Są chwile kiedy czuje, że spadają mi z oczu wszelkie zasłony: VI. Pansy Parkinson

poniedziałek, 16 lipca 2012

VI. Pansy Parkinson

„To jest bardzo, bardzo szalony świat. [1]”

[Gary Jules – „Mad World”]

2 września 1995 r.

Draco Malfoy po rozmowie z profesorem Snapem udał się do lochów. To właśnie w tych zimnych i wilgotnych korytarzach znajdował się Pokój Wspólny Slytherinu.

Wokół mnie same znajome twarze
Zniszczone miejsca
Wyniszczone twarze. [1]

Wiedział, że nie powinien zgadzać się na udział w tym konkursie, ale ojciec wpoił mu zasadę przyjmowania i podejmowania każdego zadania, nawet tego, którego nagroda go nie satysfakcjonuje. Domyślał się, że jeśli wygrają, a on w zasadzie był tego pewny, iż to oni zdobędą nagrodę to będzie musiał zostać w Hogwarcie. W najbliższe wakacje ma przystąpić do grona Śmierciożerców, a także czuł, że Czarny Pan ma dla niego jakieś ważne zadanie do wykonania. Dodatkowo matka nigdy nie zgodziłaby się, aby jej jedyne i ukochane dziecko uczyło się w innym kraju. Nagroda o wartości tysiąca galeonów była niczym, ale on chciał pokazać, że jest we wszystkim najlepszy. Nie przeszkadzało mu to, że jego partnerką była Mandy Weasley. Osobiście wolał Pansy, bo mógł, chociaż liczyć na miłe zakończenie powrotu do dormitorium. Ale dzięki owym korepetycjom mógł zemścić się na Weasley.

Sprawiłem, że każde dziecko wie, iż powinno
Siedzieć i słuchać. [1]

Mógł sprawić, że w końcu ujrzy w jej oczach strach, który będzie spowodowany, pojawieniem się jego osoby. „Biedna Weasley nawet nie wie, że czeka ją rok pełen tortur”. Uśmiechnął się na samą myśl o wściekłej Weasley, która nie wie jak mu odpyskować. Powiedział hasło i wszedł do Pokoju Wspólnego. Powitały go zielone i srebrne barwy. Poszukał wzorkiem Blaise’a i udał się w jego stronę. Usiadł na kanapie, a raczej się na niej rozłożył i czekał chwilę, aż Zabini go zauważy.

- Co chciał od ciebie Snape? – Spytał.

- Poinformować mnie, że biorę udział w konkursie z Eliksirów.

- Nie skacz tak do góry ze szczęścia – zironizował Zabini i korzystając z okazji popchnął przechodzącą Pansy prosto w ramiona Malfoy’a.

- Parkinson patrz jak łazisz – powiedział blondyn dość głośno, tak, aby siedzące obok osoby to usłyszały.

- To Zabini mnie popchnął – spojrzała na bruneta wzrokiem godnym mordercy.

- Wszyscy wiem, że Draco ci się podoba, więc nie zganiaj swojej „nieporadności” na mnie – stwierdził Blaise urażonym tonem.

W całym Hogwarcie nie było drugiego tak dobrego aktora, jakim był panicz Zabini. W ciągu całej swojej nauki ani razu nie oberwał jeszcze szlabanu, ponieważ zawsze wiedział jak się z niego wybronić. Według wielu uczennic mugolskiego pochodzenia nadawałby się do grania w filmach i wszystkie nagrody były by jego.

- Zamknij się – wysyczała dziewczyna i starała się uwolnić z objęć blondyna.

- Nie wygodnie ci Pansy?

- Jakbyś nie wiedział to jest mi bardzo nie wygodnie. – Ręce trzymała na oparciu kanapy i to na nich opierała cały ciężar swojego ciała.

