V. Konkurs

„Zmiany przyjdą na pewno, lecz nie wtedy, kiedy się na nie czeka. [3]”

[Sumptuastic – „Cisza”]

2 wrzesień 1995 r.

            Mandy spojrzała na plan lekcji. Pierwsze było zielarstwo z Puchonami. Eliksiry miała dopiero po przerwie obiadowej. Dodatkowo miała dwugodzinną lukę w planie, która była spowodowana tym, że nie chodziła na Opiekę Nad Magicznymi Stworzeniami. Bała się wszelkich magicznych stworzeń, które nie były gnomami oraz skrzatami domowymi. Dlatego po dwóch godzinach pocenia się w szklarni wróciła do Pokoju Wspólnego, który świecił pustkami, bo wszyscy byli na lekcjach. Weszła tylko na chwilę do dormitorium po książkę do Transmutacji i do Eliksirów, które miała mieć po przerwie. Wróciła na dół i usiadła w fotelu obok kominka, w którym nie palił się ogień, ponieważ było za ciepło na dworze.

Czasami jestem poza zasięgiem
Całego świata ludzkich spraw. [1]

            Wyjęła z torby jakąś mugolską książkę od Hermiony i zaczęła ją czytać. W pomieszczeniu dalej nie było żadnego ucznia, co Mandy nie wydawało się dziwne, ponieważ trwały lekcję. Większość siódmoklasistów, jeśli już nie miała lekcji siedziała pewnie w bibliotece i powtarzała do końcowych egzaminów. Mandy starła odrzucić się wszystkie myśli, które namawiały ją, do tego, aby i ona udała się do biblioteki i zaczęła powtarzać do SUM – ów. Nie umiałaby się skupić na nauce widząc, za oknem jest taka śliczna pogoda. Dobra książka w Pokoju Wspólnym Gryffindoru wydawała jej się dużo lepszym zajęciem. Musiała przyznać, że ci mugole to mają łeb do wymyślania ciekawych powieści przygodowych.

Uwierzyć w najpiękniejszy sen,
Okruchem nieba, wzruszyć się. [1]

            Mandy nie miała problemu ze zrozumieniem, niektórych słów, bo znała je z lekcji mugoloznawstwa, a dodatkowo Hermiona zostawiła w książce mnóstwo notatek, które ułatwiłyby jej zrozumienie treści. Przestała już się zastanawiać, czego może chcieć od niej Nietoperz. Wiedziała tylko jedno, że to na pewno nie będzie nic przyjemnego. Po dwóch godzinach czytania wyszła z Pokoju Wspólnego i ruszyła pod klasę transmutacji. Gdy tam dotarła, zadzwonił dzwonek obwieszczający koniec lekcji. Oparła się o ścianę i czekała na przyjaciół, którzy mieli wrócić z lekcji. Sporo na nich czekała, ale nie nudziła się. Zamieniła kilka słów z Padmą, która z dumą podobnie jak brat Mandy nosiła odznakę prefekta przypiętą do szaty. Ledwo opuściła ją panna Patil a już słyszała obok siebie bliźniaków.

- Pamiętasz, co nam obiecałaś? – Spytał Fred.

- Yhym

- To, kiedy zaczniesz robić wywar? – Tym razem pytanie zadał George.

- A wy się dobrze czujecie? – Spytała patrząc na nich podejrzliwie.

- Tak. Czemu pytasz? – Spytali ją jednocześnie.

- No, dawno ze mną nie rozmawialiście tak poważni – odpowiedziała.

- A, bo jesteśmy właśnie po dwóch godzinach Obrony Przed Czarną Magią. Oberwaliśmy szlaban za to, że stwierdziliśmy, iż lekcje są nudne – wyjaśnił Fred.

- Aha.

- A co z naszym eliksirem?

- Jak doniesiecie mi wszystkie produkty to go uwarzę – powiedziała.

- Ok. – Stwierdzili i zniknęli.

- O matko jesteście cali – powiedziała widząc swoich przyjaciół.

            Żadnemu z nich nic się nie stało. Nie mieli żadnych zadrapań, a także ku jej wielkiemu zdziwieniu nie byli też cali osmoleni.

- Hagrida nie ma – powiedział szeptem Harry.

- Jak to nie ma?! – Mandy prawie krzyknęła, ale zaraz została uciszona.

- Wyjechał gdzieś i teraz lekcje prowadzi Grubbly – Plank – wyjaśniła Hermiona.

            Mandy już nic nie powiedziała, bo przyszła profesor McGonagall i wszyscy razem z Puchonami, z którymi mieli kolejną lekcję weszli do klasy. Weasley standardowo zajęła ławkę na końcu, a obok niej usiadł Harry. Na pierwszych lekcjach nie działo się nic nadzwyczajnego, więc Ruda odłożyła pióro i wpatrywała się w profesor McGonagall. Po dwóch godzinach Transmutacji oraz godzinie Mugoloznawstwa znalazła się w Wielkiej Sali, aby zjeść obiad. Usiadła obok Hermiony i gdy usłyszała imię Hagrid pokiwała tylko głową. Całe dwie lekcje z opiekunką ich domu przepisali na małych karteczkach i zastanawiali się gdzie może być Hagrid, a wiadomo było, że Dumbledore nie pozwoli mu zginąć. „Mam nadzieję, że nie wpadną na genialny pomysł ucieczki z Hogwartu i szukania go. Chociaż to byłoby w stylu Harry’ego, ale nie pozwolę im na to. Bo nie mam zamiaru tłumaczyć gdzie ich wcięło”. Wróciła do jedzenia, które sobie nałożyła i nie zwracała kompletnie uwagi na to, co mówią Harry, Ron i Hermiona.

