VII. Wspomnienia

„Nie wiem jak długo mam biec przed siebie. Szukając szczęścia w ciemności objęciach. [1]”

[Jula & Fab – „Ile Zła”]

10 września 1995 r.

Mandy pogodziła się już tym, że została zmuszona do czegoś, czego nie miała ochoty robić. Kilka głośniejszych wypowiedzi do przyjaciół sprawiło, że z panny Weasley uciekły wszystkie negatywne emocje. Dobrze wiedziała, że była niesprawiedliwa krzycząc na nich, ale z drugiej strony czuła do tego pełne prawo. Bo czy uczciwe było to, że oni wpakowywali ją w swoje kłopoty, bez pytania jej o zgodę? Nie!

            Ruda spacerowała właśnie po błoniach. Do godziny policyjnej miała jeszcze sporo czasu, a kolację w dniu dzisiejszym postanowiła sobie odpuścić, więc miała czas na pobycie samej ze sobą i uspokojenie nerwów. Pierwszym krokiem było znalezienie w taj całej sytuacji jakiejś jasnej strony. Będzie mogła oderwać się od swojej rodziny. Dostała szanse na pokazanie nowej Weasley. Chociaż ona nigdy nie była „nowa”. Ona zawsze była „stara”, ale nie dostała nigdy szansy na wyjście z ukrycia. Myślała, że dostała taką możliwość, gdy poznała Cedrica, jednak jak się później okazało, kolejny raz zabłądziła. Może i była jedną z wielu uczennic, które się w nim podkochiwały, ale te dziewczyny patrzyły na jego urodę, a nie charakter.

Zdana na siebie, próbuję z tym walczyć
I dopisać znów marny scenariusza ciąg dalszy. [1]

***

15 września 1994 r.

 Dwa dni temu do Hogwartu przybyli uczniowie z innych szkół: Dumstrangu i Beauxbatons. Zamek nigdy nie należał do najspokojniejszych, ale w ciągu najbliższego roku miał stać się jeszcze bardziej nieznośny dla starszej panny Weasley. Aby chociaż przez chwilę odpocząć od zamieszania, jakie wywołał przyjazd gości Mandy postanowiła ukryć się w bibliotece. W tym miejscu zawsze panowała cisza. A była to zasługa pani Pince, która uważała to miejsce za sanktuarium, a książki za najwyższe bóstwa. Ruda przeszła bezszelestnie przez całą bibliotekę i zaszyła się w jej najdalszym końcu. Nie miała zamiaru odrabiać lekcji. Chciała tylko odpocząć.

- Chyba zajęłaś mi miejsce – usłyszała obok swojego ucha miły męski głos.

- Tak? – Spytała zdziwiona i spojrzała na postać, z którą rozmawiała.

            Jej oczom ukazał się wysoki Puchon. Poznała to po herbie na szacie. Chłopak miał czekoladowe oczy oraz brązową czuprynę. Na ubraniu miał przypiętą odznakę prefekta naczelnego. Dziewczyna patrzyła w jego tęczówki i po raz pierwszy w swoim życiu nie wiedziała, co powiedzieć w towarzystwie chłopaka. Otwierała i zamykała usta, a z jej gardła nie wydobywał się żaden dźwięk. Wyglądała komicznie. Chłopak nie wytrzymał widoku jej miny i zaczął się śmiać.

- Cedric Diggory – przedstawił się i przysunął krzesełko ze stolika obok i usiadł na nim.

- Mandy Weasley –podała mu rękę.

            Tak zaczęła się ich znajomość. Znajomość, która odbiła się bardzo na pannie Weasley.

***

10 września 1995 r.

- No już idźcie sobie – powiedziała mrugając kilka razy oczami, a po chwili przeczesała ręką swoje kasztanowe włosy.

Potykam się o fakty i o miliony tych wspomnień
Pytam się siebie, jak długo wytrzymam. [1]

 Zawsze, kiedy w jej myślach pojawiał się Puchon przed oczami pojawiało się wspomnienie. Jedno. Za każdym razem inne i wyjątkowo krótkie, ale tak rzeczywiste i prawdziwe, że dziewczyna przeżywała je zawsze od nowa. Z tą sama intensywnością. Z tym samym przyśpieszonym oddechem. Kochała go miłością naiwnej nastolatki, jaką wtedy była. Nienawidziła tych wspomnień, ale z drugiej strony nie miała odwagi pozbyć się ich. Były to tak wspaniałe chwile, że czasami jednak w złych momentach chciała w nie uciec i nigdy nie wrócić. „Chwile mają to do siebie, że trwają sekundę”.

Znów płyną łzy, bo wiem, że to droga do nikąd
Wołam o pomoc, lecz nikt nie słyszy
To, na co mogę liczyć to jedynie odpowiedz ciszy. [1]

            Ona wiedziała, że nie może sobie teraz pozwolić na chwile załamania z powodu nieszczęśliwej miłości. Musiała zachować trzeźwość umysłu oraz energię na cięte riposty.

- Weasley, wszędzie cię szukam – usłyszała za swoimi plecami głos dumnego arystokraty.

- Który nauczyciel mnie szuka? – Spytała nie odwracając się w jego stronę.

 Nie miała zamiaru psuć sobie nastroju jeszcze bardziej widokiem zarozumiałego Malfoy’a.

- Dumbledore, ale nie ciebie, tylko nas.

- Nas? – Spytała zdumiona dziewczyna.

- Weasley, głucha jesteś? – Odpowiedział pytaniem na pytanie.