Kończyny zaczynały już ją boleć, a Draco obejmował ją w pasie z uśmiechem Casanovy na ustach. On wiedział jak działa na płeć przeciwną, w tym zamku. Uwielbiał to wykorzystywać bez żadnych wyrzutów sumienia. On nie miał czegoś takiego jak sumienie. Szkoła ojca, którą miał przed Hogwartem pozbawiła go resztek współczucia.

To troszkę zabawne
Dostrzegłem coś smutnego. [1]

Jednak on miewał takie chwile, w których widział świat takim, jakim był i wtedy zaczynał współczuć każdemu człowiekowi, który stracił w życiu coś cennego. Miał wtedy ochotę porzucić wszelkie idee swojej rodziny, ale chwile potem przytomniał i znowu wracał stary Draco, którego wszyscy znali.

Poszedłem do szkoły, byłem bardzo zdenerwowany
Nikt mnie nie znał (…)
Witam nauczycielu, daj mi
Jakąś wskazówkę
Zrozum mnie. [1]

Bywały chwile, kiedy czuł się nierozumiany i wtedy nawet alkohol czy jakaś miła koleżanka nie były go w stanie pocieszyć. Czasami jak każdy człowiek potrzebował chwili samotności, której on nienawidził. Uwielbiał otaczać się ludźmi, którzy go szanowali i podziwiali, byli na każde jego skinienie ręką.

Pansy usiadła na drugim fotelu, bo zacny pan Malfoy puścił ją, ale nie zamierzał zmienić pozycji.

- I tylko ty bierzesz udział w tym konkursie? – Spytał Zabini.

- Ty udajesz głupiego czy jesteś głupi?

- Zamknij się.

- Przecież Weasley, ze mną została, więc ona jest moją partnerką – wyjaśnił Draco.

- Partnerką? – Spytała Parkinson, a książka, którą wyjmowała z torby upadła z hukiem na nogi jakiegoś przechodzącego ucznia, który zaklną siarczycie i poszedł dalej.

- No tworzymy duet – powiedział.

- Duet?

- Pansy ty głucha jesteś? – Spytał, ale odpowiedziała mu cisza, ponieważ dziewczyna wyszła z Pokoju Wspólnego.

- A tej, co? – Spytał Zabini.

- A żebym to ja jeszcze wiedział.

To jest bardzo, bardzo
Szalony świat. [1]

***

[Evanescence – „October”]

5 maja 1995 r.

Błonia. Na tych zielonych trawach większość uczniów uwielbiała wypoczywać, oczywiście nie licząc tych, którzy wolą ten czas spędzać w bibliotece jak niejaka panna Granger, ale nie o niej ma być teraz mowa. Pod jednym z niewielu drzew leżała pewna para. On mimo swojego młodego wieku wyglądał jak młody bóg. Miał platynowe włosy oraz stalowe oczy. Głowę miał położoną na kolanach dziewczyny. Owa istota nie była urodziwa. Włosy miała krótkie, proste i czarne. Twarz według wielu uczniów Hogwartu przypominała mopsa. Jednak przecież nie wygląd jest najważniejszy. Owa para była właśnie w czwartej klasie i należała do domu Salazara Slytherina.

- O czy myślisz Draco? – Spytała dziewczyna patrząc z uśmiechem na swojego chłopaka.

- O przyszłości.

- O nas?

Chłopak milczał dłuższa chwilę. Podniósł się, pocałował ją i powiedział:

- Oczywiście kochanie.

Wtedy tylko on wiedział, że kłamie.

***

2 września 1995 r.

Pansy siedziała dokładnie pod tą samą wierzbą płaczącą, pod którą była tu razem z nim kilka miesięcy temu. „Jaka ja byłam głupia!”. Połykała gorzkie łzy rozczarowania i smutku. Nienawidziła swojej naiwności, jaką wtedy okazała. Była głupia. Od zawsze kochała, Draco, a on to tylko potrafił wykorzystywać i robił to bez żadnych skrupułów.