Zatrzymać czas na chwilę zapomnieć się i śmiać,
Nie mierzyć sił na zamiar i wyjść na świata szczyt,
Choć raz. [1]

- Mandy nie interesuje cię to gdzie jest Hagrid? – Spytał Harry.

- Interesuje – odpowiedziała.

- Właśnie widzę – stwierdził Ron.

- Ja po prostu wiem, że Dumbledore nie pozwoli mu zrobić krzywdy i nie wiem, po jakiego grzyba się zamartwiacie.

- W sumie to ona ma racje. Czekajmy, co będzie dalej -  poparła Hermiona Rudą, a ta dodała:

- I chodźcie lepiej na eliksiry

            Jak zawsze milczała. Była typem osoby milczącej. Wydawało się, że nie ma własnego zdania, bo wszędzie łaziła za swoimi przyjaciółmi i mało mówiła. Ona umiała powiedzieć, co myśli na dany temat, ale tylko wtedy, gdy ktoś bardzo grał na jej nerwach tak jak to robił, Draco Malfoy.  

Człowiek ma w sobie milczenie morza, zgiełk ziemi i muzykę powietrza... [2]

            Była bardzo nieprzewidywalna. Zazwyczaj cicha i spokojna, ale nawet Ginny nie potrafiła przewidzieć, kiedy wybuchnie gniewem, a z jej oczu będą sypać się iskry.

Czasami jestem poza zasięgiem
Całego świata ludzkich spraw,
W tedy przez chwile i wiem, po co żyję
i tylko cisza przy mnie jest. [1]

            Gdy już końcu dotarli na ostatnie dwie lekcje w tym dniu do lochów usłyszeli dzwonek. Szybko weszli do klasy. Czarna peleryna Snape’a szeleściła groźnie. Nauczyciel machnął różdżką i na tablicy pojawił się eliksir, który miał być zrobiony. Mandy zamrugała kilka razy oczami i spojrzała jeszcze raz. Był to ten sam napar, który miała zrobić bliźniakom. Miała nadzieję, że tak jak zawsze nosiła dwie fiolki na eliksiry. Tą drugą na wypadek gdyby ta pierwsza się potłukła. Poszukała w torbie i z zadowoleniem stwierdziła, iż ją ma. Zabrała się razem z Parvati za robienie roztworu. Panna Patil była bardzo dobra towarzyszką pracy, bo nie mówiła dużo i podobnie jak Mandy czuwała, aby wszystkie składniki były dodawane w odpowiednich ilościach i kolejności. Bała się, po prostu coś wysadzić w powietrze. Gdy po półtorej godzinie ich eliksir był gotowy Weasley napełniła dwie fiolki, a Patil nakazała być cicho, gdy drugą chowała do torby tak, aby nie widział tego nauczyciel.

- Zostawcie swoje fiolki z imieniem i nazwiskiem na biurku. Panno Weasley i panie Malfoy proszę zostać.

            Mandy spojrzała na Draco, po czym odniosła buteleczkę z cieczą na blat nauczyciela i poczekała, aż wszyscy wyjdą. W pracowni została tylko ona, Malfoy i Snape. Mierzył przez chwile swoich uczniów wzrokiem jakby się nad czymś zastanawiał, a po chwili powiedział:

- Dajcie mi swoje plany lekcji.

            Podali mu pergaminy, w które on stuknął różdżką, a potem zwrócił je ich właścicielom. Mandy spojrzała na swój i z przerażeniem zauważyła, że prawie codziennie ma korepetycje z Eliksirów, a dodatkowo treningi z Quidditcha też ma zaplanowane.

- Profesorze mogę wiedzieć, o co chodzi? – Spytała Ruda.

- Oczywiście panno Weasley. Ty i Draco bierzecie udział w międzyszkolnym konkursie z Eliksirów. Od tego momentu tworzycie duet.

- Że ja i ta szl…. Weasley?! -  Krzyknął Malfoy.

- Tak, Draco. Wy. Jesteście najlepsi, więc pora abyście pokazali, na co was stać.

- Jedno małe, „ale” kiedy ja mam się uczyć do egzaminów? – Spytała dziewczyna.

- Jestem pewien Weasley, że znajdziesz wolną chwile – odpowiedział wrednie.

- Chyba w nocy – warknęła cicho Mandy.

- Jaka jest nagroda? – Spytał Draco.

- Jeśli wygracie macie prawo dokończyć naukę w innej Akademii bez ponoszenia kosztów przenoszenia się i zmiany podręczników. Jeśli zaś będziecie chcieli kontynuować naukę w Hogwarcie otrzymacie nagrodę pieniężną w postaci tysiąca galeonów.

