X. Charaktery

„To nie takie proste spojrzeć, gdy się spojrzeniem dotyka bólu [1]”

[Ira – „Cały Ja”]

26 października 1995 r.

 Do balu zostało pięć dni. Nikt w szkole nie mówił o niczym innym. Dziewczyny opowiadały sobie, która ma, jaką kreację. Zastanawiały się też, kto je zaprosi. Męska strona Hogwartu udawała, że zbliżające się wielkimi krokami sobotnie wydarzenie, wcale ich nie interesuje. Tak naprawdę jednak byli gorsi od swoich koleżanek. Zresztą nie od dziś wiadomo i jest to rzecz powszechnie znana przez każdego. Otóż panowie to gorsi plotkarze od kobiet. Jednak, gdy którakolwiek z nich zarzuci coś takiego swojemu lubemu od razu dostaje wytłumaczenie. Oni nie plotkują tylko wymieniają poglądy. Oni nie obgadują tylko oceniają. Oni nie krytykują tylko doradzają. Ogólnie przecież każdy samiec powie zawsze, że oni są idealni i tylko kobiety psują ten ład i porządek. Ten krótki wstęp był potrzebny do przedstawienie relacji, jakie panowały między Ronem, a Hermioną. Ta dwójka nie umiała przeżyć jednego dnia bez kłótni. Harry i Mandy zdążyli się do tego przyzwyczaić.

            Cała czwórka siedziała właśnie na błoniach. Ostatnie dni października były bardzo ciepłe, co zdziwiło niejednego ucznia. Wszyscy postanowili wykorzystać ostatnie promienie słoneczne tej jesieni.

- Hermiono, z kim idziesz na bal? – Spytał Ronald niby obojętnym tonem i nie odwrócił nawet głowy w stronę dziewczyny.

- Jamesem Gibsonem – odpowiedziała, skrobiąc swoje wypracowanie na Starożytne Runy.

- A może… Co?! – Spytał.

            Harry uśmiechnął się delikatnie w ich stronę. Mandy spojrzała na Pottera. „Ginny miała rację. On ma boski uśmiech.” Mandy od zawsze wiedziała, że Wybraniec skradł serce jej siostry. Były przyjaciółkami, mimo tego, że były, aż tak różne. W zasadzie musiały się trzymać razem ze względu na braci, którzy otaczali je ze wszystkich stron. Jednak obie przyznawały w duchu, że mieć taką rodzinę to skarb. To dzięki nim życie obu panien Weasley nie było nudne.

- Z Puchonem. Jest na siódmym roku – wyjaśniła spokojnie Granger.

- I ty się zgodziłaś? – Spytał.

- Tak. A czemu pytasz?

- A z ciekawości – odpowiedział i wrócił do wypracowania z transmutacji.

- A ty Mandy, z kim idziesz? – Spytała Hermiona.

- Sama.

- A ty Harry?

- Z Cho.

- A ja pójdę, z Lavender – zakomunikował Ron i ruszył w stronę zamku.

- Ale swoich rzeczy to nie łaska wziąć!? – Krzyknął za nim Potter.

            Wyglądało na to, że tylko Mandy nie miała partnera na bal. Jej wcale to nie przeszkadzało. Wiedziała, że dobrze będzie się bawić bez osoby towarzyszącej. Liczyła na to, że przyjaciele nie zostawią jej na pastwę losu w sobotę. W końcu zawsze trzymali się razem, niezależnie od sytuacji. Zresztą pocieszała się tym, że gdzieś w tłumie skaczących w rytm muzyki ludzi znajdzie Ginny, Nevilla czy Padmę.

            Wystawiła twarz w stronę słońca i pozwoliła, aby jego promienie pieściły jej twarz. Leniwy uśmiech wypłyną na jej lico. Rozkoszowała się chwilą relaksu. Za pół godziny miała być w lochach na dodatkowej lekcji z jej ulubionego przedmiotu. Nic nie było tego wstanie zmienić. Eliksiry fascynowały ją od małego. Potrafiła godzinami czytać księgi na temat wywarów. Posiadała zdolność do zapamiętywania receptur po jednym przeczytaniu. Nawet Snape poznał się na talencie Weasley’ówny. Nigdy nie dostała od niego ujemnych punktów za pracę na lekcji czy domową. Bywały momenty, kiedy to zdobywała pięćdziesiąt punktów u Nietoperza. Mimo, że ukrywała to głęboko, to tak naprawdę była dumna z tego, że jest w czymś lepsza od Hermiony czy Harry’ego. To, że doceniał ją największy postrach szkoły dawało jej motywację do dalszego zdobywania wiedzy w tej dziedzinie.