Nie mogę już uciekać
Upadam przed tobą. [2]

Był dla niej wszystkim i kiedy dowiedziała się, że była tylko zabawką nie zareagowała tak jak on by tego chciał. Nie krzyczała na niego i nie zrobiła sceny, którą Hogwart zapamiętałby przez długie lata. Spojrzała w jego oczy i nie skomentowała tego. Odeszła z godnością. Płakać zaczęła dopiero w swoim dormitorium, kiedy była sama.

Jesteś całą moją siłą.

Bez Ciebie

Nie mogę trwać. [2]

W pewnym sensie znienawidziła blondyna, ale dalej w jakiś sposób go kochała, bo przecież nie można odkochać się w ciągu kilku dni. Pansy należała do osób, które nie skaczą z kwiatka na kwiatek. Jak kochała to już z całego serca, mimo, że to ukrywała. Nawet nie wiedziała, kiedy pozwoliła swoim łzom spływać po policzkach.

Każda dziewczyna, która znajdowała się w pobliżu Malfoy’a powodowała ból w jej młodym sercu. Cały czas żyła nadzieją, że może jednak Draco pokocha ją naprawdę i będą jeszcze razem.

Ból mnie wyniszcza.

A ten czas kaleczy zbyt głęboko.

Już nigdy więcej nie będę błądzić. [2]

Wiedziała, że to są tylko złudna nadzieje. Na żadną inna dziewczynę nie zareagowała tak jak na Mandy Weasley. To, że ona miała być partnerką Malofy’a podczas konkursu wywołało u niej nutkę zazdrości. Zazdrościła jej tego, że będą spędzać ze sobą tak dużo czasu, że będzie mogła wdychać zapach jego cudownych perfum, że będzie podziwiać każdy jego ruch. Mimo, iż dobrze wiedziała, że Draco nienawidził Mandy i raczej dla nich to będą to męki, a nie przyjemność, to jednak mimo wszystko chciała znaleźć się na miejscu Rudej. Nie zauważyła, kiedy nastała noc. Parkinson wstała i rozprostowała zastygłe kości od ciągłego siedzenia w jednej pozycji. Ruszyła stronę zamku, aby o odpowiedniej porze zacząć swój patrol. Nie miała ochoty na kolację. Zły nastrój odwrócił jej myśli od burczącego żołądka. „Zawsze mogę wstąpić podczas patrolu do kuchni”. Z tą myślą udała się do Pokoju Wspólnego Ślizgonów.

_____________________

[1] Gary Jules – „Mad World”

[2] Evanescence – „October”

26 komentarzy:

Hope19 lipca 2012 18:55
Malfoy łamacz serc ;p no proszę, proszę ;D spodziewałam się tego ;p oni jako duet to na pewno będą dla nich to męki i nie wątpię w to ;p Tak jak na tamtym blogu cieszę się z racji tego ze nowa notka jest dzisiaj i bd za tydzień :) całkowicie cie rozumiem i domyślam sie że nie pojawi sie nowa notka aż do czasu kiedy matury sie skończą.. pewnie u mnie będzie podobnie, chyba ze do tego czasu zdarzę jeszcze opublikować te 4 rozdziały
Pozdrawiam i buziaki ;*
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
paaranoid19 lipca 2012 18:55
Fajnie, że notka jest o czymś innym. O sprawach i poglądach ślizgonów. O Pansy. Tak, fajna odmiana. :)
Twarz mopsa. haha! xd
No a jak tam wakacje?
Pozdrawiam Cię ciepło i jeszcze dzisiaj zaproszę na nowy rozdział do mnie. ;*
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
D.19 lipca 2012 18:56
Ty też masz w tym roku maturę? Jejku, współczuję, bo wiem, co to za ból. ( ;

A rozdział pozytywny, chociaż trochę smutny. Nigdy nie lubiłam Pansy, ale ta Twoja mi się podoba, bo jest taka... normalna. Sympatyczna dziewczyna, jednak nie dla Dracona. On ma być z Mandy! Kiedyś... xDD

:*
[cassandra-hogwart]
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
amanuensis19 lipca 2012 18:57
Niach, niach... dla mnie! Ależ mi miło. Jak dobrze, że Tobie dopisuje wena, no komuś musi nie?

