I. Arystokraci

„Najlepszym środkiem przeciw prawu jest bezczelność.” [2]

[Patrycja Markowska – „Kilka prawd”]

5 maja 1997 r.

       Czego nie lubią najbardziej kobiety?

            Tajemnic i sekretów. Oczywiście uwielbiają gdy same je mają przed swoimi mężczyznami. Gorzej sprawa przedstawia się kiedy partner ukrywa coś przed swoją kobietą i ta dowiaduje się o tym. Nie ważne jest wtedy czy sama to odkryła czy doniosła jej najlepsza przyjaciółka lub też ukochany sam wyjawił tajemnicę. Wtedy dla winnego nie ma żadnego usprawiedliwienia i łagodzenia gniewu kobiety. Mandy Agnes Frances Weasley siedziała w pustej klasie i z niedowierzaniem wpatrywała się w Jamesa Sandemo, który właśnie swobodnie oświadczył jej, że nie jest tym za kogo się podawał od początku. W Rudej wszystko się zagotowało. Nienawidziła tajemnic i kłamstwa. Właśnie dlatego chciała spotkać się z Jamsem żeby móc mu wyjaśnić nagłe zniknięcie w Hogsmeade oraz jego utratę pamięci. Oficjalnie szkoła twierdziła, że Mandy została porwana przez Śmierciożerców, którzy chcieli ją wykorzystać do szantażowania rodziny. Prawdziwą wersję znali tylko Marie oraz James i rodzina dziewczyny. Mandy opowiedziałam wszystko z wyjątkiem pocałunku z Draconem. Bała się reakcji Norwega. Był gwarancją jej spokoju i równowagi. To dzięki niemu trzymała się jako tako. Zamierzała mu powiedzieć o relacji jaka łączyła ją z młodym Malfoy’em, ale właśnie wtedy James wyskoczył ze swoim ‘Też muszę ci coś powiedzieć’. Okazało się, że James nie jest zwykłym czarodziejem, ale potomkiem szanowanego i bardzo znanego arystokraty. Ogólnie jego rodzina należała do śmietanki towarzyskiej nie tylko w świecie czarodziei, ale również i mugoli. Dużo pracy wkładali w to aby ludzie nie magiczni nigdy nie poznali ich prawdziwej tożsamości. James zapewnił ją, że zataił przed nią prawdę, ponieważ nie chciał żeby spotykała się z nim ze względu na jego majątek.

- Wziąłeś mnie za taką samą dziewczynę jak te z Dumstrangu, kompletnie mnie nie znając – powiedziała urażona Mandy.

- Nie. Po prostu nie chciałem się co do ciebie mylić. Byłaś taka niewinna, zagubiona i nie miałaś na sobie wszystkich najmodniejszych ubrań z pierwszych stron gazet.

- I co? Okazałam się inna?

- Tak! Po stokroć tak! Okazałaś się inna lepsza od nich, bo pokochałaś mnie jako mężczyznę za charakter, za to jaki jestem, a nie za stan mojej skrytki w banku. Nawet nie wiesz jakie miałam wyrzuty sumienia, że mam przed tobą tajemnicę. Ale nawet moja rodzina uważała, że tak będzie lepiej – powiedział James.

-Twoja rodzina o wszystkim wiedziała?

- Tak.

            Jakaś część Mandy była wściekła, ale ta druga bardziej rozsądna przypominała jej, że ona ma przed nim większy sekret, który może zniszczyć cały ich związek. Czy chciała zakończyć tę relację? I tak i nie.

             Tak, bo mogłaby żyć bez wyrzutów sumienia, że go oszukuje.

            Nie, bo w jakiś sposób go kochała. Nie tak jak Draco, ale kochała. Nie była to miłość jaką czuje się do brata, ale inna odmiana miłości, której nie umiała nazwać.

Są różne rodzaje miłości. Jedne tlą się latami, jak ogień podtrzymywany w kominku, inne wybuchają gwałtownie jak wulkan i równie szybko gasną. [1]

            Wiedziała, że musi mu to wszystko powiedzieć, bo im dłużej będzie to utrzymywała w tajemnicy tym gorzej będzie jej z tego wyjść. Jej związek z Draco nie miał kompletnie prawa do tego aby ponownie zaistnieć, a ona nie chciała iść sama przez życie.

