IX. Rodzinne spiski

„Nadzieja zawiera w sobie światło mocniejsze od ciemności, jakie panują w naszych sercach. [2]”

[Łzy – Tańcz, zaprosili Cię na bal”]

22 września 1995 r.

            Gdyby ktoś powiedział im kiedyś, że w przyszłości połączy ich pewne uczucie, najprawdopodobniej skończyłby w Mungu. Jednak los lubi być przewrotny i nie zawsze spełnia nasze marzenia. Czasami przeznaczeniu pomagają osoby trzecie lub ci, do których to życie należy. W przypadku Mandy i Draco pewien krok, który zapoczątkował lawinę wydarzeń postawił nie, kto inny jak Albus Dumbledore. To on wytypował ich do konkursu z Eliksirów. Nie zrobił tego bez powodu. Przeczuwał, że Lord Voldemort za jakiś czas, kiedy to będzie starał się przejąć władzę nad światem, posłuży się kimś niewinnym. Nie miał stu procent pewności, ale podejrzewał, że może to być Draco. Gdy ta myśl zaczęła do niego docierać, w swojej głowie zaczął układać plan, który polegał na tym, aby młody Malfoy nie stracił wrażliwości i dobroci, która siedziała w nim gdzieś głęboko. Do tego potrzebował dziewczyny z dobrego czarodziejskiego rodu. Szybko, a prawie od razu wybrał Mandy Weasley, która była największym wrogiem Ślizgona. Bez własnej woli stała się marionetką w rękach dyrektora. Od tej pory jej życie jak już wcześniej zostało zauważone, zaczęło się zmieniać.

Czarny deszcz fałszywych nut, chociaż pięciolinia pusta.
Podłych kłamstw najsłodszy miód metodą usta-usta. [1]

            Albus Dumbledore kierował się właśnie do lochów, w których to Malfoy i Weasley warzyli eliksir. Wiedział, że musi porozmawiać z uczniami, bo bez tego jego plan nie dobrnie do końca tak jak tego oczekiwał. Wszedł do ciemnego pomieszczenia. Uczniowie w ciszy i skupieniu pracowali. Każde z nich traktowało tą drugą osobę jak powietrze, jakby kompletnie nie istniała. Jednak ktokolwiek by ich nie zobaczył, domyślił się, że taki stan nie potrwa długo. Zarówno ona jak i on mieli bardzo wybuchowe charaktery i wystarczył jeden zły (nie) przemyślany ruch, aby wulkan wybuchł.

Mnóstwo par tańczących równo w takt,
Choćby chcieli przestać, nie ma jak. [1]

 - Dobry wieczór – dyrektor przywitał się ze studentami, którzy lekko drgnęli, gdy usłyszeli jego głos.

- Dobry wieczór – odpowiedzieli zgodnie, a po chwili zmierzyli się wzrokiem pełnym nienawiści.

- Przyszedłem z wami porozmawiać. Ostatnio nie dotarliście do mnie, a zaraz jest kolacja, więc to ja postanowiłem zajrzeć do was.

- W takim razie słuchamy – powiedziała Mandy wycierając ręce w chusteczkę.

- Ten konkurs jest dla szkoły ważny, aby go wygrać musicie się rozumieć. Nie powinniście być wrogami, a partnerami, którzy potrafią współpracować.

- Nie zamierzam się z nią przyjaźnić – powiedział Draco.

- Nikt ci nie każe, a dodatkowo na mojej liście przyjaciół nie ma miejsca dla Ślizgonów – odpyskowała Mandy.

- Właśnie o tym mówię. Nie możecie patrzeć na siebie wilkiem.

- Postaramy się nie zawieść szkoły – stwierdziła Weasley.

            Dyrektor pokiwał tylko głową i wyszedł z pracowni. Spodziewał się problemów, ale nie, aż tak dużych. Gdy opuścił on pomieszczenie, każde z nich spojrzało na drugiego z pogardą.

- Nie licz, że będę ci mówił cześć – warknął.

- Liczę, że wcale nie będziesz się odzywał, jeśli to nie będzie konieczne – syknęła dziewczyna.

Patrz, piękną maskę każdy założył na swoją twarz,
Pewnie i ty też ją masz. [1]

            Szybko wyszła z pracowni nie czekając na profesora.  „Ja mam się z nim zaprzyjaźnić. Najgorszy kawał, jaki w życiu słyszałam. Żeby ktoś kopnął Malfoy’a w ten arystokratyczny tyłek.” Podała hasło Grubej Damie. Wzrokiem omiotła Pokój Wspólny. Szukała przyjaciół. Gdy ich zauważyła, ruszyła w ich stronę.

