XXX. Rozczarowanie i poświęcenie

Odwaga to panowanie nad strachem, a nie brak strachu.” [4]

[Varius Manx – „Nowy York i My”]

2 maja 1998 r.

            Siedziała wtulona w Draco. Nie szlochała, ale łzy dalej spływały jej po policzkach. Im bardziej rozglądała się po Wielkiej Sali tym więcej zauważała martwych ciał, które znała. Lavender Brown, Remus i Nimfadora. Ranne były siostry Patil. Jednak największą stratą była śmierć Freda. Czuła się za to odpowiedzialna. Uważała, że gdyby razem z Georgiem nie przybyli po nią do Dumstrangu byłby w innymi miejscu i nie zginąłby. Miała ogromne poczucie winy. Fred i George zawsze ją rozumieli. To oni zamknęli ją w szopie podczas burzy. Na samo wspomnienie zachichotała histerycznie, a potem znowu zaczęła płakać.

            Dopiero teraz zrozumiała jak wielkim szczęściem był jej pobyt w Dumstrangu. Tam nie było nauczających Śmierciożerców. Nie było wioski czarodziejów pod rządami Czarnego Pana. Tak naprawdę była zupełnie wyłączona z całej walki. To wszystko zbyt mocno ją przerażało. Zbyt mocno zderzyła się z rzeczywistością. Było jak koszmar, z którego miała nigdy się nie obudzić. Już nigdy miała nie usłyszeć wesołego głosu Freda, poważnego wyrazu twarzy Lupina ani wiecznie zmieniającej wygląd Tonks.

Oni już bezpieczni są

Miękko ich otula mrok […]

Ci, co ich stracili w mrok

Byli złem, co rodzi zło [1]

            Wojna zabrała wiele osób, po których zostaną tylko wspomnienia i kilka pamiątek w mieszkaniach. To nie był łatwy okres dla nikogo. Wszyscy kogoś stracili. Pozostawała tylko myśl, że zginęli walcząc o dobro.

- Macie jakieś rany do opatrzenia? – Głos należał do jakiejś, Krukonki, która wzięła na swoje barki udzielanie pierwszej pomocy.

- Nie – odpowiedziała Mandy.

- Tak. Ma skaleczone ramię – rzekł Draco.

- Zostaw nas na chwilę.

            Blondyn wstał i odszedł kilka kroków dalej. Gruzy i krew. Wszystko mieszało się w jedno. Wyczuwał S T R A C H. Coś, co uwielbiał Czarny Pan. Lord Voldemort kochał, gdy ludzie drżeli na sam jego widok.

- Draco. Wszystko w porządku? – To była Molly Weasley.

            Na jej twarzy widniały ślady łez, które tworzyły jasne ślady na policzkach. Ze wszystkich sił próbowała nie płakać. Draco Malfoy podziwiał tę kobietę. Straciła syna. Sama również mogła zginąć a wykazywała troskę o jego życie. Jego ojciec uczył, że troszczyć się i martwić może tylko o samego siebie. W tym momencie widział, że to nie prawda.

- Tak. Wszystko w porządku – odpowiedział.

            Próbował się uśmiechnąć, ale wyszedł mu tylko nie wiele podobny do tego grymas. Życzliwość ludzi nawet, gdy ich życiu zagrażało niebezpieczeństwo było czymś, czego nie był w stanie pojąć. Nie był w stanie zrozumieć.

- Draco – Mandy pojawiła się za jego plecami.

- Już opatrzyli ci ranę?

- Tak. Tak wiele się zmieniło.

- Bardzo dużo.

- Jest coś, o czym musisz wiedzieć.

- O czym?

- W Dumstrangu nie było tak i nie jest tak, że ja nikogo tam nie miałam. W zasadzie to zastanawiam się czy James dotarł cało do zamku – zaczęła mówić.

- Jaki James?

- Sandemor. Draco musisz mnie zrozumieć…

- Zrozumieć? To ja robię wszystko żebyś była bezpieczna, a ty mi mówisz, że masz kogoś. Tak mnie kochałaś? Tak?

- Broniłeś mnie tak, że twoi koledzy rozwalili wesele mojego brata. Gdyby nie to, że był James najprawdopodobniej nie miałabym gdzie uciec.

- Nie nazywaj ich moimi kolegami – wycedził przez zęby Malfoy.

- Przyjaciele. Lepiej? Czy myślisz, że gdybym kochała Jamesa to szukałabym cię dziś jak szalona i pozwalała, aby trafiały we mnie zaklęcia. Zresztą Draco, może ty byłeś mi wierny jak sowa? [2]

- Byłem. Nie miałem czasu na flirty.