- Idę na eliksiry – powiedziała Ruda i spakowała swoje rzeczy do torby.

            Przyjaciele kiwnęli tylko głową na znak zgody, a ona ruszyła w stronę zamku. Dobrze dopasowane dżinsy, które miała tego dnia na sobie, idealnie podkreślały jej tyłek, który miał odpowiednie wymiary. Dodatkowo długie nogi były wisienką na szczycie deseru lodowego. Nawet czarna szata nie była wstanie zakryć jej figury, która wcale nie była zła. Przykuwała uwagę wielu chłopców z Hogwartu. Nawet najwięksi przystojniacy nie raz i nie dwa odwrócili się za starszą Weasley. Takich nóg i takiego tyłka zazdrościła jej nie jedna mieszkanka Domu Węża. Ślizgonki uważały się za najładniejsze i zawsze starały się mieć najprzystojniejszych chłopaków. One nie wiedziały, co to miłość. Dla nich liczył się tylko prestiż i pozycja społeczna. Nie wszystkie oczywiście były takie. Przecież od każdej reguły są wyjątki. Co prawda słowo „wyjątek” nie pasowało zbytni do tych osób, ale w tym wypadku należało go użyć, żeby nikogo nie urazić.

            Gdy weszła do zamku przywitało ją chłodniejsze powietrze. Zawsze była odczuwalna różnica temperatur między dworem, a budynkiem. W okresach wiosennych i początkach letnich uczniowie chłodzili się w zamku. Natomiast późną jesienią i całą zimę w murach można było się ogrzać. Dziewczyna swoje kroki skierowała do lochów, a nie jak większość uczniów się spodziewała do Pokoju Wspólnego Gryffindoru. Jak zawsze szła spokojnie i bez pośpiechu. Wiedziała, że się nie spóźni. I tak to ona czekała na Draco za każdym razem. Na samą myśl o tym chłopaku Rudą nachodził zły humor. „Merlinie, daj mi siłę na kolejne starcie z tym idiotą.”

[Howie Day –„Collide”]

 Weasley należała do osób, które bardzo często wyczuwały atmosferę miedzy ludźmi. Tak i też było teraz. W końcu to też dotyczyło jej. Nie miała wątpliwości, że w końcu milczenie stanie się tak bardzo uciążliwe, że oboje wybuchną jak bomba zegarowa. W końcu dotarła pod klasę. Była ogromnie zdziwiona, gdy okazało się, że Malfoy już tam na nią czeka Spojrzała na zegarek. Do umówionej godziny brakowały dwie minuty. Uspokoiła się, ponieważ Ślizgon nie będzie mógł jej zarzucić spóźnienia. Za dziewczyną niewiadomo, kiedy pojawił się Snape. Weszli do pracowni. Wszystko było przygotowane na zajęcia. Na tablicy widniał przepis, a na stole były składniki.

- Za nim zaczniecie. Chcę wam powiedzieć, że jesteście bardziej utalentowani, niż myślałem. Eliksir, który uwarzyliście ostatnio, nawet w swojej początkowej fazie ma taką moc, jaką powinien mieć. Taka rzecz nie udaje się nawet niektórym bardziej doświadczonym czarodziejom. Dlatego na następnych zajęciach uwarzycie jeden z tych wywarów, który jest na waszych listach. Wybiorę jeden z dwudziestu pierwszych. I okaże się czy umiecie ze sobą współpracować i czy ufacie sobie wzajemnie – powiedział i wyszedł.

- Stary i głupi nietoperz – warknął Malfoy i zdjął swoją szatę.

            Mandy uśmiechnęła się pod nosem i swój strój czarodzieja położyła na krześle. Jak zawsze w milczeniu wzięli się do pracy. Draco kątem oka obserwował swoją towarzyszką. Zauważył, że ona nie boi się pobrudzić rąk przy pracy. Już na pierwszy rzut oka dało się zauważyć to, że w to, co robi wkłada całe swoje serce. I nie chodziło tu tylko o konkurs. Nawet podczas meczów quidditcha robiła to, co było tylko możliwe, aby drużyna wygrała. Nie obawiała się tego, że jej długie i zawsze równe paznokcie złamią się podczas gry. „W końcu to dzielna i cnotliwa Gryfonka.” Draco nienawidził wychowanków Domu Lwa. Wszyscy to cnotliwi i dzielni ludzie. Miał dość tych wszystkich zachwytów nad nimi.

