XI. Bal

„Masz jeszcze czas by pokochać mnie. [2]”

[Maryla Rodowicz – „Niech żyje bal”]

31 października 1995 r.

            Pojedyncze rude loki delikatnie spływały na kark dziewczyny. Włosy upięte były z boku, co powodowało, że duża ich część opadało na ramię właścicielki. Nie miała w nie wpięte żadnych ozdób. Tylko jedną malutką spinkę, która miała utrzymać całą fryzurę. Była ona w kształcie konwalii. Twarz zdobił delikatny, ale podkreślający jej urodę makijaż. Zrobiony był on mugolskim sposobem przez Hermionę. Przydymione oczy, które raziły magią spojrzenia. Usta pociągnięte błyszczykiem w kolorze beżu. Co dawało świeżości całemu wyglądowi. Dziewczyna stała nieruchomo i wpatrywała się we własne odbicie w lustrze, które stało na środku dormitorium.

            Od wydarzenia w lochach nie miała ochoty na żaden bal. Jak się tylko dało unikało Malfoy’a i jego spojrzenia. Wiedziała, że daje mu w ten sposób satysfakcję, ale stała się jedną z wielu kobiet w tym zamku, które bały się tych stalowych tęczówek. „Mandy to jest chore. Kobieto weź się w garść. To tylko Malfoy. Robak Malfoy”. Obiecała sobie, że znowu będzie taka jak kiedyś, że to, co stało się na początku tygodnia odejdzie w niepamięć.

            Kolejne spojrzenie w lustro. Zieleń jej sukienki wspaniale, komponowała się z kolorem jej oczu. Milczała. Zastanawiała się czy na pewno umie tańczyć.

***

15 stycznia 1986 r.

- Babciu jak ty cudownie tańczysz – pisnęła rudowłosa sześciolatka.

- Dziękuję – odpowiedziała kobieta.

- Też bym tak chciała.

- To nic trudnego. Chodź pokaże ci.

            Mandy podbiegła do najukochańszej osoby na świecie. Starsza kobieta pokazywała młodszej podstawowe kroki walca i tanga. Dla małej Weasley babcia była osobą, która znała odpowiedź na każde pytanie. Nikt jej nie umiał pocieszyć tak jak ta siwiejąca kobieta.

- Każdy czarodziej powinien je umieć.

- A co jeśli zapomni? – Spytała dziewczynka.

- Nie zapomni, a jeśli nawet to może trafić na osobę, która je umie. Ale zdradzę, ci pewien sekret. Ty nie musisz się o to martwić. Jesteś moją wnuczką i na pewno kroki od tej pory zawsze będą w twojej głowie, a dodatkowo, gdy trafisz na odpowiednią osobę w swoim życiu to serce będzie kierowało twoimi krokami.

- Myślisz, że kiedyś będę chodzić na bale i wspaniale tańczyć? – W zielonych oczach sześciolatki pojawiły się iskierki radości.

- Ty cały czas tańczysz – wyjaśniła kobieta.

- Jak to? Przecież ja chodzę.

- Życie to bal.

            Dziewczynka nie zrozumiała słów kobiety i patrzyła na nią zdziwionym wzrokiem. Starsza pani bardzo kochała Mandy. Przypominała ją samą z czasów dzieciństwa.

- Pamiętaj, że życie to bal i dobrze go wykorzystaj, a kroki podyktuje ci serce.

***

[Daniel Diegs  – „Algo Pequeñito”]

31 października 1995 r.

            Mandy szła korytarzem razem ze swoimi przyjaciółmi i ich osobami towarzyszącymi. W uszach słyszała każde słowo babci. To ona nauczyła ją, że życie jest jedno i nie wolno go zmarnować, ale nie należy przeżywać hucznie, jeśli nie ma się na to ochoty. Droga, którą szli była pusta. Większość osób była już w Wielkiej Sali. Weasley zastanawiała się nad słowami starszej kobiety. Kroki miało podyktować jej serce. Ale czy podyktuje odpowiednie do tanga lub walca? Ruda jeszcze teraz mimo swoich piętnastu lat nie rozumiała słów, które usłyszała kilka lat temu.