- Było wyjechać ze mną, a nie mieć pretensje, że próbowałam sobie ułożyć życie. Zresztą – spod bluzki wyjęła wisiorek – jest zielony.

- Zdradziłaś mnie!

- Tak. Zrobiłam to Draco, ale byłam sama i nowy zamek.

- Trzeba było napisać list. Cokolwiek.

- A odpowiedziałbyś? Nie. Przykro mi Draco, że cię zra… - nie dokończyła, bo usłyszała głos Czarnego Pana.

- PRZYJDZICIE! ZOBACZIE JAK SKOŃCZYŁ WAS WYBRANIEC!

            Zobaczyła, że Ginny biegnie, jako pierwsza. Pobiegła za nią. Nie mogła pozwolić, żeby siostra stanęła twarzą w twarz z całą zgrają Śmierciożerców i Lordem Voldemortem. Mało ważne było, że Ginny już była opętana przez tego czarodzieja. Mandy wykonała po prostu odruch, jakim dysponował każdy, kto miał młodsze rodzeństwo. Chciała ją chronić nawet kosztem własnego życia. O mały włos nie wpadła na siostrę, ale wyminęła ją i stanęła przed nią. Dopiero po chwili dobiegł do nich Draco i zasłonił Mandy.

- Jesteście. Cudownie. – Na sam dźwięk głosu Lorda Voldemorta po plecach Mandy przeszedł dreszcz. – Spodziewałem się, że sami wydacie Pottera, ale to on wydał sam siebie. Uczynił jedyny szlachetny uczynek przed śmiercią, jaki mógł.

            Harry’ego na rękach trzymał nie, kto inny jak Hagrid, która płakał. Okulary Złotego Chłopca wisiały na jednym drucie, a szkła były popękane. Miał rany, z których płynęła krew.

- COŚ TY MU ZROBIŁ?! – To była Ginny.

- Ja? Byłem po prostu lepszy. Posłuchacie teraz uważnie. Macie jeszcze szanse ocalić swoje życie. Mówię tu o czystej krwi. Szlamy i tak zginą. A szlachetnych rodów czarodziejów szkoda. Każdy, kto przejdzie na moją stronę zostanie ocalony, a z nim, jeśli sobie będzie życzył jego rodzina. – Nastąpiła dłuższa chwila milczenia. – Draco zmieniłeś drużynę?

- Draco chodź tu – powiedziała Narcyza.

- Opamiętaj się – syknął Lucjusz.

            Blondyn tylko się cofną by być bliżej Mandy. Ona jednak podniosła rękę i popchnęła go mocno do przodu.

Nie znam innego sposobu umacniania miłości niż poświęcenie dla miłości. [3]

- Idź – szepnęła.

            Skoro jedno z nich mogło być bezpieczne i nie walczyć to powinno z tej szansy skorzystać. Mandy miała świadomość, że skoro Harry nie żyje to ich samych nic nie uratuje. Wiedziała, że wszyscy tu obecni będą walczyć do ostatniej kropli krwi. Zbyt wiele stracili przez tyranię Lorda Voldemorta. Mężów, żony, rodziców, synów, córki, braci, siostry, drugie połówki, przyjaciół. Chociaż ze względu na sam fakt pamięci o nich ludzie chcieli walczyć. Ona sama miała do pomszczenia brata, którego kochała.

- O jaka jesteś szlachetna. Chronisz Draco. Możesz być spokojna młoda damo. Ocaleje. Ma za czystą krew – powiedział Czarny Pan. – A może również chcesz żyć? Stań po naszej stronie a wspaniałomyślnie wybaczę ci wszystko c złego wobec mojej władzy uczyniłaś. Zastanów się. Możesz żyć obok niego.

- Nigdy. Zbyt wiele szacunku mam dla osób, które zginęły przez ciebie. Możesz to wygrać, ale ludzie nigdy nie będą ci wierni. Będzie wielu, którzy będą chcieli cię zabić. Tak to bywa, gdy do władzy dochodzi ktoś zakompleksiony z powodu tego, że w połowie jest mugolem. Właśnie, dlatego nie masz prawa oceniać, kto jest czystej krwi a kto nie. Sam zawsze będziesz gorszy od samego, Longbottoma, który pochodzi z szanowanej rodziny czarodziejów.

            Draco patrzył na nią zaskoczony. Zastanawiał się czy przypadkiem w Dumstrangu ktoś jej nie podmienił. Dawna Mandy nie odezwałaby się tak stając oko w oko z pewną śmiercią. Nie nazywał tego odwagą, lecz głupotą. Nie umiał tego inaczej nazwać. Przecież powinna błagać o litość. Oni wszyscy powinni to robić. Patrząc na ich twarze widział zaciętość. Matka delikatnie przeciągnęła go w swoją stronę.