- Mandy jest zła – powiedział Ron szeptem, który siostra usłyszała.

- Słyszałam – warknęła.

- Co tym razem zrobił Malfoy? – Spytał Harry.

- Tym razem to nie Malfoy.

- A kto? Myślałam, że tylko on potrafi cię tak zdenerwować – zauważyła Hermiona.

- Niestety, ma rywala.

- Kogo? – Dopytywał się Ronald.

- Samego Albusa Dumbledorea.

- O czym ty mówisz? – Spytał Harry.

- Dumbledore powiedział, że ja i Malfoy mamy stać się przyjaciółmi. A dodatkowo podejrzewam, że to on połączył nas w parę.

- Skąd to wiesz? – Hermiona patrzyła na przyjaciółkę, a na jej wypracowanie skapywał czarny atrament.

- Od samego dyrektora. Nie powiedział tego, wprost, ale między wierszami. Dodatkowo wymaga ode mnie i od tego ohydnego Ślizgona nuty porozumienia, „dla dobra szkoły” jak to określił.

- Może boi się, że będziecie chcieli się pozabijać i przy okazji wysadzicie w powietrze szkołę – zauważył Ronald.

- Jeśli to miało być zabawne to wiesz nie wyszło ci – syknęła Weasley.

            Rozejrzała się po Pokoju Wspólnym. Przy korkowej tablicy ogłoszeń zgromadził się dość duży tłum uczniów. Wstała z fotela, który był już zjedzony zębem czasu i zaczęła się przepychać przez grupki, które stały jej na drodze.

Ogłoszenie!

Zgodnie z zapowiedzią dyrektora Hogwartu Albusa Dumbledorea w Noc Duchów to jest z 31 października na 1 listopada odbędzie się Bal. Wziąć udział w nim mogą uczniowie od klas czwartych w górę. Obowiązują stroje wieczorowe. Na twarzy można mieć maskę. W związku z powyższym przez cztery najbliższe soboty odbędą się wyjścia do Hogsmeade.

Minerwa McGonagall

 - I tylko po to są te wszystkie tłumy? – Spytała Mandy sama siebie.

- Wiesz w końcu ma się odbyć bal, a to rzadkość w naszej szkole – powiedział Fred, który pojawił się nie wiadomo, kiedy.

- Ostatni był niespełna rok temu – zauważyła.

- Oj, co to był za bal – powiedział George, a na jego twarzy pojawił się uśmiech.

 - A właśnie powiedz nam, w czym idziesz na ową imprezę?

- Nie idę wcale – odpowiedziała im, a swoje kroki skierowała w stronę przyjaciół.

- I jak zawsze to samo – bliźniacy stanęli przed nią i usadowili ją na kanapie.

- Odbiło wam?!

- Im bije od urodzenia – powiedziała Ginny, która siedziała dwa fotele dalej.

- A to jakieś zebranie rodzinne? – Panna Weasley zaczynała tracić panowanie nad sobą.

- Tak jakby. Posłuchaj Mandy pójdziesz na ten bal – stwierdził George.

- Nigdzie nie idę. Z jednego zasadniczego powodu. Otóż nie mam kreacji na bal.

- I to jest ten problem? – Spytał zdziwiony Fred.

- Tak.

 - To, czemu nic nie mówisz? Przecież tyle dla nas robisz, że my damy lub pożyczymy ci pieniądze na sukienkę.

- Nie chcę waszych pieniędzy – powiedziała Mandy i udała się do dormitorium.

            Nie lubiła, kiedy nawet ktoś z rodziny próbował pożyczyć jej pieniądze. W tej kwestii była bardzo podobna do Ronalda. Trochę wstydziła się swojej biedy i nienawidziła, gdy ktoś pokazywał, że stoi wyżej niż ona.

            W głębi ducha żałowała, że nie pójdzie na bal. Na ostatni poszła z przystojnym reprezentantem Dumstrangu. Traktował ją jak księżniczkę. Mówił komplementy, a dodatkowo wspaniale tańczył. Teraz chciała iść, bo liczyła na dobrą zabawę i być może właśnie na tym balu pozna kogoś, kto zawładnie jej sercem tak jak zrobił to, Cedric. „Przestań o nim myśleć.” Puchon często powracał. Nie chciała o nim myśleć, ale był jak bumerang, który zawsze znajduje drogę powrotną do miejsca, z którego został rzucony. Mandy wiele razy prosiła niebiosa o nową miłość, albo o naturalną śmierć dla starej. 

