Tak w ogóle to dziękuje za książkę. Kiedy mam ją oddać? – Zwróciła się do bliźniaczek.

- Nawet nie waż się nam jej oddawać – powiedziała Krukonka.

- Właśnie. Potraktuje to, jako prezent gwiazdkowy – powiedziała Parvati.

- Jesteście kochane! – Krzyknęła Mandy i pocałowała obie dziewczyny w policzki.

Moje oczy są nadal zielone
W moich oczach wciąż kwitnie nadzieja
I pełne światła są moje dłonie
Jeszcze wierzę w drugiego człowieka. [1]

            Dziewczyny opowiadały, co robiły we wakacje i kogo poznały. Były tak zajęte rozmową, że nawet nie zauważyły, iż zbliżają się do stacji w Hogsmeade. Mandy jak oparzona wyskoczyła z przedziału i przeciskając się przez uczniów wychodzących z kabin starała się dotrzeć do swojego. Potrącała ludzi, którzy potem patrzyli na nią krytycznym wzorkiem. „Jak zwykle zagapiłam się.” Zganiła się w myślach i dalej szła do przedziału gdzie teoretycznie powinni na nią czekać jej przyjaciele. Nawet nie zauważyła, że kogoś popchnęła tak mocno, iż znowu wpadł do przedziału, z którego starał się wydostać.

- Pansy ja wiem, że jestem boski, ale nie leć na mnie przy wszystkich – powiedział Malfoy wychodząc.

- Twoje niedoczekanie Malfoy – wycedziła Parkinson poprawiając szatę. – I dla twojej wiadomości ktoś mnie popchnął.

- Tylko winny się tłumaczy.

_________________________________

[1] Anita Lipnicka – „Moje oczy są zielone”

[2] Włodzimierz Pietrzak