XVI. Jemioła

„‘Traktował ją jak powietrze’ – lecz bez powietrza nie można żyć. [1]”

[Ewa Farna – „EWAkuacja”]

9 grudnia 1995 r.

 Czas mijał zadziwiająco szybko. Nim się wszyscy spostrzegli nadszedł grudzień, a co za tym idzie gorączkowe przygotowania do świąt i duże opady śniegu. Wszyscy wyczuwali magiczną atmosferę. Tylko Mandy chodziła jakby niezadowolona z wolnego, które nadchodziło wielkimi krokami. Często wpadała w gniew i była bardzo nie miła nawet dla przyjaciół. Była jak tykająca bomba zegarowa i nikt nie wiedział, kiedy może wybuchnąć. Bywały jednak momenty, kiedy to popadała w zadumę i nikt nie mógł do niej dotrzeć. Zazwyczaj było po zajęciach z dodatkowych eliksirów. To, co usłyszała od Draco bardzo ją bolało i często, gdy to sobie przypomniała w jej oczach pojawiały się łzy. Ruda w końcu również ogarnęła natłok zajęć, które zwaliły się na jej głowę. Zaczęła się wyrabiać z pracami domowymi, normalnie i regularnie zaczęła uczęszczać na treningi drużyny Quidditcha oraz spotkania Gwardii Dumbledorea. Jej znajomość z Nicholasem oparta była – ze strony dziewczyny – na relacjach czysto przyjacielskich. Natomiast Puchon myślał o swojej towarzyscy rozmów z zupełnie innych kategoriach. Mandy zgadzała się na spacery za rękę, ale nigdy na nic więcej. Nie wiedziała, czemu, ale obawiała się, że zakochała się w najmniej odpowiedniej osobie. Kilka razy złapała się na tym, że czuje jakieś durne ukłucie w okolicy serca, gdy widzi blondyna w towarzystwie jakiejś innej Ślizgonki. Draco kilkakrotnie próbował porozmawiać z Mandy po zajęciach, ale ona szybko zabierała swoje rzeczy i uciekała z lochów nim, on zdążył cokolwiek powiedzieć. Dziewczyna nie zamierzała wysłuchiwać kolejnych, bolących oszczerstw pod swoim adresem. To wszystko robiło się dla niej coraz bardziej zagmatwane i coraz więcej dróg w jej życiu było ślepymi zaułkami.

 Gryfonka przygotowywała się na mecz quidditcha. Dom Lwa grał przeciwko Ślizgonom.

- Chyba nie muszę wam mówić, że musimy wygrać? – Spytała Angelina.

- Daruj sobie te gadki w stylu Wooda… No chyba, że chcesz nas uśpić – powiedział George.

- Mógłbyś być mniej zgryźliwy – stwierdziła Angelina.

- Ale, on ma rację, ponieważ Wood nas zamęczał swoją mową strasznie i przez niego zawsze trafiałem nie w tego kogo trzeba – poparł Fred brata.

- A to ogromna strata – powiedziała Mandy.

- Matko, czemu ja trzymam w drużynie czworo z rodu Weasley? – Spytała sama siebie Angelina.

- Bo nie ma… - zaczął Fred.

- … lepszych… - wcisnął się George.

- … od nas – zakończył Fred.

- A wy znowu mówicie wspólnie – powiedziała Mandy i wywróciła oczami.

 Mecz był zacięty i bardzo wyrównany. W zasadzie bocie drużyny szły punkt za punkt. Kibice wiedzieli, że o wyniku meczu zadecyduje złoty znicz. Harry robił, co w jego mocy, a Draco siedział mu na ogonie. Kilka razy blondynowi zabiło szybciej serce, gdy zauważył, że tłuczek zbliża się w stronę Mandy. Miał ochotę podlecieć do swoich pałkarzy i zwrócić im uwagę, ale wiedział, że nie może tego zrobić, bo zostałby potraktowany jak idiota. Malfoy, też zaczynał się zastanawiać, dlaczego tak nagle zaczęło mu w tak dziwny sposób zależeć na tej nieznośnej Gryfonce. On przecież nigdy nie przepraszał, a teraz czuł, że musi wyjaśnić Mandy swoje słowa, które padły w listopadzie. Nienawidził tego nowego uczucia, które w nim kiełkowało i osiągnęło już bardzo dużą moc.

[Chris Brown – „Say Goodbye”]

 Po wygranym meczu w wieży Gryffindoru rozpoczęła się huczna zabawa, której organizatorami byli bliźniacy, Weasley oraz Lee Jordan. Mandy pobawiła się trochę z całym Domem Lwa, a potem niepostrzeżenie wymknęła się na spotkanie z Nicholasem. Chłopak złapał ją po meczu i poprosił o spotkanie. Ruda mijała świąteczne ozdoby, które wisiały na korytarzach zamku. Gdzieniegdzie zawieszone były jemioły. W końcu dotarła do Wielkiej Sali gdzie była umówiona z Puchonem. Nie czkała na niego długo, ponieważ zjawił się on kilka sekund po niej. Uśmiechnęła się do niego lekko, a on odpowiedział jej tym samym.