- Weasley czy będę skazany ścierpieć Twój widok podczas balu? – Malfoy nie wytrzymał.

            Jego język już od kilku dni świerzbił go na dodatkowych spotkaniach. Mandy uśmiechnęła się sama o siebie. Czekała na tę chwilę długo i w końcu się doczekała. „Cierpliwość się opłaciła. Wiedziałam, że kiedyś odezwie się pierwszy.”

- Oczywiście, że będziesz musiał. No, chyba, że nie przyjdziesz. I w sumie na to liczę – powiedziała, mieszając wywar.

- Twoje niedoczekanie Weasley. Zamierzam pokazać ci jak się tańczy – syknął.

- Sugerujesz, że nie umiem tańczyć? – Ta jedna uwaga sprawiła, że Mandy miała ochotę potraktować go jak zwykłego robaka.

- Powiem więcej. Ja to wiem.

- Cóż życzę ci miłego rozczarowania, a dodatkowo ja nie zamierzam się przekonywać o twoich umiejętnościach tanecznych na własnych stopach. Wiesz, są mi one jeszcze potrzebne – powiedziała.

            Mandy wróciła do przygotowywania eliksiru. Malfoy odwrócił ją w swoją stronę. Miał dość jej dogaduszek i wrednych tekstów. Była w tym czasami lepsza od niego. Zmusił ją do spojrzenia w oczy. Nie obawiała się tego, że będzie w nie patrzyła. Jej pewność siebie jednak gdzieś zniknęła. Pod wpływem tych stalowych tęczówek poczuła, że jednak traci grunt pod nogami. Jej oczy natomiast wywołały w nim podziw. Ta zieleń, w którą właśnie się wpatrywał była hipnotyzująca.

To nie takie proste spojrzeć, gdy się spojrzeniem dotyka bólu. [1]

            Ani ona, ani on nie wiedzieli, że to jedno spojrzenie, które było przepełnione nienawiścią sprawi im tyle bólu. Czuli się niedocenieni przez druga osobę. Czuli, że ich życie idzie nie w tym kierunku, co trzeba. Odsłonili właśnie przed sobą swoje dusze. Byli pierwszymi osobami, które dotarły w najgłębsze zakamarki swojego wroga. Wpatrywali się w siebie przez pięć minut. Silna i męska ręka ściskała ramię dziewczyny.

            Draco ostatkami silnej woli odwrócił twarz w drugą stronę. Puścił ją i powiedział:

- Weasley ja wiem, że błękit moich oczu cię powala, ale wrócimy do pracy.

            Mandy nie odezwała się słowem na jego kąśliwą uwagę. Do końca zajęć zostało dziesięć minut. Eliksir w zasadzie był już gotowy. Wystarczyło dodać jeszcze tylko dwie skruszone pestki dyni. Chłopak zrobił to za nią. Jego męskie dłonie szybko i sprawnie za pomocą noża pokruszyły ostatni składnik. Dziewczyna ubrała swoją szatę. Wzięła torbę i skierowała się w stronę drzwi.

- Malfoy twoje oczy nie są błękitne. To jest kolor stali – powiedziała i wyszła.

            Arystokrata stał jak słup soli i wpatrywał się jak sroka w gnat, w miejsce gdzie przed chwilą stała jeszcze Weasley. Był pełen podziwu dla niej. Jako jedyna dziewczyna prawidłowo oceniła barwę jego oczu. Znaczyło to, że naprawdę nim pogardzała. Wszystkie inne, z którymi się spotykał lub był mówiły o niebie, gdy wpatrywały się w jego tęczówki. Nawet Parkinson. Nienawidził tego określenia. Szybko ubrał swoją szatę i wyszedł z pracowni. Skierował się w stronę wejście do Pokoju Wspólnego Slytherinu. Idąc, nie zwracał na nikogo uwagi. Zajęty był swoimi myślami. To uczucie, które nim zawładnęło podczas spojrzenia w oczy Rudej było paraliżujące i straszne. Wiedział, że pozwolił jej na wejście w swoją duszę, a sobie na to, aby zajrzeć w jej. Wkradła się w jego środek.

            Wydawało im się, że to tylko czysty przypadek. Jednak to była magia. Nie chodzi tu o miłość czy zauroczenie. To była magia ich charakterów. Dwie silne osobowości ścierały się ze sobą zbyt długo, żeby mogły być przez cały czas silne. W końcu w ich pancerzach – które chroniły ich przed tym całym okropny światem - porobiły się małe i niewidoczne od razu dziurki. To właśnie dzięki nim, a może to właśnie przez nie, ona i on mogli wejść w drugą osobę. I może nie poznali drugiego człowieka i jego słabości. Jednak to, co zaszło tego dnia między nimi miało być początkiem zmian, które będą zachodzić w nich samych jak i w ich życiu.