Odwaga to panowanie nad strachem, a nie brak strachu. [4]

- Odważna. Szkoda, że zginiesz jak twój przyjaciel – powiedział Voldemort.

- Nie bądź taki pewny siebie – powiedział Potter, którego Hagrid położyła ziemi, gdy dostał rozkaz od seniora Notta.

- On żyje! – Za plecami Mandy rozległy się zdziwione okrzyki, a rodzina Malfoy’ów korzystając z powstającego zamieszania uciekła.

            Nie było jednak czasu na radosne powitania, bo zaraz na nowo rozpoczęła się walka. Śmierciożercy zagonili broniących Hogwart w ruiny. Tym razem Mandy walczyła z całych sił. Wydawało się, że fakt, iż Harry żyje dodał wszystkim skrzydeł. Jakby nikt nie wątpił w zwycięstwo.

- Expelliarmus! – Krzyknęła Weasley, a zaklęcie ugodziło w Bellatrix Lestrange. – Czarny Pan nie nauczył, że nie atakuje się od tyłu? – Spytała.

- Kolejna Weasley. Chcesz dołączyć do swojego brata?

- Nie. Protego!

            Walka z ciotką Dracona wymagała więcej uwagi niż z innym Śmierciożercą. Była bardziej nieobliczalna i zdecydowanie najszybciej z nich wszystkich rzucała zaklęcia. Próbowała zaskakiwać przeciwniczkę, ale nie było o łatwe.

- Sądzisz, że znaczyłaś coś dla Dracona?

- To o sądzę to nie twoja sprawa Lestrange!

- Byłaś dla niego tylko zabawką. Kimś nic nieznaczącym.

- Expelliarmus! Zginiesz w piekle Bello!

- Jesteś taka naiwna. A za chwilę dołączysz do Freda! – Bellatrix idealnie wycelowała w Weasley zaklęcie rozbrajające, które odrzuciło ją na gruzy.

- Ałaaa…

- Jesteś za słaba dziewczynko. – Powiedziała popleczniczka Czarnego Pana. – Twoja odwaga podczas tego przemówienie była imponująca. Ocaliłaś mojego siostrzeńca, ale mimo to nie unikniesz śmierci. – Wyszeptała prosto do ucha Rudej, a następnie zrobiła zamach, aby ugodzić ją śmiertelnym zaklęciem, ale to Mandy tym razem była szybsza i odrzuciła od siebie rywalkę, która uderzył głową o posadzkę i więcej nie wstała.

            Weasley patrzyła zszokowana. Nie docierało do niej, że kogoś zabiła. Że ma na swoich dłoniach ludzką krew. Nagle usłyszała jeden wielki huk, który długo jeszcze dźwięczał jej w uszach. Zakryła głowę rękami w obawie, że był to odgłos rozsadzanego muru i za chwilę dostanie jakimś odłamkiem. Gdy jednak nic się nie działo rozejrzała się dookoła. Część osób walczyła jeszcze, ale część patrzyła w inną stronę, gdzie jak się domyśliła swój pojedynek obywali Harry i Voldemort. Widzieli tylko Pottera. Stał na środku i sam nie bardzo wiedział, co się stało. Gdy ostatki Śmierciożerców zorientowały się, że ich Pan i Władca zniknął z powierzchni ziemi natychmiast się ulotnili. Mandy dalej nie wiedziała, co się dzieje. Podczas obrony nie zwracała uwagi na innych. Zbyt mocno chciała żyć. To, że nie widziała Czarnego Pana nie przekonywało jej, że zginął. Nie wierzyła w to. Zbyt wiele zła było na świecie przez tą jedną osobę by tak łatwo uwierzyć, że to koniec. Jednak wszystko na to wskazywało.

            Siedziała na swoim miejscu, gdy tłum wiwatował. Głowę oparła o kolana. Nie miała siły krzyczeć z radości. Była zbyt mocno zmęczona. Doskonale zdawała sobie sprawę, że zwycięstwo w tej wojnie jest zasługą wszystkich, ale w szczególności Pottera. Mogła go nie lubić, mógł ją denerwować, ale to on pokonał Voldemorta. To on wyzwolił świat czarodziejów. Była szczęśliwa, że znowu zapanuje wolność. Jednak ponownie straciła Draco, a to zmniejszało jakąkolwiek radość. Wiedziała, że tym razem nieodwracalnie. Blondyn był zraniony. Wiedziała, że robiła źle spotykając się z Jamsem, ale chciała ruszyć ze swoim życiem do przodu. Rodzice lubili Sandemo. Byli dla niego mili i dawali odczuć, że jest wymarzonym kandydatem dla ich córki. Ona sama wiedziała, że jest tylko tanim zamiennikiem Malfoy’a. Ona doskonale wiedziała, że aby być w pełni szczęśliwa potrzebuje pewnego siebie, aroganckiego, pyskatego i chamskiego potomka Lucjusza. Bez niego nie była sobą. Ich związek dzięki tak dwóm różnym charakterom był ciekawszy. Mia swoje barwy, które tylko oni rozumieli. Draco potrafił być również czuły, ale musiał mieć obok siebie idealną kobietę.