- Może pójdziemy na błonia? – Spytała Mandy.

- Nie. Tam jest zimno. Przespacerujmy się po zamku – powiedział chłopak.

- Zgoda. W końcu nikt nigdy nie poznał jego wszystkich tajemnic – stwierdziła.

 Chodzili tak dość długo i mówili o meczu, który zakończył się kilka godzin temu. Brunet, komplementował i był pod wrażeniem gry Weasley. Ona przyjmowała te pochwały z lekkim przymrużeniem oka. W pewnym momencie Nicholas zatrzymał się, a zadziwiona, Mandy zrobiła to samo, co on. Patrzyła na niego i kompletnie nie wiedziała, o co mu chodzi. Chłopak, a w zasadzie młody mężczyzna wpatrywał się w Rudą, a jego brązowe tęczówki dokładnie analizowały każdy fragment jej twarzy.

- Stoimy pod jemiołą – powiedział, delikatnie spoglądając w górę.

- I co z tego? – Spytała dziewczyna.

 Chłopak podszedł do niej i delikatnie objął ją w pasie. Ona nie wiedziała, co ma robić mimo tego, że dobrze czuła, co się szykuje. Na szybko zaczęła się zastanawiać, w którym momencie ich znajomości dała mu znak, że między nimi może być coś więcej. W jej zielonych oczach zaczęło się malować przerażenie. Nie chciała tego pocałunku, a twarz chłopaka była coraz bliżej je. On zupełnie nie zwracał uwagi na wyraz twarzy Mandy.

- Nicholas, nie – powiedziała dziewczyna i wyswobodziła się z jego objęć.

- Co nie?

- Ja nic do ciebie nie czuję i nie chcę dawać ci żadnych nadziei, bo będziesz potem cierpiał.

- Myślałem….

- Nicholas, ja lubię z tobą rozmawiać, wymieniać poglądy, ale traktuję cię jak przyjaciela.

 że jesteś inna – powiedział i odszedł urażony.

 Mandy, nie mogła zrozumieć jego zachowania. Przecież mógł z nią porozmawiać na ten temat, a nie wysnuć takie wnioski tylko na podstawie ich rozmów. Zdenerwowana zapięła szczelniej płaszcz i wyszła na błonia, które powoli tonęły w czerni nieba. Była zła też na siebie, że nie zauważyła jego zachowania. Przecież musiało być bardzo wyraźne, a ona jak ślepiec tego nie zauważyła. Śnieg powoli osadzał się na jej kasztanowych włosach, jednocześnie tworzył na nich dwukolorową mozaikę. Nie myślała o tym, że marznie i że powinna teraz świętować zwycięstwo. Po prostu nazywała sama siebie idiotką, że nie widzi, aż tak czytelnych znaków, które inni umieją zauważyć.

***

[Dżem – „Chcę Ci coś powiedzieć”]

 Malfoy, nie miał siły analizować wszystkich błędów popełnionych w tym meczu. Musiał opuścić Pokój Wspólny, ponieważ cały Slytherin żył tylko sportowym widowiskiem. A o on w głowie miał zupełnie inne myśli. Traktował Mandy jak powietrze, a ona zawsze gdzieś blisko niego była.

‘Traktuje ją jak powietrze’ – lecz bez powietrza nie można żyć [1]

 W sumie to żałował trochę swojego zachowania, ale ona nie dawała mu szansy na to, aby mógł jej, chociaż coś wyjaśnić. Podobnie jak Mandy gubił się w swoim życiu i nie umiał temu zaradzić. Zrezygnowany spacerował po błoniach. Na jednym z nie wielu wzniesień stała jakaś kobieca postać. Podążył w jej stronę, aby przekonać się, kim jest ta dziewczyna. Poznał ją od razu. Wiatr rozwiewał jej długie i rude włosy, na które spadały płatki śniegu. Dziewczyna tak była zajęta swoimi myślami, że nie usłyszała, że ktoś chce zakłócić jej spokój.

- Mandy – powiedział Draco i tym samym zdradził swoją obecność.

 Ona drgnęła delikatnie i odwróciła się w jego stronę. Widział wzburzenia na jej twarzy i to, że przerwał jej rozmyślanie nad czymś ważnym.

- Malfoy, nie wystarczy ci, że dobijasz mnie na dodatkowych zajęciach? – Spytała.

- Co robię. Ja przecież chcę…

- Chcesz mnie poniżyć i udaje ci się to doskonale, ale teraz, choć raz daj mi spokój.

- Ja od kilku dni próbuje ci wyjaśni, że nie chciałem wypowiedzieć tych kilku zdań. To się stało nagle.

- I ty myślisz, że ja uwierzę w twoja skruchę. Ty jesteś Malfoy, a to znaczy, że masz wszystko i wszystkich gdzieś. Nie ze mną te gierki – powiedziała i wyminęła go w celu powrotu do zamku.

- Skąd wiesz, że to są gierki?

- Draco ty nikogo nie szanujesz, wiec, czemu nagle miał byś zacząć uważać, że jestem tobie równa? – Spytała.