            Stanęła przed wejściem. W pomieszczeniu był już spory tłum. Wzięła głęboki oddech i weszła do środka. Czuła na sobie spojrzenia wielu osób. Nie rozglądała się. Jej celem było dotarcie do stolika Ginny i Deana oraz reszty znajomych. Szła pewnie i śmiało.

            Para stalowych oczu również wpatrywała się w nowo przybyłą. Była piękna i nawet Draco musiał to przyznać. Na tę noc wyciągnęła swoją największą broń – urodę – o której większość uczniów w Hogwarcie nie miała pojęcia. Na co dzień Weasley nie wyróżniała się z tłumu przeciętnych uczennic. Wtapiała się w codzienność. Poruszała się z gracją. Lekki uśmiech, który zdobił jej twarz dodawał jej uroku i tajemniczości. „Draco opanuj się. To jest Weasley.”  Ale nawet jej pochodzenie, nie było w stanie zmienić jego myśli. Wydawało się, że bale dziewczyna ma we krwi. Nikt w czwartej klasie nie zauważył jej obecności. Jej twarz miała wtedy bardzo wiele z dziecka. Teraz widać było, że jest wspaniałą i pewną siebie kobietą. Jej suknia również wzbudzała zainteresowanie. Wydawała się nie wygodną, jednak dziewczyna czuła się w niej dobrze i swobodnie. Coś mówiło jej, że ten wieczór zmieni coś w jej życiu. Gdyby tylko wiedziała, co, nigdy by na niego nie poszła.

            Dyrektor dał znak orkiestrze, a na parkiet wyszli prefekci z siódmego roku. To oni mieli rozpocząć bal. Po kilku minutach piosenki coraz więcej par zaczynało tańczyć. Mandy usiadła przy stoliku razem z Harrym i Cho i obserwowała tłum. Zauważyła nie daleko Draco, który tańczył z jakąś Ślizgonką. Ruda musiała przyznać, że miał wspaniałe poczucie rytmu. Już na pierwszy rzut oka widać było, że to, co powiedział w lochach to prawda. Panna Weasley długo nie zagrzała miejsca przy stole. Została porwana w wir par przez pewnego Krukona. Na imię było mu Henry. Nie należał do osób szczupłych. Nie był też jednak wyjątkowo gruby. Oczy w kolorze nieba były zimne i Mandy nie zamierzała z nim tańczyć więcej niż jedną piosenkę.

***

[Halina Kunicka – „Noce i dnie”]

            Właśnie skończyła swój kolejny taniec z Nicolasem Marche. Chłopak trzymał ją za rękę, a jej to wcale nie przeszkadzało.

            Muzyka przestała grać.

- Pora na pierwszego walca [1]. Ale żeby było ciekawiej to nie zatańczycie, z kim chcecie, a z tym, kto wam przypadnie. Odwróćcie się i osoba, przed którą stoicie jest waszym partnerem – powiedział wokalista zespołu, który zastąpił orkiestrę.

            Ruda zrobiła tak jak jej kazano. Ujrzała stalowe tęczówki, blond włosy i ironiczny uśmiech. Dobrze wiedziała, kto to; Draco Malfoy. Już chciała się odwrócić, gdy on wysunął swoją rękę w geście zaproszenia. Rzucił jej rękawicę. Rzucił jej wyzwanie. Należała do osób, które zawsze podejmują zadanie, które ostaną. Położyła swoją dłoń na jego, a drugą ułożyła na jego ramieniu. On swoją umieścił w talii dziewczyny.

            Poleciały pierwsze nuty. Zaczęli tańczyć. To on prowadził i nadawał rytm ich krokom. Stali się jednością. Wirowali wśród innych par. W końcu zostali sami, a pozostali uczestnicy balu utworzyli koło, w którym oni tańczyli.

            Mandy owiał zapach jego perfum. Nie interesowało ją nic. Liczyła się dla nich ta jedna kradziona chwila. Jeszcze nigdy wrogowie nie byli tak blisko siebie.

            Ta chwila miała w sobie prawdziwą magię. Ludzie obserwowali ich z wielkim podziwem.

