XIII. Hogsmeade

„Ja, przejdę. Ja, przetrwam. Kiedy świat się rozpadnie, gdy upadnę i uderzę o ziemię odmienię się. Nie próbuj mnie zatrzymać. Ja, nie zapłaczę. [1]”

[Avril Lavigne – „Alice”]

3 listopada 1995 r.

 Piąty rok nauki w Hogwarcie dla każdego ucznia był ciężki. Nauczyciele zadawali masę prac domowych, aby jak najlepiej przygotować swoich podopiecznych do SUM – ów. Mandy Weasley na swoich barkach miała nie tylko Standardowe Umiejętności Magiczne, ale również rozgrywki quidditcha oraz konkurs z eliksirów. Starała się na to wszystko znaleźć czas, lecz niestety, ale od kilku dni nie wychodziła z biblioteki. Wykładowcy dali jej ostateczny termin na oddanie prac w pierwszy piątek listopada. Jako jedyna swoją pomoc zaoferowała Padma Patil. Krukonka nie miała zaległości, ale nie chciała zostawić przyjaciółki w potrzebie. Wiedziała, że jej towarzystwo może bardzo pomóc Rudej. Dodatkowo pilnowała, aby Mandy nie ruszyła na trening quidditcha pod wpływem wyrzutów sumienia.

- Padma, dziękuję, że siedzisz tu ze mną.

- Od czego ma się przyjaciół? A dodatkowo jeszcze w życiu nie napisałam tak dokładnych esejów, a jestem przecież Krukonką – powiedziała ze śmiechem brunetka.

 Dziewczyny nie wiele rozmawiały, ale one nie potrzebowały słów, aby się rozumieć. Im wystarczyło po prostu to, że były razem.

- Przepraszam – Mandy usłyszała za sobą rozmarzony głos.

 Odwróciła się i ujrzała dziewczynę o blond włosach, które były tak mocno potargane jakby ich właścicielka nie posiadała szczotki. Jednak to nie one przyciągały uwagę, a duże, wiecznie zdziwione, niebieskie oczy.

- Hej, Luna – powiedziała Padma.

- Czy ty jesteś Mandy? – Luna swoje pytanie skierowała do Weasley.

- Taak – odpowiedziała Ruda przeciągając samogłoskę, co miało znaczyć, że trochę obawiała się blondynki.

- Profesor McGonagall prosi cię teraz do swojego gabinetu – powiedziała Luna i odeszła.

- Ona zawsze taka? – Spytała Weasley Padmę.

- Tak, ale naprawdę jest w porządku.

- Padma, dzięki tobie wyszłam na prostą z pracami domowymi. Bardzo mi pomogłaś

- A zielarstwo?

- Nie powiedziałam ci? Wybacz, wczoraj Neville mi pomógł. Biedny zarwał noc, ale dyktował mi, co ma napisać. Wiem, że to nie tak miało być, ale dzięki niemu, chociaż jedną noc prześpię całą. Pa.

 Do gabinetu opiekunki Gryffindoru doszła w kilka minut. Zapukała i gdy usłyszała „Proszę” weszła do środka.

- Usiądź.

 Nauczycielka odłożyła pióro i spojrzała na swoją podopieczną.

- Panno Weasley ja wiem, że w tym roku spadł na ciebie konkurs, ale to nie powód, aby zaniedbywać normalne zajęcia. W tym roku zdajesz SUM – y.

- Wiem.

- Nauczyciele się skarżą, że nie odrabiasz prac domowych. Ja również to zauważyłam i jestem tym faktem dość mocno zaniepokojona. Wydaje mi się, że musisz z czegoś zrezygnować i tym czymś będzie Quidditcha.

- Nie – tylko to wyrwało się z ust Mandy.

- Nie widzę innej opcji.

- Quidditcha jest to coś, dzięki czemu jeszcze nie zwariowałam. On pozwala mi oderwać się od rzeczywistości. Jeśli nie będę miała odskoczni to wyląduje w Mungu.

- Panno Weasley – powiedziała oburzona Minerwa.