- Jest coś co muszę ci jeszcze powiedzieć – stwierdziła Mandy.

- Co takiego? – spytał James.

- Bo moi bracia nie sprowadzili mnie do Hogwartu tylko dlatego, żebym była blisko rodziny. Tu chodziło też o kogoś innego. – Zrobiła krótką przerwę, a po chwili mówiła dalej. – Draco Malfoy. To z nim byłam związana nim pojawiłam się w Dumstrangu. To był zupełnie inny związek niż nasz. Był pełen kontrastów, sprzeczności, ale i miłości – uśmiechnęła się. Gdy tylko znalazłam się w Hogwarcie od razu zaczęłam go szukać. Znalazłam i nie opuszczałam na krok. Potem walczyliśmy o życie.

- Pocałowałaś go?

- Nie – skłamała bez mrugnięcia oka Mandy.

- Kochasz go? – twarz Jamesa była nieprzenikniona.

- Tak. To jest miłość mojego życia. Ale ty też nie jesteś mi obcy. Jesteś dla mnie ważny. Kocham cię, ale to nie jest ten sam rodzaj miłości jaki czuje do Draco. Przepraszam.

- Powiedziałaś mu o mnie?

- Tak.

- I jak zareagował?

- Wściekł się Pewnie nigdy mi nie wybaczy.

- Jest szansa abyście kiedykolwiek do siebie wrócili?

- Obecnie nie. Pewnie jego ojciec już szuka mu żony. Będzie starał się ją znaleźć nim skażą go na karę więzienia.

            Mężczyzna podszedł do niej i z zachłannością wbił się w jej usta. Mandy niedostrzegalnie westchnęła.

Nie może być dla kobiet większej udręki niż mężczyzna, który jest tak dobry, tak wierny, tak kochający, tak niepowtarzalny i który nie oczekuje żadnych przyrzeczeń. [2]

***

[Perfect –„Wieczny dylemat”]

15 maja 1997 r.

            Draco Malfoy wpatrywał się w stalowe oczy ojca, które były dokładnie takie same jak jego. W myślach analizował to co właśnie kilka sekund temu zakomunikował mu Lucjusz. Zastanawiał się, który moment w życiu ojca poważnie uszkodził mu mózg, że wpadł na tak głupi pomysł. Draco nie mógł tego zrozumieć. Za nic w świecie nie zamierzał poślubić Astorii Greengrass. Nie zaprzeczał, że dziewczyna była piękna, ale zdecydowanie nie w jego guście. Była drobna, miła i pomocna a tiara umieściła ją w Domu Węża tylko dlatego, że cała jej rodzina od pokoleń tam trafiała. Duże zielone oczy powodowały, że twarz Greengrass wyrażała wieczne zdumienie. Draco nigdy nie zamienił z nią ani jednego słowa. Spojrzał jeszcze raz na ojca i zastanawiał się czy ma się śmiać z jego głupoty, czy może płakać. Rozważał nawet możliwość robienia tych dwóch czynności jednocześnie.

- Po moim trupie – powiedział Draco.

- Co powiedziałeś? – spytał uprzejmie Lucjusz.

- Po moim trupie. Nie będę brał ślubu tylko dlatego, że ty za dwa tygodnie masz proces i chcesz na siłę ratować biznes poprzez posag jakiejś nic niewinnej dziewczyny.

            Lucjusz Malfoy czekał na swój proces. Tylko dlatego, że zapłacono za niego kaucję nie musiał tych czternastu dni spędzać w Azkabanie w towarzystwie ‘miłych’ i ‘uprzejmych’ oraz chętnych do zabierania szczęścia dementorów. Pewne było tylko to, że nie spędzi w tym miejscu reszty całego swojego życia. Ministerstwo Magii było łaskawsze dla tych, którzy dobrowolnie oddali się w ich ręce i nie walczyli drugiej bitwie o Hogwart. Jednak minimum dziesięć lat Malfoy miał spędzić w Azkabanie. Nic go nie mogło przed tym uchronić. Lucjusz był uwięziony nawet we własnym domu. Drzwi pilnowali aurorzy, kominek został odłączony od sieci Fiuu, a na samego zainteresowanego rzucono specjalne zaklęcie lokalizujące. Na dodatek cały dwór Malfoy Manor był objęty zakazem teleportacji dla wszystkich domowników i ich gości. Jeśli ktoś chciał się dostać do posiadłości musiał wylądować przed bramą i czekać, aż ktoś mu ją otworzy.