            Draco, który jako arystokrata odebrał staranne lekcje tańca musiał – po raz kolejny tego wieczoru – przyznać, że Mandy również umie tańczyć. Wpatrywał się w jej włosy, które delikatnie unosiły się z każdym następnym krokiem.

            Spojrzeli sobie w oczy. Oni uważali to za błąd, ponieważ nie mogli oderwać wzroku. Wpatrzeni w siebie wirowali dalej. Ona czuła się bezpiecznie w jego męskich ramionach. Mimo, że go nie lubiła to jednak przy nim zapomniała o całym świecie i swoich lękach. Czuła się kobietą. Sama nie wierzyła, że tak jest. Jej myśli galopowały przez jej głowę jak szalone. Jedne z nich mówiły, że on chce ją upokorzyć, z kolei drugie, że ważna jest tylko chwila. On poczuł się odpowiedzialny za Mandy. Rozum mówił, że to absurd, że to jego wróg, lecz on nie brał tego pod uwagę. Czuł, że go potrzebuje. Według rozumu, bo był kolejny absurd.

            Serca obojga biły szybko, a krew przepływała przez żyły z każdą sekundą coraz prędzej.

Pokochaj mnie z całych sił,
pokochaj mnie na sto lat. [2]

            Podczas tych kilku minut patrzyli na siebie zupełnie i n n y m i oczami. Mieli świadomość tego, że po tym tańcu wszystko wróci do normalności. Ponownie staną się wrogami.

Nim kłos,
nim las,
nim noc dojrzeje,
masz jeszcze czas,
by pokochać mnie. [2]

 Ostatnie sekundy.

 Ostatnie kroki.

 Ostatnie spojrzenie w oczy.

 Koniec.

 Cisza.

 Stoją.

            On całuje ją w dłoń jak na dżentelmena przystało. Ona delikatnym skinięciem głowy dziękuje mu za taniec.

            Odeszli swoje strony, a publiczność biła im brawo. Oboje byli pod wrażeniem tego, co się stało. Byli głusi. Nie słyszeli owacji. Przedzierali się przez tłum. Nie odwrócili głów na wołania. On usiadł przy stoliku i wypił jednym duszkiem swoją porcję przemyconej pod szatą Ognistej Whisky, która delikatnie drażniła jego język, podniebienie i przełyk. Nie przyniosła jednak spodziewanej ulgi. Nie pozbyła się tego, co powstało w tańcu. Usta dalej czuły jej delikatną jak aksamit skórę. Ona poszła w stronę wyjścia. Ręka paliła ją od dotyku jego ust, a przecież one ledwo ją musnęły. Dalej czuła w talii w ciepło jego męskiej dłoni. Wszystkie ich zmysły sprzeciwiały się i co chwila przypominały o tańcu. Słowa dziewczyny odbijają się echem w jej głowie. Nienawidzili się, ale stali się jednością.

Nienawidzić kogoś to dawać dowód, że się jest go wartym, że nie ma istotnej różnicy miedzy nim, a sobą. [3]

[Hey – „Moja i Twoja nadzieja”]

            Mandy wyszła z Wielkiej Sali. Starała się uspokoić. Ruszyła w stronę głównego wyjścia z zamku. Potrzebowała chłodnego powietrze. W końcu znalazła się na zewnątrz. Całe ciało dziewczyny pokryła gęsia skórka. Panowała tu cisza. Jej organizm powracał do stanu przed tańcem z Malfoy’em. Oddech stał się spokojniejszy, serce nie biło już jak oszalałe, a krew w żyłach płynęła wolniej. Zaczęło być jej zimno. Nie chciała jeszcze wracać do środka. Bała się spotkania z przyjaciółmi. Najbardziej obawiała się Ronalda. Westchnęła i spojrzała w niebo, które dzisiejszej nocy nie miało gwiazd na swym tle. Ron nie zrozumiałaby, że oni tylko tańczyli. Oskarżyłby własną siostrę o sprzymierzanie się z wrogiem, a Ruda nie zamierzała znosić krzyków brata, a tłumaczenie się natomiast nie leżało w jej naturze. Wiedziała jednak, że musi wrócić do środka, ponieważ nie wybiła jeszcze północ. Stała tak na zimnym wietrze przez dziesięć minut. Nie interesowało ją to, że będzie chora. Potrzebowała chwili ciszy i spokoju.