- Każdy z nas potrzebuje jakiejś odskoczni od nauki, a dodatkowo jutro oddam wszystkie wypracowania – zakomunikowała Gryfonka i wyszła z gabinetu.

 Oburzona szła w stronę wieży. Nie mogła zrozumieć braku wiary w jej siły i zdolności. Dodatkowo zamiast wsparcia z każdej strony otrzymała nóż prosto w serce. W Pokoju Wspólnym jak zawsze panował harmider. Ruda usiadła przy kominku. Pozwoliła sobie na chwilę relaksu i odpłynęła myślami daleko od tego miejsca. Niestety dziś postanowiono w szczególny sposób uprzykrzyć jej życie. Ktoś z całą siłą wpadł na fotel, który zajmowała.

- Do stu wściekłych kałamarnic! – Krzyknęła na cały Pokój Wspólny i wystraszyła tym sposobem wystraszyła pierwszoroczniaka, który przerwał jej relaks.

 Zrozpaczona usiadła ponowni w fotelu. Ukryła twarz w dłoniach. Czuła się nierozumiana, brakowało już jej motywacji, a chęć wygranej gdzieś się ulotniła.

- Mandy, wszystko, ok.? – tym razem to Neville postanowił zakłócić spokój Rudej.

- Tak. Nie. Neville, nie wiem – powiedziała i spojrzała na chłopaka, który usiadł obok.

- Co się dzieje?

- Gubię się w tym wszystkim. Mam masę zajęć, mało czasu, każdy wymaga ode mnie maksymalnej pracy. Ja nie mam już siły.

- Mandy, dasz radę. Zawsze możesz liczyć na przyjaciół.

- Tak. Zwłaszcza na Harry’ego, Rona i Hermionę. Ostatnio tylko ty i Padma mi pomagacie. Każdy wymaga, a to jak ja to wykonam to nikogo nie interesuje.

- Mandy, zawsze cię podziwiałem i mogłem liczyć na twoją pomoc i ty możesz liczyć na mnie.

- Dzięki Neville – powiedziała i uścisnęła dłoń chłopaka, a po chwili zdołowana udała się do dormitorium.

Jestem pod ziemią, upadłam, upadłam,
Dostaję świra, więc gdzie teraz jestem?
Do góry nogami i nie mogę tego teraz zatrzymać,
To nie może mnie teraz zatrzymać,
Ja, przejdę,
Ja, przetrwam,
Kiedy świat się rozpadnie,
Gdy upadnę i uderzę o ziemię,
Odmienię się,
Nie próbuj mnie zatrzymać,
Ja, nie zapłaczę. [1]

***

[VooVoo feat. Kasia Nosowska – „Nim stanie się tak”]

6 listopada 1995 r.

- Ron, ale my musimy jej o tym powiedzieć – nalegała Hermiona podczas śniadania w piątek.

- Po co? I tak powie nie – chłopak cały czas upierał się przy swoim.

- Skąd wiesz?

- Ostatnio wcale się do nas nie odzywa, unika nas.

- Z twojej winy – warknęła panna Granger.

- Co?!

- No, gdybyś nie zarzucił jej zdrady na balu to pewnie by z nami, choć trochę rozmawiała! – Krzyknęła Hermiona.

- Hermiono, nie rób z niej świętej – powiedział Harry.

- Co?! I ty też przeciwko niej? Nie wierzę.

- Nie przeciwko nie. Ale ona też nie jest bez winy – wyjaśnił Harry.

- Mówcie, co chcecie, ale ja i tak powiem Mandy o spotkaniu – zakończyła dyskusję Hermiona.

- O jakim spotkaniu?

