VIII. Współpraca

„Prawdziwa nienawiść to dar, którego człowiek uczy się latami. [1]”

[Nelly Furtado – “All goodthings”]

16 września 1995 r.

 Nikt z czwórki Gryfonów nie był zdziwiony faktem, że dnia następnego cały Hogwart huczał od plotek. Dotyczyły one strachu panny Weasley. Mandy jednak zawsze po Hogwarcie chodziła z podniesioną głową, niezależnie od tego czy szkoła mówiła o niej czy też nie. Wiedziała, że ludzie zawsze będą gadać i nic tego nie zmieni. A ona głównym tematem będzie góra tydzień, potem jej lęk odejdzie w niepamięć wszystkich uczniów Hogwartu.

            Dziewczyna wiedziała, kto jest odpowiedzialny za plotkę, która była prawdziwa, ale nie musiała ujrzeć światła dziennego. W zasadzie nie zdziwiła się, że opowiedział wszystkim o jej strachu, ale zaskoczona była tym, że nie opowiedział o tym jak to zaniósł ją do wieży. „Czyżby Malfoy wstydził się, że dotknął Weasley?”. W rudej głowie Mandy rodził się wredny plan jak może dopiec Draco, gdy ten będzie starał się w jakimś stopniu upokorzyć ją przed całym Slyherinem. Była przebiegła i wredna jak wąż, ale potrafiła być również bohaterska i uczciwa.

- Weasley, uważaj na burzę – usłyszała głos arystokraty, którego nienawidziła całym sercem.

- Malfoy – wycedziła przez zęby.

- Brawo. Jakaś ty spostrzegawcza. Jak tam twój lęk? – Spytał.

- Tak samo jak twój wstyd – odpowiedziała.

            Nie odezwał się słowem. Patrzył na nią stalowymi tęczówkami. Zastanawiał się, o czym ona mówi.

- Co ci się przyśniło Weasley?

- To mi się akurat nie przyśniło – grała z nim.

            Uwielbiała fakt, kiedy to on Pan i Władca nie wie, o czym ona mówi. Uwielbiała fakt, kiedy to on szybko kartkował swoją pamięć, aby odnaleźć moment, o którym mówi.

- Co ty bredzisz?

- Dziękuje ci Malfoy, za to, że wczoraj mi pomogłeś. Odniosłeś mnie do wieży – powiedziała i odeszła.

Zostawiła go osłupiałego, którego obserwowało kilka par oczu. Może i czasami była podobna do swojego wroga, ale nigdy nie zamierzała pozwolić, aby ktoś drwił z niej, bo ona nie ma, a raczej jej rodzina nie ma pieniędzy.

- Po co to powiedziałaś? – Spytał, Ron, kiedy dołączyła do nich.

- Tylko on ma prawo mnie upokorzyć czy wyśmiać? – Odpowiedziała pytaniem na pytanie.

- Lepiej byś wyszła gdybyś nie odezwała się wcale – zauważył Harry.

- Potter, ty jak coś powiesz to mi się płakać chce – powiedziała Mandy i usiadła w Wielkiej Sali.

- O co ci chodzi?

- O to, że i tak musiałabym mu podziękować za to, że nie zostawił mnie na błoniach.

- Ale będą o tobie gadać dłużej – zauważył Ronald.

- Wątpię.

- Od kiedy to wy tacy święci jesteście? Zapomnieliście jak w pociągu chcieliście go pobić? Wtedy Mandy była zła, bo stanęła w jego obronie. Teraz też jest zła, bo postanowiła utrzeć mu nosa. Może się w końcu zdecydujecie? – Wywód Hermiony tak zdziwił wszystkich, że nikt z tej grupki nie odezwał się więcej słowem na ten temat.

***

[Miley Cyrus – “Party In theUSA”]

22 września 1995 r.

            Trzeci tydzień września nastąpił szybko. Od tego momentu miały rozpocząć się przygotowania do konkursu z Eliksirów, treningu Quidditcha oraz masa prac domowych, a także powtarzanie do SUM – ów. Nowa nauczycielka Obrony Przed Czarną Magią okazała się wielką nudziarą. Mandy wcale się nie zdziwiła, kiedy to ten słynny Harry Potter na pierwszej lekcji otrzymał od Umbridge szlaban za wygłaszanie teorii na temat Lorda Voldemorta. Jeszcze nigdy w życiu nie miała tylu notatek z lekcji. Czasami musieli pięć razy przepisywać jedną definicję czy teorię.

- Nie będę tego tyle razy pisać – Weasley zbuntowała się i odłożyła pióro.

            Hermiona spojrzała na nią z zaciekawieniem. Dolores chodziła po pracowni i pilnowała, aby każdy pisał. Po stronie Gryffindoru rozległ się szept zdziwienie spowodowany zachowaniem Mandy.