            Dziewczyna już nic nie powiedziała tylko ruszyła w stronę zamku. Słyszała za sobą kroki Ślizgona. Niewiadomo, kiedy na niebie pojawiły się ciężkie chmury, a w oddali słychać były grzmoty, a także dało się zauważyć błyskawice. Lada moment mógł zacząć padać deszcz. Gryfonka nagle stanęła w miejscu, co spowodowało, że Draco na nią wpadł.

- Weasley, rusz się. Nie zamierzam moknąć – warknął zirytowany nagłym przystankiem.

 Odpowiedziała mu głucha cisza. Mandy zaczęła się trząść jak osika. Ogromnym jej lękiem była burza. Od małego nie mogła pozbyć się tego strachu. Raz bliźniacy zostawili ją w trakcie ulewy w stodole. Miała niesamowity widok na to, co robiła przyroda, ale od tego momentu, gdy słyszała grzmoty, wiedziała błyski i czuła nadchodzący deszcz dostawała paraliżu i nie była w stanie wykonać najmniejszego ruchu. Tak było i tym razem. Patrzyła wystraszonym wzrokiem przed siebie i trzęsła się na całym ciele.

- Weasley, rusz się! – Krzyknął Draco, ale nawet to nie odniosło sukcesu.

 Stanął przed nią i wtedy dopiero zauważył jej twarz. Strach w oczach i przechodzące dreszcze po całym ciele. Pierwszy raz widział Mandy w takiej oprawie. Zawsze odważna, pewna siebie i gotowa na słowną walkę z nim. Teraz nie była w tanie wykonać nawet najmniejszego ruchu. Przez chwilę zastanawiał, co ma zrobić. Mógł ją tu zostawić, żeby zmokła i dostała ze strachu zawału, ale nawet on nie był takim zimnym draniem, żeby pozostawić ją samą sobie, bo wiedział, że popełni jakieś głupstwo. W końcu strach nie jest najlepszym doradcą. Musiał wymyślić sposób, żeby ją przetransportować do zamku. Czary odpadały.

- Weasley słyszysz mnie? – Spytał, ale dziewczyna zachowywała się jakby była posągiem.

 Zrezygnowany westchnął. Zarzucił jej ręce na swoją szyję i wziął dziewczynę na ręce. Spodziewał się nagłego oprzytomnienia i miliona wyzwisk, ale nic takiego nie nastąpiło. Ruszył w stronę zamku. Starał się iść szybko, by zdążyć skryć się w budynku przed deszczem. Rude kosmyki włosów łaskotały go delikatnie w szyję, a wiejący wiatr pobudzał do życia jej perfumy. Do nozdrzy chłopak dotarł ich zapach. Jako arystokrata wyczuł każdy kwiat, który tworzył tą zmysłową kompozycję. Tulipan, orchidea i peonia. Jego zdaniem idealnie pasowały do dziewczyny. Weasley nie należała do osób ciężkich i zaczął się zastanawiać czy ona w ogóle coś je. Dalej nie ocknęła się.

- Kto by pomyślał, że Weasley boi się burzy? – Szepnął do siebie i ostatnie kilka metrów pokonał biegiem, bo ciężkie krople deszcze zaczęły spadać z nieba.

            Draco postawił Mandy na posadce i oparł o ścianę, przytrzymując ją jedną ręką by nie runęła w dół jak długa.

- Właśnie szedłem, bo myślałem, że ucięliście sobie małą wymianę zdań.

- Nie. Ona boi się burzy i… - zaczął tłumaczyć się Draco, a Dumbledore mu przerwał.

- Czasami boimy się rzeczy błahych, ale to nie powód do wstydu panie Malfoy. Odprowadź ją do wieży. Hasło to chimera. Rozmowa może poczekać – powiedział dyrektor i ruszył w drugą stronę.

- Weasley – powiedział niepewnie Draco.

            Dziewczyna pomału wracała do siebie. Zamrugała kilka razy oczami, a on delikatnie poprawił jej szatę. Nawet nie wiedział, dlaczego to zrobił.

- Co się stało? – Spytała.

- Burza – powiedział, a ona zrozumiała to, aż za dobrze.

            Chciała pójść do wieży, ale zachwiała się, a przed upadkiem ochroniła ją ściana.

- Wszystko dobrze? – Wbrew pozorom Draco nie był pozbawiony ludzkich uczuć i odruchów.

- Ja tak mam, po burzy – wyjaśniła.

            Chłopak ponownie zarzucił sobie jej ręce na szyję i wziął ją na ręce. Zaniósł ją do Pokoju Wspólnego Gryffindoru. Nie protestowała. Jej głowa delikatnie oparła się o jego ramię. Nie miała sił. Ani jedna przygoda z przyjaciółmi nie okazała się tak męcząca jak strach. W wieży gryfonów Malfoy wywołał spore zamieszanie. Od razu podbiegli do niego Ron i Harry. Postawił Weasley i poczekał, aż Harry zaprowadzi ją na kanapę.

- Coś ty jej zrobił? – Spytał Ron cały czerwony ze złości.

 Malfoy na początku zignorował pytanie Weasley’a i obserwowała Mandy, która była pod opieką Hermiony. Panna Granger właśnie okrywała ją kocem.

- Ron, Draco przyprowadził Mandy, więc sądzę, że on jest w tym momencie akurat bez winy – powiedział Potter.

- Weasley twoja siostra boi się burzy – powiedział Draco i wyszedł.

Tylko teraz jak masz problem pokazują Ci drogę ucieczki
I zazwyczaj czeka na niej tam na Ciebie ktoś
Kto też chce wyładować złość i nie szuka zaczepki, szuka zemsty
Wiedz jest wielu nas w tej kwestii. [1]

 Miał dodać, że gdyby nie on, pewnie teraz mokłaby na błoniach. Nie zrobił tego. Dlaczego?

__________________

[1] Jula & Fab - "Ile Zła"