- Nie zgadzam się – powiedziała Mandy nie pozwalając Draco dojść do słowa.

- Weasley dla twojej informacji zostaliście już zgłoszeni. Od teraz, aż do maja musicie się nauczyć po pięćdziesiąt wywarów każde z was, a dodatkowo musicie nauczyć się czytać w myślach. Poprzez jedno spojrzenie na ruchy i w oczy musicie wiedzieć, co p a r t n e r chce zrobić – powiedział uśmiechając się wrednie i akcentując słowo „partner”.

„On chce mnie zdołować tak? Sprawić, że nie skończę szkoły tak? Niech ktoś tu teraz wejdzie i powie, że to żart!” Jej prośby nie zostały spełnione.

***

[Lordi – „Hardrock Halleluja”]

- Snape zaplanował mi cały rok nauki! Calutki! Od rana do wieczora! – Mandy chodziła wściekła po części Pokoju Wspólnego, w którym siedziała z przyjaciółmi.

- No wiesz w sumie to on ma rację – powiedziała Hermiona.

- Z czym ma rację?! – Spytała Mandy patrząc wzrokiem bazyliszka na pannę Granger, która głębiej wcisnęła się w fotel.

            Wszyscy wiedzieli, że wściekła Mandy Weasley, to nic dobrego. Pierwszoroczni patrzyli na nią ze strachem, a najstarsi uczniowie ze złością, bo przeszkadzała im w nauce. Ją to teraz najmniej interesowało. Była zła. Ba!! Ona była wściekła na tego Nietoperza, że zapisał ją na ten konkurs bez jej zgody i kto miał być jej partnerem? M A L F O Y! „On i ja duetem? Ja i M A L F O Y? My się prędzej zabijemy, niż uwarzymy wspólnie jakiś eliksir, który będzie zdatny do podania drugiej osobie. Niebiosa mnie jednak nie lubią.” Z jej oczu błyskawice były rzucane we wszystkie strony. Cały czas pod nosem mamrotała przekleństwa w kierunku Mistrza Eliksirów.

- Jesteście najlepsi w te klocki – powiedział Ron.

- Niech go poturbuje stado wściekłych Hipogryfów! Na Merlina! Ja i Malfoy mamy sobie czytać z ruchów! – Dalej wylewała swoje żale nie słuchając przyjaciół.

- Jak to? – Spytał Ronald.

- To metafora taka! – Krzyknęła panna Weasley na brata, który ze strachu, aż podskoczył.

- Siostra…

… spokojnie – Fred i George jak zwykle mówili jeden po drugim.

- Wszyscy już wiemy, że Snape’a ma potracić stado wściekłych Hipogryfów… - Powiedział Fred.

- … a jego zmaltretowane ciało oddałabyś najchętniej jakiejś Kałamarnicy na pożarcie – Dokończył George.

- Ohh… Zamknijcie się – Dziewczyna i zaczęła szukać fiolki z eliksirem, a kiedy już ja znalazła rzuciła ją Fredowi.

- Co to?

- Misio Gogo – Powiedziała z ironią, a po chwili dodała. – Obiecany eliksir.

- Suuuuper! Przypomnij żebyśmy wzięli cię do spółki – Rzucił George odchodząc.

- A swoją drogą ty i Malfoy słodko będziecie wyglądać, kiedy nie będziecie próbować się zabić – dodał Fred na odchodnym, za co dostał w głowę poduszką z fotela.

- Słodko to będzie jak to się skończy – Powiedziała panna Weasley i z westchnięciem opadła na kanapę obok Pottera.

- A jak wygracie to wyjedziesz? – Spytała Hermiona.

            W i e d z i a ł a dobrze, że wyjdzie. Czuła, że dusi się w tym zamku. Potrzebowała znaleźć się w takim miejscu, w którym nikt nie będzie znał jej starszych braci. Potrzebowała z m i a n y.

Zmiany przyjdą na pewno, lecz nie wtedy, kiedy się na nie czeka. [3]

            W i e d z i ł a, że ma na to szanse i w i e d z i a ł a, że musi ją wykorzystać i niezależnie od tego czy Malfoy jej w tym pomoże.

            Teraz w i e d z i a ł a, że musi zawalczyć o główną nagrodę. Sama albo w duecie.

            Nie czuła się zbyt emocjonalnie związana z tym miejscem i przyjaciółmi. Ona nigdy nie przywiązywała się do ludzi, rzeczy i miejsc. Może i mało czuła, ale tylko dzięki temu była w stanie funkcjonować i nie zwariować po śmierci Cedrica. Był jej tlenem, którego potrzebowała. Jednak on ledwo, co zauważał ją w tłumie uczniów. Była dla niego T Y L K O Weasley, a ona marzyła, aby być dla kogoś A Ż Weasley.

- Tak. Jeśli wygram to wyjadę – Odpowiedziała pewnym siebie głosem patrząc w ścianę.

_____________________

[1] Sumptuastic – „Cisza”

[2] Rabindranath Tagore

[3] Stefan Kisielewski