 Mandy słyszała całą rozmowę. Nie podobało jej się to, że ta trójka mówi o niej za jej plecami. Uważała to za brak jakiejkolwiek przyzwoitości z ich strony. Ona sama unikała jakichkolwiek komentarzy na temat sytuacji podczas balu. Cała trójka wpatrywała się w Weasley jak w ducha. Żadne z nich nie zauważyło, że stoi tak, blisko, że może słyszeć ich rozmowę. Jako pierwsza z szoku ocknęła się Hermiona. Wyjęła kawałek pergaminu i szybko zaczęła coś na nim pisać. Po chwili oddała zwitek Mandy i spojrzała w zielone oczy dziewczyny, które po raz pierwszy nie miały w sobie żadnych emocji. Kiwnęła głową i ruszyła w stronę Freda i Georga, z którymi od nie dawna siedziała podczas posiłków.

- Z kim idziesz do Hogsmeade? – spytał Fred dopisując coś do swojego wypracowania z Zielarstwa.

- A to ci potrzebne do pracy domowej?

- W sumie to nie.

- To się nie interesuj – warknęła.

 Dziewczyna zabrała się za jedzenie swojej jajecznicy. Kartka o Hermiony leżała gdzieś w torbie zupełnie zapomniana. Mandy nie zamierzała dokładać sobie więcej zajęć dodatkowych, a jej kobieca intuicja mówiła jej cichutko, że oni coś knuję. Głowę wypełniał teraz zupełnie inny problem. Otóż zgodnie z rachuba czasu po piątku przychodzi sobota, a co za tym idzie wielkimi krokami zbliżał się wypad do pobliskiej wioski czarodziejów. Rudą przerażał fakt, że godziła się pójść na spotkanie lub randkę jak to nazwała dwa dni wcześniej, gdy o tym rozmawiali. Wiedziała, że musi się z tego jakoś wymigać. Wtedy nie była sobą chciała się jak najszybciej pozbyć natręta, który gadał jej coś nad uchem jak najęty. Nicholas był przystojnym facetem, ale ona nie szukała nikogo, kto miałby nosić miano jej mężczyzny. Miała za dużo na głowie, żeby rozpraszać swoją uwagę randkami i miłością. „Tak. Musze to odkręcić.”

- Hej, Mandy – usłyszała obok siebie męski głos.

 Odwróciła głowę w prawo i zatonęła w szarych oczach, które należały do Nicholasa.

- Coś się stało?

- Tak, a w zasadzie nie. Chciałem ci tylko powiedzieć jutro o jedenastej bądź przed wejściem do zamku.

- Nicholas, właśnie, jeśli chodzi o jutro to…

- Nie wyrobisz się na jedenastą? Spokojnie może być o dwunastej – powiedział chłopak uśmiechając się uroczo.

- Nie, ale..

- To jednak jedenasta? Świetnie. Lecę na zielarstwo. Pa, piękna – pocałował ją w policzek i pobiegł w stronę wyjścia.

- Piękna – Fred dusił się ze śmiechu.

- Przepraszam, ale czy ty próbowałaś go wystawić? – Spytał George starając się zachować poważny wyraz twarzy.

- A czy wy się śmiejecie z tego, że powiedział do mnie „Piękna”?

- Nie. No coś ty. Śmiejemy się z tego jak „umiejętnie” próbowałaś go spławić – powiedział Fred i razem z bratem wyszli z sali.

[Mariah Carey –„Make it hapten”]

 Mandy cały dzień chodziła zła jak osa. Nie mogła zrozumieć, jakim cudem pozwoliła zagadać się Puchonowi. To nie mieściło się w jej rudej główce. I teraz chciała czy też nie musiała iść do Hogsmeade z Nicholasem Marche. Nastroju nie poprawili jej bliźniacy, którzy gdy tylko ją mijali na korytarzy zaczynali się śmiać. Ona czuła cały czas na sobie czyjś wzrok. Szybko odkryła, że jest pożerana przez Hermionę, która patrzyła wyczekująco na Rudą. Dziewczyna kompletnie zapomniała o kartce, którą wrzuciła luzem do torby i cały czas uparcie traktował ją jak bezużyteczny skrawek pergaminu. Weasley miała cały czas w głowie jutrzejsze spotkanie w Hogsmeade, które było jej kompletnie nie na rękę, ale wiedziała, że nie może go już teraz odwołać. Nie pozwalało jej na to sumienie, które cały czas otwarcie powtarzało: „Zranisz go”, a ona nie lubiła nikogo ranić, jeśli ten ktoś nie nosił nazwiska Malfoy. Nim się zorientowała była już kolacja, którą jadła w towarzystwie Padmy i Luny, która okazała się wyśmienitym słuchaczem mimo swoich dziwnych wymyślonych stworków. Mandy uważała jej fantazje za słodkie i urocze i kiedy Luna zaczynała się odzywać, ona się uśmiechała i pozwalała jej mówić bez końca. Dziewczyna przenosiła się wtedy w świat tak wspaniały i w pewien sposób baśniowy, że każdy problem wydawał się tak prosty i banalny, że aż śmieszny.