Szczerze ja też nigdy nie pałałam do Pansy wielką sympatią, była taka dla mnie obojętna, no w każdym razie była bo była... ale wiesz, że po tym rozdziale chyba przeczytam o niej co nie co? Tak jakoś wydaje mi się miła i inna niż myślałam:)

Ja wiedziałam, że Malfoy łamał serca, bo bądź co bądź był przystojny.. heh... ale no wiesz. On chyba nie pasuje do Pansy, w końcu jakoś tak udało mi się wyobrazić postać Mandy i tak jakoś ona, nawet, pasuje do Malfoya:) Na prawdę!

A może z tego duetu wyjdzie coś więcej niż męka? Byłoby fajnie... Ech... łaknę romansu! No!

Czekam i przepraszam, za nieskładność wypowiedzi, ale zmęczenie odbija się na komentarzu:)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Bezczelna19 lipca 2012 19:00
Przepraszam, że dopiero teraz, ale tyle miałam na głowie...
Notka super, jak wszystkie z resztą. Szkoda mi trochę Pansy... Fakt, ze jej naiwność jej po prostu powalająca, ale cóż poradzić ze się zakochała? Heh, ciekawe jak Mandy i Draco zniosą z sobą ten konkurs.... Nie mogę sie doczekać kolejnych odcinków:D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
za-drzwiami-dziurawego-kotla19 lipca 2012 19:01
Witam!
Przeczytałam rozdział szósty. Jednak czułam niedosyt, nadal było mi mało. Zdecydowałam się przeczytać więc opowiadanie od samego początku; od pierwszego do ostatniego słowa.
Niesamowite. Uwielbiam, gdy główne postaci są spowite pewną tajemnicą, którą autor stopniowo ujawnia, potęgując tym samym doznania czytelników.
Pokochałam Malfoya za jego niesamowite uduchowienie! Genialnie udało ci się stworzyć wokół Dracona pozory zimnego, egocentrycznego chłopaka, który, mimo iż nie ujawniał swego wnętrza, nadal czuł i potrafił współczuć. Szkoła ojca jednak nie wyzbyła go resztek ludzkich odruchów.
I cóż ja mogę napisać o Pansy? Mimo wszystko- wierzę, że Malfoy przejdzie przemianę duchową, pojmując, że droga, którą dotychczas podążał, nie była tą właściwą :).
Gratuluję perełki wśród opowiadań!
Olka :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Psyche19 lipca 2012 19:02
Chyba jestem trochę spóźniona, więc musisz mi wybaczyć xd. W piątek nowy rozdział, a dzisiaj jest środa. Baardzo Cię przepraszam za to opóźnienie z moje strony. Ale już przeczytałam i zbieram się do treściwego skomentowania. Ukazałaś inną jak dla mnie stronę Pansy. Ja osobiście nigdy jakoś jej nie lubiłam, ale ostatnio przeczytałam już jedno(więc Twoje jest drugie) opowiadanie o ,,dobrej" Parkinson. Chyba powoli zmieniam swoje wyobrażenie o niej. Draco... Oh, mam nadzieję, że on nie skrzywdzi Mandy. W końcu ona mu nic nie zrobiła. Hmm... Czy mi się wydaje, czy Pansy i Malfoy byli w hmmm... ogromnej zażyłości?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Puhinka19 lipca 2012 19:02
[ Ale dzięki owym korepetycją mógł zemścić się na Weasley. ] - nie zrozumiałam xD
[ wszystkie nagrody byłby by jego. ] - BYŁYBY :D
[ wtedy bawet alkohol czy jakaś miła koleżanka] -NAWET :D

Podoba mi się sposób w jaki wykreowałaś postać Parkinson! Kurcze jest u Ciebie taka inna niż wszędzie! :) Bardzo mi się podoba :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi

Dodaj komentarz