- Mandy wejdź do zamku, bo się przeziębisz – dziewczyna usłyszała za sobą głos siostry.

- Trudno. Trochę kataru nikomu jeszcze nie zaszkodziło.

- Co się dzieje? – Ginny postanowiła dowiedzieć się, czemu jej siostra ostatnio jest jakaś inna niż zawsze.

- Nic – odpowiedział Mandy.

- Jak nic? Wszyscy zauważyli, że jesteś jakaś nieobecna. Nie interesuje cię to, co mówi Harry. Jakie ma plany?

- Nigdy mnie to nie interesowało.

- Ale zawsze brałaś udział w tych ich akcjach. Pomagałaś im – Ginny mówiła jak nakręcona.

- Bo prosili, albo mnie nie słuchali. Uwierz mi, że moim marzeniem nie jest ratowanie świata. Wolę to zostawić im.

- Ale…

- Ginny nie ma żadnego, „ale”. Chcą to niech robią sobie to, co dusza zapragnie. Nie będę ich zatrzymywać.

- Jesteś tchórzem – powiedziała młodsza Weasley.

            Ginny patrzyła z niedowierzaniem na siostrę. Uważała, że Mandy robiła wszystko z własnej woli, a nie, dlatego, że jest proszona lub zmuszana. Ginny zawsze chciała uczestniczyć w ratowaniu świata, lecz Harry i reszta trzymali ją na dystans.

- Jak śmiesz mnie tak oceniać? Wiesz jak to jest zaglądać śmierci w oczy? Nie wiesz! Co roku staje oko w oko ze śmiercią i mówię jej: „dzień dobry to znowu ja”. I nie mów mi, że jestem tchórzem.

- Mandy…

- Co Mandy? Ty nie wiesz o mnie nic, a nic.

- Bo nie dajesz siebie poznać. Zamykasz się w sobie. Nie mówisz, co dzieje się na eliksirach.

- A co mam mówić? Że milczmy i pracujemy? Zresztą nie mam obowiązku się nikomu spowiadać.

- Nie poznaje cię. Czemu jesteś taka oschła? Jesteś inna.

- Nie jestem Ginny. Tylko życie czasami toczy się tak jak tego nie chcemy i lepiej to sobie zapamiętaj.

 Mandy wróciła do zamku. Wiedziała, że traci kontrolę nad swoim życiem. Do tej pory to ona nadawała mu sens. Jednak od początku tego roku szkolnego wszystko się zmieniło. Stukot jej obcasów odbijał się od zimnych murów zamku. Rozmowa z Ginny nie wprawiła jej w lepszy nastrój i nie należała też do ich najlepszych. Wszystko jej się komplikowało. Wiedziała, że nigdy temperatura jej relacji z Harrym i resztą nie przypominała tej panującej w ciepłych krajach, ale teraz bardzo się ochłodziła. Nie wiedziała, jakie mają oceny czy plany. Coraz częściej zamykała się w dormitorium i korzystając z chwili, kiedy nie było nikogo uczyła się bądź odrabiała lekcje. Trochę brakowało jej rozmów, które nie miały sensu, ale nawet ona po całym dniu ciężkiej pracy nie miała siły na nic. Dodatkowo nawet, jeśli udało jej się porozmawiać z przyjaciółmi to czuła się nierozumiana. Jej plan dnia miał zaplanowaną każdą minutę i jedno obsunięcie powodowało, że wszystko się sypało. Nie lubiła takiego życia jak w zegarku, ale ten rok ją do tego zmuszał.

            Weszła do Wielkiej Sali. Ruszyła w stronę stolika, który dzieliła ze znajomymi. Nalała sobie soku z dyni i wypiła go.

- Tu jesteś – usłyszała głos za swoimi plecami.

- Przepraszam, że tak nagle zniknęłam, ale potrzebowałam świeżego powietrza.

- Nic się nie stało. Ale nie odmówisz mi chyba kolejnego tańca? – spytał Nicolas.

- Tylko się napiję.