- Mandy, a może to spotkanie to szansa? – Zasugerowała panna Patil.

- Na, co?

- Na miłość lub wspaniałą przyjaźń?

- A ty bredzisz Padma to, aż się o ciebie boje – stwierdziła Mandy i upiła łyk soku z dyni.

- Ale ona ma rację – Luna włączyła się do konwersacji. – To tylko spotkanie, przecież nie obiecujesz, że zostaniesz jego żoną.

- Tak, wiem – mruknęła Mandy.

7 listopada 1995 r.

 Noc minęła szybko i bez żadnych przebudzeń. Po raz pierwszy od tygodnia dziewczyna przespała całą noc i obudziła się wypoczęta jak nigdy. Do spotkania z Nicholasem zaczęła podchodzić z większym entuzjazmem. O dziesiątej została sama w dormitorium, więc spokojnie, bez pośpiechu i bez zbędnych pytań współlokatorek zaczęła się szykować. Nie miała zamiaru robić się na nie wiadomo, jakie bóstwo. Postanowiła na naturalność. Lekko podkreśliła oczy, a usta pomalowała bezbarwnym błyszczykiem. Włosy zebrała do tyłu i uczesała w koński ogon. Ubrania również nie były zbyt powalające. Strój składał się z prostych brązowych spodni, białej tuniki w czarne paski z rękawem ¾ oraz brązowych, wiązanych butów. Dobrała do tego szary płaszcz i torebkę w tym samym kolorze. Zarzuciła ją na ramię i spojrzała na zegarek. Miała pięć minut na dojście w umówione miejsce. Czym prędzej wyszła z dormitorium, a potem z Pokoju Wspólnego. Włączyła się w tłum uczniów, którzy zmierzali w tym samym kierunku, co ona.

- Hej.

 Uśmiechnęła się w stronę Puchona i razem opuścili teren Hogwartu. Początkowo tylko Nicholas mówił, a Mandy słuchała. Jednak, gdy temat zszedł na Quidditcha wtedy obojgu buzie się nie zamykały. Dziewczyna z ulga stwierdziła w duchu, że Nicholas jest bardzo sympatycznym chłopakiem i była głupia, że obawiała się tego spotkania. Gdy Marche się uśmiechał, automatycznie usta Rudej wykrzywiały się w podobnym grymasie. Spokojnie można go było nazwać promykiem słońca. Przy nim Gryfonka zapomniała całkowicie o swoich problemach, nie wiedziała, czemu, ale to jak na nią działał i jak się czuł w jego towarzystwie przywodziło jej na myśl Lunę, która zawsze umiała poprawić jej humor. W „Trzech Miotłach” usiedli jak najdalej się dało. Zamówili po kremowych piwie i dalej prowadzili rozmowę.

- A jak twoje kontakty z bratem? – Spytał chłopak.

- Z Ronem?

- Yhym.

- Podobnie jak z Harrym i Hermioną, czyli zerowe.

- Nie zabiegają o to?

- A myślałeś, że tak? – Mandy uniosła lewą brew w geście zdziwienia.

- No, skoro jesteście bliźniakami.

 Cały lokal wypełni perlisty śmiech rudowłosej. Spojrzała rozbawiona na swojego partnera i upiła łyk kremowego piwa, a po chwili odpowiedziała:

- Nie jesteśmy typowymi bliźniakami. Nie umiemy się zrozumieć. Nie czujemy tej więzi, co Fred i George i to mnie trochę boli, ale tak było od zawsze. I nigdy nie staraliśmy się tego zmienić.

