IV. Hogwart

„Czuję jak w moim sercu rodzi się nadzieja… gdy biegnę już kolejną z dróg. [1]”

[Paula Kozak – „Piosenka Na Zły Czas”]

1 wrzesień 1995 r.

            Mandy siedziała przy stole Gryffindoru pomiędzy Hermioną, a Parvati. Sufit Wielkiej Sali był zaczarowany tak, żeby przypominał niebo w nocy. W pomieszczeniu panował jak zawsze gwar. Większość uczniów przekrzykiwała się, aby coś sobie powiedzieć. Kilka chwil temu zakończyła się Ceremonia Przydziału i teraz powinno nastąpić przemówienie dyrektora Albusa Dumbledorea. Czwórka przyjaciół dyskretnie obserwowała nową postać siedzącą przy stole nauczycieli. Była to niska kobieta z kręconymi brązowymi włosami i lekko przy kości. Ubrana była w okropny różowy komplecik. W pewnym momencie profesor McGonagall zastukała złotym widelcem w wysoki puchar i gwar, jaki panował do tej pory ucichł. Albus Dumbledore wstał ze swojego miejsca i nie podnosząc zbytnio głosu zaczął swoje przemówienie.

- Witam nowych i starych uczniów. Na początku chcę przypomnieć, że wstęp do Zakazanego Lasu jest absolutnie zabroniony – tu spojrzał w kierunku czwórki Gryfonów i dalej kontynuował swoją przemowę. – Razem z Radą Pedagogiczną postanowiliśmy urządzić Bal z okazji Nocy Duchów, ale o szczegółach dowiecie się w odpowiednim czasie. – W sali zapanował szum, który został uciszony jednym gestem reki. – Dodatkowo chcę wam przedstawić nowego nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią profesor Dolores Jane Umbridge… - Dumbledore nie skończył, bo owa kobieta przerwała mu.

- Witajcie moi drodzy. Przybyłam do was z Ministerstwa Magii, aby nauczać Obrony Przed Czarną Magią w sposób bezpieczny – powiedziała.

            Mandy przeszły dreszcze po całym ciele. Głos nowej nauczycielki był tak słodki, że Rudej przypominał jaskraworóżowego landrynka. Panna Weasley była przeciwniczką owego koloru, więc nowe ciało wśród nauczycieli było teraz wrogiem numer jeden.

- Zajadajcie! – Zakończył Albus klaśnięciem w dłonie, a na stołach pojawiło się jedzenie.

- Ona jest z Ministerstwa? – Spytał Ron nakładając sobie sporą ilość pieczonych ziemniaczków.

- Tak. Ministerstwo miesza się w sprawy Hogwartu – powiedziała Hermiona.

- Ta cała Umbridge była obecna na moim przesłuchaniu – dodał Harry.

- To wszystko wydaje się dziwne – stwierdził Weasley.

- Mandy, a ty, co o tym myślisz? – Spytał Harry, Rudą.

            Panna Weasley posiadała bardzo dziwną umiejętność. Potrafiła odpływać myślami w zupełnie inny świat. Tak było i tym razem. Kiedy na stole pojawiły się potrawy Mandy zaczęła się zastanawiać czy Bal z okazji Nocy Duchów jest w tym momencie odpowiedni?  Przecież kilka miesięcy temu z rąk samego Lorda Voldemorta zginął Cedric. Uważała, że zbyt krótki okres czasu minął, aby móc urządzać takie imprezy. Pocieszała sama siebie, że jej sukienka, którą miała w zeszłym roku jest na nią mała, a nie miała pieniędzy żeby kupić sobie nową podczas wypadu do Hogsmeade. Nie miała również zamiaru prosić o pożyczkę bliźniaków, ponieważ to byłoby poniżej jej honoru.

- Co? – Spytała wracając do rzeczywistości.

- Ty w ogóle nas słuchasz? – Spytał z wyrzutem Ron.

- Szczerze? Nie – odpowiedziała.

- Dobra wyjaśnimy ci to później – stwierdził Harry z obrażoną miną.

            Zaczęła jeść to, co sobie nałożyła na talerz. Jej przyjaciele nie zauważali, że ją nie interesują ich przemyślenia. Ona nie odczuwała potrzeby bycia bohaterką, która będzie ratować świat. Ona marzyła o tym, aby być zwykłą uczennicą. Oczywiście lubiła Harry’ego i Hermionę i traktowała ich jak rodzeństwo, ale brakowało im spostrzegawczości. Oni nie zauważali, że panna Weasley woli być postawiona przed faktem dokonanym. Słuchanie ich godzinnych przemyśleń nie należało do najprzyjemniejszych zajęć.