            Już miała odstawić szklankę, gdy obok niej pojawił się brat w asyście przyjaciółki. „I nadeszły kłopoty”. Postanowiła zachowywać się tak jakby nic się nie stało. W głębi duszy liczyła na to, że Ron nie zrobi jej awantury wśród tłumu ludzi. Kątem oka spojrzała na bliźniaka i od razu zrozumiała, że złudna są jej nadzieje. Z oczu chłopaka padały pioruny złości. Stojąca obok niego Hermiona patrzyła ze strachem na Weasley’a.

- Coś się stało? – Spytała Mandy.

            Nie zamierzała sama atakować brata, chociaż sam jego wzrok dawał jej do tego podstawę

- To było głupie pytanie – zauważył Ron.

- Nie ma głupich pytań ani głupich odpowiedzi – ulubionym zajęciem panny Weasley oprócz warzenia eliksirów było doprowadzanie do szału braci.

- Śmieszne, wiesz? Co robiłaś z Malfoy’em?

- Tańczyłam? – Mandy obdarzyła brata spojrzeniem pełnym współczucia.

- Jak mogłaś? – Twarz Ronalda przybrała kolor piwonii.

- Normalnie.

- Dolewaj oliwy do ognia – powiedziała Hermiona.

- O co ci chodzi? To on ma jakieś problemy, a nie ja.

- Tańczyłaś z wrogiem! – Weasley’owi puściły nerwy.

- Dla twoje informacji ja z tym wrogiem musze współpracować, a dodatkowo, co cię interesująco ja robię?

- Jestem twoim bratem, a ta szumowina stoi po drugiej rzeki. Tej gorszej stronie!

- To wyobraź sobie, że on i ja musimy znaleźć się w połowie tej rzeki! – Mandy również traciła cierpliwość.

- Tak? To pewnie już sprzedajesz mu wszystkie nasze wiadomości na temat Sam – Wiesz – Kogo! – Osoby stojące w pobliżu odwróciły się w stronę kłócącej się pary, a w ich oczach zauważyć można było strach.

- Ron… - Hermiona nie wierzyła własnym uszom.

- Wiesz jesteś gorszy niż myślałam. Nie odzywajcie się do mnie. Nie chcę was znać.

 Do zielonych oczu Mandy napłynęły łzy upokorzenia. Ruszyła w stronę wyjścia. Minęła Pottera, który widząc jej spojrzenie zszedł z drogi dla własnego bezpieczeństwa. Nick wołał ją, ale ona w tym momencie po raz drugi dzisiejszego wieczoru chciała zostać sama. Dla niej bal się skończył.

***

[Myslovitz – „Długość dźwiękusamotności”]

- Zawsze wiedziałem, że Weasley to idiota – powiedział Draco do Zabini’ego.

- Mówisz o swojej partnerce?

- Nie. O jej bracie, idioto. Dla twojej informacji idiota to rodzaj męski.

- Od kiedy ty się taki dokładny zrobiłeś?

- Zabini zamieniłeś się mózgiem z Goylem czy co?

 Blaisa spojrzał na kumpla zdziwionym wzorkiem. Jakoś nie przypominał Draco, który potrafił zadać słownie cios poniżej pasa. Blondyn skierował się w stronę wyjścia. Był tuż za Weasley. Zastanawiał się jak może ją jeszcze dobić.

- Co jest Weasley? Braciszek daje w kość?

- Malfoy wiesz, że nie kopie się leżącego? Mógłbyś czasami pomyśleć.

- Weasley zapomniałaś, że moją pasją jest kopanie leżącego – wyszeptał jej do ucha.

- Nie. Pamiętam cały czas. Więc mi dokop. No dalej. Na, co czekasz?

 Mandy nie patrzyła na Draco. Stała do niego odwrócona tyłem. W oczach miała łzy, które skutecznie uniemożliwiały jej widzenie środowiska bez przeszkód. Czekała na kolejny atak.

- No dalej, Malfoy. Atakuj.

- Poczekam na lepszy moment – powiedział i odszedł.

__________________________

[1] walc – z ramą i podstawowym krokiem; nie rozumieć w sensie tańca towarzyskiego ze wszystkimi uniesieniami;

[2] Halina Kunicka – „Noce i dnie”

[3] Emil Cioran