- Czemu?

- Bo tak łatwiej – odpowiedziała Mandy i otarła „wąsy” chłopaka, które powstały po wypiciu kremowego piwa.

[Jonas Brothers– „Give Love A try”]

 Gdy wypili ulubiony napój każdego nastoletniego czarodzieja, postanowili pójść na spacer po całej wiosce. Nie mówili teraz wiele. Wymieniali w zasadzie swoje zdania na temat sklepowych wystaw. Mandy nie zauważyła nawet, kiedy zaczęli trzymać się za ręce, a jej podobnie jak podczas balu wcale to nie przeszkadzało. Zaczęła rozmyślać na słowami Padmy, która stwierdziła, że to może szansa na ciekawą znajomość. I w dłużej części Ruda zaczęła w duchu przyznawać jej rację. Chciała w końcu mieć kogoś ważnego, za kogo oddałaby życie bez chwili zastanowienia. Jak na razie nie miała nikogo takiego z wyjątkiem rodziny, która była dla niej cenniejsza niż złoto. Postanowiła dać szansę tej znajomości, a jeśli zawiedzie to postara się to przyjąć ze spokojem i zrozumieniem. Zaczęła śmiać się w duchu sama z siebie, kiedy twierdziła, że nie chce nikogo mieć. Kobiety jednak są zmienne jak pogoda.

 Chłopak natomiast nie bardzo podchodził do tej znajomości ze spokojem i rozwagą. Od września obserwował starszą Weasley. Dopiero pod koniec swojego pobytu w szkole zauważył jej urodę. Dla niego była ósmym cudem świata. Najbardziej w wyglądzie dziewczyny podobały mu się oczy. Tak zielonych tęczówek nie widział jeszcze w życiu. Wiele razy próbował do niej podejść na korytarzu i zacząć rozmowę, ale zawsze coś go zatrzymywało albo ona nagle znikała mu z pola widzenia. I kiedy zaczynała tracić nadzieję na to, że będzie miał szansę z nią porozmawiać na balu spędzili miłą godzinę w tańcu i krótkiej rozmowie. Brunet czasami pluł sobie twarz, że tak go zauroczyła Weasley. Miał za sobą parę nieudanych związków i od ostatniego rozstania obiecał sobie, że teraz będzie ostrożniejszy. Jednak jego przyrzeczenie spełzła na niczym. Wszystko robił odwrotnie niż zamierzał. Przyznał się sam przed sobą, że jeśli chodzi o kobiety to jego plany zawsze spełzają na niczym. Nie należał do typu faceta, co zaliczy i rzuci. Jeśli już z kimś się spotykał to istniała tylko to jedna osoba. Był uczciwy i uczciwości wymagał od drugiej strony. Zazwyczaj to on kończył związki, gdy został okłamany. I nie chodziło tu o małe nie dopowiedzenie, czemu nie może się z nim spotkać jego dziewczyna. Gdy spotykał ją na błoniach w czasie, kiedy ona miała być w bibliotece to coś go trafiało i po związku nie było śladu. Uważała, że od takiego kłamstwa mogą się urodzić większe. Koledzy mówili mu, że jest przewrażliwiony, ale on cały czas trwał przy swoim. Zawsze do upadłego bronił swoich poglądów i nigdy nie zmieniał się pod presją grupy. Podobnie jak Mandy postanowił dać szansę tej znajomości. Co prawda dziewczyna nie wyobrażała go sobie jeszcze w roli swojego chłopaka, a on wiele razy w samych myślach tytułował ją swoją ukochaną.

 Cóż gdyby, chociaż jedno z nich podejrzewało jak bardzo dalecy są od prawdziwego uczucia to na pewno zostaliby tylko przyjaciółmi.

Serce ma swoje racje, których rozum nie zna. [2]

[1] Avril Lavigne – „Alice”

[2] Blaise Pascal