            W końcu kolacja dobiegła końca i uczniowie skierowali się w stronę swoich domów. Mandy bez pośpiechu i przepychanek powoli szła za śpieszącym tłumem. Gdzieś koło niej był Potter, który podobno znał hasło, więc postanowili poczekać, aż tłok zmaleje.

            Draco Malfoy, mimo, że był prefektem postanowił całą odpowiedzialność za pierwszorocznych pozostawić na barkach Pansy. Zamierzał udać się na błonia.

- No proszę. Drugi raz cię widzę Weasley.

- Wierz mi, że nie cieszę się z tego powodu tak jak ty – powiedziała Mandy.

- Musiałbym być skończonym idiotą żeby cieszyć się z tego, że widzę ciebie i Pottera.

- Widać nim jesteś – powiedziała patrząc mu prosto w oczy, a po chwili odwróciła się by razem z Harrym udać się do wierzy.

            Znaleźli się w pustym korytarzu. Malfoy złapał ją za rękę i odwrócił w swoją stronę. Nie wyrywała się.

- Malfoy, skończony kretynie puść mnie – wysyczała tak żeby tylko on ją usłyszał.

- Weasley grabisz sobie, a wiedz, że ja jestem pamiętliwy. – Draco znajdował się bardzo blisko, czuła jego oddech na swoim policzku.

            Spojrzała w jego zimne oczy. Była chyba jedyną dziewczyną w Hogwarcie, która nie bała się jego stalowego spojrzenia. Ją nie przerażały te jasne tęczówki otaczające jego źrenice. Ona rzadko, kiedy się bała. Strach było to uczucie dla niej zupełnie obce.

- Twoje groźby nie robią na mnie wrażenia Malfoy.

            Puścił jej rękę i poszedł w stronę lochów.

- Potter gdzie teraz podziała się twoja porywczość? – Spytała z ironią.

- O co ci chodzi?

- O to, że ty lubisz się popisywać.

- Co masz na myśli?

- To, że nie stanąłeś w mojej obronie cymbale! – Krzyknęła panna Weasley.

- Ej, bo moje uszy muszą mi posłużyć jeszcze - powiedział zatykając sobie uszy przed kolejnym wybuchem siostry swojego przyjaciela.

            Spojrzała na niego groźnie.

- Ja wiem, że za nim Malfoy wyciągnąłby różdżkę ty już wcześniej byś go rozbroiła.

- Potter, ty nie chwal mojego refleksu i lepiej podaj hasło.

***

[Varius Manx – „Bez Nich”]

            Nikt jeszcze nie potraktował go w tak lekceważący sposób. N I K T. „I Ona nie będzie pierwsza. Pożałuje tego, że ośmieliła się pokazać swój twardy charakter.” On. Draco Malfoy dostawał zawsze to, czego chciał. A teraz jego głównym priorytetem było zobaczenie w oczach Gryfonki strachu.

            Zawrócił i udał się w stronę głównych drzwi zamku. Na dworze było ciemno. On sam zlewał się z czarnym tłem nieba. Jedynymi punkcikami, które wskazywały, że ktoś jest na błoniach były jego stalowe oczy. Marzył tylko o tym by być sam. Bez swoich fałszywych przyjaciół. Nie chciał nawet towarzystwa Blaisa. Nawet tu w Hogwarcie czuł się samotny. Oparł się o korzeń jakiegoś drzewa. Jego oczy przyzwyczaiły się już do ciemności. Bez problemu już odróżniał leżące na trawie głazy, które uczniom posługiwały, jako oparcia, gdy siedzieli na szkolnych błoniach.

            Draco Malfoy należał do ludzi pewnych siebie i nigdy w życiu nie spotkało go tak lekceważące traktowanie. Wiedział też, że większość uczniów boi się jego stalowych oczu, które nigdy nie okazywały tego, co czują. Jednak reakcje, Weasley kompletnie go zaskoczyła i w tym momencie zwątpił. Nie zastanawiał się, która może być godzina. Był prefektem, wiec zawsze będzie mógł powiedzieć, że postanowił dłużej patrolować korytarze. On miał w nosie cały ten przeklęty regulamin, podobnie jak Potter i jego przyjaciele, których Draco nienawidził z sobie tylko wiadomych powodów. Pottera, bo był sławny i odrzucił jego przyjaźń. Weasley’a, ponieważ przyjaźnił się z Wybrańcem. Granger, gdyż była szlamą. Ale, za co on nienawidził Mandy Weasley? Może, dlatego, że ona zawsze go ignorowała i potrafiła znaleźć cięta ripostę na każdą jego wypowiedź.