 Draco, patrzył w jej zielone tęczówki. Była zła, rozczarowana i smutna. Nie wiedział, co ma robić. On zawsze wychowywany był bez miłości i nie miał pojęcia, co powinien teraz powiedzieć. Dodatkowo jego duma nie pozwalała mu się poniżyć przed Mandy. Jednak, jakaś inna siła kazała uznać, że ona jest tak samo równa.

- Właśnie, Malfoy. Ty, wcale tak nie myślisz – powiedziała i odwróciła się.

- A co ty wiesz o mnie i o moich myślach?! Nic!

- Więc powiedz co myślisz, a nie to co każe ci ojciec – to było wyzwanie.

 Minęło kilka minut ciszy, która była przepełniona oczekiwaniem obu stron.

- Jak zwykle tchórzysz Malfoy – szepnęła i ruszyła w stronę zamku.

 Draco, ruszył za nią i złapał ją za rękę, po czym odwrócił w swoją stronę. Zmusił do spojrzenia w oczy. Czuł, że on drży na całym ciele. To zimno bijące z koloru jego oczu powodowało, że zrobiło jej się jeszcze bardziej chłodno, ale nie mogła przestać w nie patrzeć. Chciała jak najdłużej karmić swoją duszę tym spojrzeniem. Nie mogła tego przerwać, a nawet nie chciała.

Próbowała wolniej oddychać, zupełnie jakby dzięki temu ta chwila mogła trwać wiecznie. [2]

[Backstreet Boys – „I wanna be withyou”]

 Ich usta zbliżały się do siebie z każdą chwilą. Śnieżyca przybierała na sile. Śnieg zaczynał sypać mocniej i gęściej tworząc ścianę białego puchu, a wiatr coraz głośniej wył w koronach drzew. Stali tak ona i on. Wrogowie, którzy kochali się miłością wieczną i silną. Całowali się nie zważając na złe warunki pogodowe. Byli tylko oni i nikt więcej. To była ich chwila, kiedy mieli prawo i okazję być naprawdę sobą. Ona uwielbiała, gdy on z siła drapieżnika całował jej delikatne usta. Było to najwspanialsze uczucie, jakie znała. Nie chciała, aby ta chwila kiedykolwiek się skończyła. Nie miałaby nic przeciwko temu gdyby świat nagle zatrzymał swój bieg, a oni trwali by w tym uścisku całe wieki. On także delektował się tymi sekundami. Nie mógł przestać całować jej ust. Z każdą chwilą pragnął jej jeszcze mocniej i dlatego ani na moment nie rozluźnił uścisku, w którym zamknął Mandy.

 Oderwali się od siebie, aby zaczerpnąć powietrze. Ruda oparła swoją głowę o tors Draco, który ukryty był pod ciepłą warstwą ubrań. Oddychała ciężko i nieregularnie. Blondyn również łapczywie łapał mroźne powietrze. Czuła mocne bicie jego ślizgońskiego serca. Przestała czuć chłód, a dodatkowo, gdy Draco trzymał ją w ramionach zaczynała odczuwać spokój i bezpieczeństwo, a także przestała bać się czegokolwiek. Nie interesowało ją nic tylko on; jako bezpieczna przystań. Jego jedna ręka spoczywała na jej tali, a druga delikatnie gładziła mokre już włosy. On także, czuł, że do pełni szczęścia potrzebuje tylko jej. Jednak tuż po tej myśli, przyszła nowa; negatywna. Usłyszał śmiech swojego ojca gdyby ten dowiedział się, że jego syn zakochał się w Mandy Weasley. Zacisnął dłoń w pięść i zaczął odpychać głos ojca ze swojej głowy. Gdy już się uspokoił złapał dziewczynę za rękę i oświetlając sobie drogę różdżką ruszyli przez śnieżycę w stronę zamku. Trzymał ją mocno jakby za chwile ktoś miał mu ją zabrać. Po kilku minutach, a w zasadzie po kilkunastu weszli do ciepłego zamku, w którym nie było słychać wycia wiatru. W milczeniu ruszyli w stronę Wielkiej Sali gdzie mieli się rozstać. Chłopak ani przez chwilę nie puścił dłoni dziewczyny. Szli powoli, aby jak najpóźniej się rozstać. Już dawno powinni być w swoich Pokojach Wspólnych, w każdej chwili mogli natrafić na jakiegoś nauczyciela dyżurującego, a wtedy dostaliby szlaban, a ich domy straciłyby cenne punkty. W końcu nadeszła chwila rozstania. Patrzyli sobie w oczy i kompletnie nie wiedzieli, co powiedzieć. Czuli, że od tego momentu będzie im jeszcze ciężej.

- Mandy…

- Tak? – Spytała.

- Bo ja…

- Nie, Draco. Nic nie mów. Ja to wiem – powiedziała i delikatnie, zupełnie jak motyl pocałowała jego usta i zniknęła w ciemnym korytarzu oświetlonym jedynie płomieniem pochodni.

Nie mów nic. Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości. [3]

[1] Jan Izydor Sztauder

[2] Neil Gaiman

[3] Paulo Coelho