- Mandy – to Artur Weasley znalazł swoją najstarszą córkę. – Myślałem, że coś ci jest.

- Wszystko w porządku. Tylko nie mam siły wstać.

- Najważniejsze, że nic ci nie jest.

- Tato. Ja zabiłam – powiedziała ze łzami w oczach.

- Mandy, kogo?

- Ją – odpowiedziała i głową wskazała na leżącą dalej Lestrange. – Nie chciałam. Ona chciała zabić Lunę celując jej w plecy. Odciągnęłam ją i walczyłyśmy. – Cały czas płakała. – Ona rzuciła mnie na kamienie. Chciała zabić. Udało mi się rzucić zaklęcie odrzucające. Upadła i nie wstała. Nie chciała. Tato, nie chciałam – łzy spływały jej po brudnych policzkach.

- Mandy. Spokojnie. Już dobrze – podobnie jak wtedy, gdy była małą dziewczynką tulił w ramionach i głaskał po włosach.  – Broniłaś się. Nie miałaś wyjścia.

- Jestem taka jak oni! Zabiłam.

- Nie prawda. Jesteś od nich lepsza. Pokazałaś to dziś. Uratowałaś Draco. To wymaga więcej odwagi niż zabijanie.

- Nie mogłam pozwolić żeby walczył z własną rodziną.

- I właśnie, dlatego jesteś lepsza.

- Nie jestem. Zabiłam. Nie miałam prawa pozbawiać jej życia.

- Mandy, posłuchaj mnie. Jesteś najdzielniejszą dziewczyną, jaką znam. To, co dziś zrobiłaś. Ta przemowa, uratowanie Draco i Luny. To sprawiło, że pokazałaś, iż nie myślisz tylko o sobie, ale i o innych.

- Fred nie żyje przeze mnie.

- Co?

- Fred i George przybyli do mnie do Dumstrangu. Gdyby tego nie zrobili on by żył.

- Przestań. To nie twoja wina. Strata Freda boli wszystkich, ale nie możesz się obwiniać.

            Zachowanie Mandy Weasley było czymś normalnym dla kogoś, kto nagle twarzą w twarz stanął ze śmiercią. Gdy nagle musiał walczyć o to, aby żyć. Nie chciała być taka jak jej oprawcy, a pozbawienie kogoś tchu powodowało, że za takiego kogoś właśnie się miała. Wojna i ostateczna bitwa nie tylko odcięła swe piętno ma młodej Weasley, ale również na pozostałych uczestnikach. Nikt z nich już nie miał być taki jak przedtem. Wszystko, cały świat uległ nieodwracalnej zmianie. Śmierć bliskich jest czymś, z kim nie każdy sobie radzi nawet po upływie czasu. Jednak w wypadku tych ludzi tylko czas może przyzwyczaić do całego bólu.

            Bo nic nie będzie już takie samo.

 __________________________

[1] Varius Manx – „Nowy York i My”

[2] czarodziejski odpowiednik powiedzenia “Być wiernym jak pies”

[3] Antoine de Saint – Exupery

[4] Mark Twain

Koniec tomu

Pierwszego!

Ilość rozdziałów: 30

Ilość stron: 203

Ilość słów: 55 992

***

Witam Was!

Znowu nawaliłam, ale tym razem to wina studiów. Piszę pracę licencjacką i po prostu przeraża mnie to jak mało informacji - w sensie książek - jest na mój temat. Troszkę panikuję. Wiem.

Wyjaśniam, że zainspirowała mnie do tworzenia ciągu dalszego tego bloga Dusia, a w zasadzie jej blog o Draco i Astori. Może nie wszyscy się cieszą, ale troszkę Was jeszcze pomęczę. Myślę, że drugi tom będzie o połowę krótszy niż pierwszy, więc coś około piętnastu rozdziałów się szykuje. 

Jeśli mam być szczera to gdy pisałam ten rozdział byłam z niego zadowolona. Jednak gdy przepisywałam go do Worda nagle wydał mi się kiczowaty. Nie wiem sama dlaczego...

Pozdrawiam, całuję i za trzy tygodnie jestem z nowym rozdziałem. 

Zawsze Wasza, Lady Spark