***

[Ala Boratyn – „Nie Pytaj Mnie”]

2 wrzesień 1995 r.

            Mandy razem z Hermioną pędziły do Wielkiej Sali, aby zdążyć zjeść, chociaż jednego tosta. One najzwyczajniej w świecie zaspały, a dodatkowo później kłóciły się, z Parvati o łazienkę. W końcu jednak usiadły przy stole i zaczęły jeść tosty.

- Zaspałyście – zauważył inteligentnie Ronald.

            Dziewczyny spojrzały na siebie i zaczęły się śmiać. Mandy czasami nie mogła wytrzymać z bardzo mądrych wypowiedzi swojego brata. Bywało, że zachowywał się tak jakby był opóźniony umysłowo.

- No, co… ty… nie powiesz… Ron – rzekła Mandy starając się powstrzymać śmiech, ale kiedy spojrzała na Granger ponownie dostała ataku głupawki.

- Dziewczyny cokolwiek bierzecie to zmniejszcie dawkę – powiedział Harry uśmiechając się pobłażliwie.

            Takie poranki przyjaciółką nie zdarzały się często. Zazwyczaj były ciche i spokojne, a ich rozmowy dotyczyły prac domowych.

- Stary, co im jest? – Spytał Ron patrząc z niepokojem na chichrające dziewczyny.

- Nie mam pojęcia – powiedział Harry, targając swoje włosy tak jak to jego ojciec miał w zwyczaju.

- Potter nie rób… na… hi hi … Swojej gło… hi hi… wie… większego… hihahi… bałaganu… haha – powiedziała Mandy płacząc ze śmiechu.

- Jak miło, że wszystkim jest tak wesoło – powiedziała profesor McGonagall pojawiając się niewidomo skąd.

            Dziewczyny starały się uspokoić, ale coś im to nie wychodziło, więc ich ciała poruszały się rytmicznie, a one same starały się nie zaśmiać zbyt głośno.

- To wasz plan lekcji – podała każdemu z nich zwój pergaminu gdzie była podana kolejność ich zajęć, a potem zwróciła się do Mandy. – Profesor Snape kazał przekazać, że po lekcjach masz zostać w klasie – a potem poszła dalej.

            Dobry humor opuścił Mandy tak szybko jak się pojawił. Zastanawiała się, czego ten stary Nietoperz może od niej chcieć.

- Ej, Snape was złapał wczoraj i macie szlaban? – Spytał Ron.

- Ej, tylko mi kazał zostać – powiedziała z oburzeniem Mandy.

- Może masz odrobić szlaban za mnie? – Spytał Potter.

- Nie mam żadnego szlabanu – powiedziała stanowczo Weasley.

            Skończyli jeść śniadanie i udali się do wierzy Gryffindoru, aby wziąć potrzebne książki na dzisiejszy dzień. Dobry nastrój opuścił tylko Rudą, która idąc obok przyjaciół zupełnie ich nie słuchała. Oni natomiast wcale się temu już nie dziwili. Byli przyzwyczajeni do ciągłego snu na jawie Mandy.

- Ej, no Rudzielcu nasz kochany… - Potter nie skończył, bo Mandy zaczęła go gonić.

            Nienawidziła, gdy ktoś nazywał ją Rudzielcem. Na sam dźwięk tego słowa dostawała wysypki na całym ciele. Postanowiła dać Harry’emu nauczkę w postaci kilku porządnych pstryczków w ucho. Hermiona i Ron spojrzeli na siebie wzorkiem mówiącym: ”Ale z nich dzieci”. Cały korytarz wypełniały krzyki Wybrańca:

- Rudzielec!

            Mandy nie pozostawała mu dłużna i pod jego adresem wysyłała różne ciekawe epitety.

- Ty Rozczochrany Chochliku! Jak cię dorwę to przerobię cię na żabi skrzek.

            Uczniów, którzy ich mijali kompletnie nie zdziwiło zachowanie Pottera i Weasley. Zazwyczaj wybuchali śmiechem, gdy słyszeli groźby dziewczyny.

            I w ten oto sposób Potter przywrócił dobry nastrój przyjaciółce.

_______________________

[1] Ala Boratyn – „Nie pytaj mnie”