***

[Pussycat Dolls – „When I Grow Up”]

24 października 1995 r.

- Hermiona mogę wiedzieć, po co mnie wyciągnęłaś do Hogsmeade? – Spytała Mandy przyjaciółkę.

- Za tydzień jest bal – zauważył Granger.

- No brawo. Zabłysnęłaś teraz – powiedziała z ironią Ruda.

- A ty nie masz na niego sukienki – dodała Ginny.

- Bo na niego nie idę.

- Oj, przestań. Przecież rodzice przysłali ci pieniądze – zauważyła Ginny, która zapomniała, że ona sama dołożyła do swojej kreacji z zaoszczędzonych przez siebie funduszy.

- Tak, ale ja nie chcę na niego iść.

- Ale dlaczego?

- Bo nie chcę – odpowiedziała.

            Hermiona i Ginny spojrzały tylko na siebie i bez słowa wepchnęły Mandy do sklepu z sukniami. Wiedziały, że Ruda jest uparta, co czasami dawało się przeżyć. Jednak w pewnych momentach bywało to irytujące.

- No ile można na was czekać? – Spytał Fred, który siedział na kanapie, a obok niego zajmował miejsce George.

- Co oni tu robią? – Mandy patrzyła na wszystkich wzrokiem bazyliszka.

            Nienawidziła spisków. Ona nigdy nie starała się nikogo zeswatać, ani wpłynąć na decyzję innych. Natomiast jej przyjaciele robili to ciągle. „Niech otworzą szkołę. Chcesz nauczyć się jak spiskować? Nie mogłeś lepiej trafić.” Zazwyczaj ich ofiarą była Mandy.

            Pomieszczenie, w którym się znaleźli było w kolorach białym i bordowym. Były tam dwie kanapy oraz dwa stoliki. Już na pierwszy rzut oka widać było, że jest to drogi i elegancki sklep.

- To dziewczęta zaczynajcie szukanie sukienki – zarządził George.

- A mogę coś powiedzieć? – Spytała Mandy, mimo że z góry wiedziała, jaka będzie odpowiedź.

- Nie! – Powiedzieli wszyscy razem.

- Jacy wy zgodni – rzekła.

            Po kilku minutach już była w przymierzalni i co chwila przebierała się w inną kreację. „Jak ja nienawidzę zakupów.” Dziewczyna przeżywała katusze. Ciągle musiała zdejmować rzecz, którą przed chwilą założyła. Oczywiście zgadzała się z przyjaciółkami, że większość sukienek nie pasuje do jej figury. Dodatkowo Weasley postanowiła, że nie pozwoli wybrać sobie kreacji, w której wyglądałaby jak strach na wróble. Jeśli już miała pojawić się na balu, to chciała czuć się dobrze w sukni. Marzyła o tym, aby chociaż raz zostać zauważoną, jako piękna kobieta, a nie, jako Weasley. Pragnęła tylko zobaczyć podziw w oczach tych, którzy jej nie zauważali.

Nadzieja zawiera w sobie światło mocniejsze od ciemności, jakie panują w naszych sercach. [2]

- Mandy ziemia do ciebie – powiedziała Hermiona do przyjaciółki, gdy ta straciła kontakt ze światem na kilka minut.

- Co? – Spytała dziewczyna.

- I jak?

            Panna Weasley spojrzała w lustro. Zauważyła w nim prawie dorosłą osobę. Zielony kolor idealnie podkreślał odcień oczu bohaterki. Sukienka rozszerzała się od pasa w dół. Składała się z dwóch głównych warstw. Na biuście było pełno malutkich cyrkonii, które układały się w mozaikę. Natomiast pod biustem zaczynała się druga warstwa, która zajmowała połowę pierwszej i szła po skosie do dołu. Nie było na niej nic wyhaftowane. Na pustej powierzchni gdzieniegdzie były doszyte cyrkonie.

- Mandy ślicznie wyglądasz – powiedziała Ginny.

- One mają rację – zgodzili się bliźniacy.

            Dziewczyna po raz pierwszy w życiu nie wiedziała, co powiedzieć. Uśmiechnęła się delikatnie, a wszyscy uznali to za zgodę na kupno sukienki i dodatków.

__________________________

[1] Łzy – „Tańcz, zaprosili Cię na bal”

[2] Jan Paweł II (Karol Wojtyła)