- Czemu nie piszesz? – Nie wiadomo, kiedy przy dziewczynie pojawiła się nauczycielka.

- Napisałam już – odpowiedziała.

Profesor wzięła pergamin dziewczyny i zaczęła czytać, co napisała Weasley.

- Masz to napisane tylko raz – powiedziała.

- Nie widzę głębszego sensu do przepisywania tego jeszcze cztery razy – powiedziała Mandy.

- Bierz się za dalsze przepisywanie. – Rozkazała nauczycielka swoim słodkim głosikiem i oddała pergamin uczennicy.

            Chwilę później zadzwonił dzwonek i wszyscy wyszli z pracowni. Ruda od razu udała się do Wielkiej Sali na obiad. Jej plan dnia był bardzo napięty. Śniadanie, lekcje, obiad, prace domowe, powtórzenia, dodatkowe zajęcia z Eliksirów/treningi Quidditcha, kolacja, ponownie prace domowe/powtórzenie, sen. Nawet Hermiona nie miała tak napiętego planu zajęć w trzeciej klasie. Mandy dzień zaczynała o siódmej rano, a kończyła o dwudziestej czwartej lub później.

***

[Lady Pank – „Tacy Sami”]

            Punktualnie o godzinie siedemnastej stawiła się pod klasą Nietoperza. Draco jeszcze nie było. Czekała cierpliwie na blondyna oraz Mistrza Eliksirów. W lochach zawsze było zimno, więc szybko zaczęła marzyć o ciepłym Pokoju Wspólnym. Jak na razie jej organizm nie odczuwał zmęczenia, ponieważ to był jej pierwszy dzień, który miała przeżyć w takim natłoku zajęć. Domyślała się, że dnia następnego będzie nieprzytomna, ale jej determinacja i chęć zwycięstwa były silniejsze.

- Do pracowni – usłyszała za swoimi plecami głos nauczyciela, a drzwi do pomieszczenia otworzyły się.

            Weszła do środka i usiadła na krzesełku, a drugie obok niej zajął Malfoy, który przyszedł z nauczycielem. Czekali, aż Snape zacznie coś mówić. Po pięciu minutach zaczął swoją przemowę.

- Ten konkurs jest bardzo ważny dla Hogwartu. Od kilku lat nie był on organizowany. Z jakich powodów? Tego Ministerstwo nie chce powiedzieć – chodził po sali, a jego krokom towarzyszył szelest jego szaty. – Zawsze go wygrywaliśmy. W tym roku mam zamiar udowodnić, że dalej najlepiej przygotowujemy wywary i nie radzę wam tego zepsuć – powiedział i spojrzał na parę.

            Wiedzieli, że jeśli go zawiodą to następne lata nauki Eliksirów, jeśli chcieliby je kontynuować byłby koszmarem. Nietoperz machnął różdżkę i na tablicy pojawił się nieznany im do tej pory wywar. Powtórzył czynność, a na stoliku przed nimi pojawiły się odpowiednie składniki.

- Macie dwie godziny – powiedział i wyszedł.

            Mandy spojrzała na instrukcję i włosy zjeżyły się jej na głowie. Nigdy w życiu nie widziała tak skomplikowanej mikstury. Jej całe uwarzenie zajmowało dwa miesiące. Czuła, że będą warzyć go na raty. Ona zabrała się za krojenie żaby. Na swojego partnera kompletnie nie zwracała uwagi. Ją interesowało tylko to, co ona robi. Była indywidualistką. To wiedział każdy, kto ją znał. Ciężko pracowało jej się w grupie. Nie odzywali się do siebie. Atmosfera była przepełniona nienawiścią.

Prawdziwa nienawiść to dar, którego człowiek uczy się latami [1]

            Mandy nie rozumiała jak mogłaby lubić tego zarozumiałego arystokratę, ale gdyby na każdym kroku nie pokazywał swojej wyższości, byłby jej zupełnie obojętny jak duża część uczniów w Hogwarcie. Zerknęła na chłopaka i jej zdziwienie było ogromne. Ujrzała Malfoy’a pracującego, a nie jak zawsze obijającego się i zwalającego pracę na innych. Nie ukrywała, ale była to miła odmiana. Na jego czole pojawiła się zmarszczka spowodowana ogromnym skupieniem. Pracujący Malfoy był pozytywnym zaskoczeniem, ale dla Weasley zawsze był skończonym idiotą i nawet jego zaangażowanie w durny konkurs nie zmieniłoby tego zdania.

            Przez całe dwie godziny nie odezwali się, ani słowem. Blondyn w głowie układał pomysł jak odgryźć się na wrednej Mandy za to upokorzenie, które miało miejsce rano.

            Ani ona, ani on nie podejrzewali, że mimo tego, iż są tacy różni, to jednak więcej ich łączy niż dzieli.

__________________

[1] Carlos Ruíz Zafón