***

[Plumb – Real Life Fairytale”]

            Harry Potter siedział w Pokoju Wspólnym. Tutaj zawsze było głośno. To miejsce nie należało do tych gdzie człowiek mógłby spokojnie ułożyć swoje myśli. Jednak Wybraniec nie chciał myśleć w cichym i opustoszałym dormitorium. Cisza wydawała mu się głośniejsza od gwaru, który go otaczał. Dodatkowo gdyby siedział w sypialni nie miałby szansy na przyglądanie się Ginny Weasley. Młodsza siostra jego przyjaciółki przez wakacje zaczęła stawać się kobietą. Zaokrągliła się tu i tam. Rysy twarzy zaostrzyły się, co spowodowało, że wyglądała dojrzalej. Potter słyszał na korytarzu nie raz i nie dwa, że Ginny staje się kopią Mandy. On natomiast uważał, że ona będzie dużo ładniejsza od siostry. Zastanawiał się, z kim najmłodsza Weasley idzie na bal. Na pewno miała wiele propozycji. Wybraniec do tej pory nie mógł zrozumieć, dlaczego zaprosił Cho. W zasadzie miał teraz drogę wolną. Cedric zginął i już nie był przeszkodą. Jednak chłopaka coś blokowało. Wszystko niby było dobrze i na swoim miejscu. Coś nie szło tak jak powinno. Spotykał się z Cho i rozmawiali na wiele tematów. Zazdrość dziewczyny o każdą inną kobietę, nawet tą, do której Harry się uśmiechnął z czystej grzeczności była męcząca. Nie miał zbyt wielkiego doświadczenia – nie ma, co ukrywa on go wcale nie miał – w związkach, ale uważał, że zaufanie to podstawa każdego budynku, który oparty jest na uczuciach.

            Ginny Weasley otoczona, była koleżankami ze swojego roku. Rozmawiały i śmiały się. Nie czuła, że jest obserwowana przez właściciela pary zielonych oczu w kształcie migdałów. Bardziej była skupiona na omawianiu strojów na bal.

- Harry! – Hermiona krzyknęła chłopakowi prosto w ucho.

- Ej, głuchy nie jestem – powiedział oburzony Potter, a rękę trzymał przy uchu, które jego przyjaciółka starała się uszkodzić.

- Zastanowiłabym się nad tym – powiedziała.

- Od piętnastu minut tłumaczymy ci, że coś trzeba zrobić z tą Umbridge, bo ona nie uczy nas jak się bronić – stwierdził Ronald.

- No i to mi tłumaczyliście piętnaście minut? Przecież wiecie, że zgadzam się z wami w tej kwestii. Zresztą jak w prawie każdej.

- Tylko od pewnego czasu jesteś w innym świecie – stwierdził Ron.

- Nie dramatyzuj, ok.?

- Mam pewien pomysł jak możemy się szkolić sami – powiedziała Hermiona.

- No mów.

            Wywód panny Granger należał do bardzo długich. Chodziło jej o założenie tajnej organizacji, która miałaby na cel uczenie Obrony Przed Czarną Magią na własną rękę.

- We trójkę to my sami możemy się uczyć – zauważył Potter.

- Nie chodzi o naszą trójkę, Harry. Jest wiele osób, które chętnie wstąpiłyby do takiej grupy. Wiem, bo przeprowadziłam wywiad. Tak po cichu, żeby Umbridge nie słyszała, bo wiesz, że zaraz by nas zablokowała – wyjaśniła Gryfonka.

- Wszystko ładnie przygotowałaś Hermiono, ale widzę jeden mały problem, albo nawet dwa.

- Jakie?

- Po pierwsze nie mamy nauczyciela, a po drugie nie mamy gdzie ćwiczyć?

- Myślałam, że to jasne, że to ty byś nas uczył, a co do miejsca to coś by się wymyśliło.

- W sumie to nie wiem. Muszę się zastanowić – powiedział Harry.

            Z jednej strony ogromną frajdą dla niego było łamanie regulaminu, ale z drugiej coś go przed tym powstrzymywało. Jakby walczyły ze sobą dwie osoby. Jakby walczyli ze sobą Lily i James.

___________________

[1] Wiesław Myśliwski