- Draco – powiedziała ostro mama.

- Co? Nie będę do końca życia z kimś z kim nie zamieniłem nawet jednego słowa.

- To twój obowiązek – powiedział ojciec.

- Mam obowiązek zdania Owutemy i nic innego. To, że wam wyszedł zaaranżowany związek to nie znaczy, że i mnie wyjdzie.

            W sumie Draco nie poznawał sam siebie. Sprzeciwił się woli ojca pierwszy raz w życiu i nie było to wcale takie trudne. Poczuł się całkowicie wolny. Hogwart organizował dla uczniów siódmego roku zaliczenie Okropnie Wyczerpujących Testów Magicznych. Dyrektor McGonagall dawała szansę każdemu kto chciał mieć pełne wykształcenie magiczne. Draco od razu odpisał, że chętnie przystąpi do testów i potwierdza swoją obecność. Odbudowa Hogwartu mimo tego, że odbywała się za pomocą magii miała potrwać do końca wakacji. Z kolei egzaminy miały odbyć się w takiej części zamku, która zostanie już doprowadzona do użytku.

- Draco tu chodzi o ratowanie dobrego imienia rodziny – rzekła matka.

- Jakby było co ratować – powiedział Draco. – Nie poślubię jej. To jest kompletnie bez sensu.

- To chodzi o tą dziewczynę, która uratowała ci życie? O tą całą Weasley? – ojciec prawie udusił się wymawiając nazwisko.

- Nie. To chodzi o was. Przez całe życie robiłem to co wy chcieliście. Jednak teraz przesadzacie.

- Musisz – powiedział stanowczo Lucjusz Malfoy.

- Nic nie muszę. Jestem pełnoletni i zrobię to co chcę. Nie będziecie mi żony wybierać. Zwłaszcza ty ojcze. Za dwa tygodnie masz proces, a potem znikniesz na dziesięć lat jak nie więcej, więc wybacz, ale nie masz dla mnie autorytetu.

- Draco – powiedziała ostro matka.

            Jej syn nigdy nie odzywał się z tak wyraźną bezczelnością do rodziców. Zawsze z pokorą przyjmował decyzje, które oni podejmowali.

Najlepszym środkiem przeciw prawu jest bezczelność. [2]

- Tak? Mam dość po prostu tych waszych wymagań. Chcę żyć własnym życiem. Nie poślubię Astorii. Jeśli mam wyciągnąć biznes z bagna to zrobię to sam. Bez żadnego posagu.

- Nie dasz rady – powiedział pewnie Lucjusz.

- Dam.

            Był pewny swego. To, że ojciec go nie wtajemniczył w swoje sprawy to wcale nie znaczyło, że Draco nic nie wiedział. Gdy tylko ojciec znikał z domu on zakradał się do jego gabinetu i przeglądał wszelkie teczki i segregatory. Początkowo niewiele z tego rozumiał, ale czasem coraz więcej rozszyfrowywał. Z pomocą przyszedł mu również ich lokaj Vincent, który przyłapał Blondyna na przeszpiegach gdy ten był na wakacjach przed rozpoczęciem piątego roku w Hogwarcie. Draco początkowo myślał, że Vincent go wyda ojcu, a to nie była wcale ciekawa perspektywa. Jednak służący wykazał większą lojalność względem młodego Malfoy’a niż potężnego i jeszcze wtedy szanowanego Śmierciożercy. Chłopak doskonale wiedział jak mają się środki finansowe firmy i miał plan jak ją wydostać z kłopotów. Potrzebował czasu aby móc porozmawiać z potencjalnymi klientami. Zamierzał to zrobić tuż po ostatnim zdanym egzaminie.

- Draco! – powiedziała donośnie matka. – Zrobisz to co zaplanował dla ciebie ojciec.

- Nie. To wszystko? – spytał wstając z fotela i poprawiając marynarkę. – Tak? To cudownie. Teraz wybaczcie, ale pójdę przypomnieć sobie trochę transmutację – powiedział, a wychodząc trzasnął drzwiami co nie bardzo przystawało wysoko postawionemu arystokracie.

I prowadź mnie, gwiazdo ma, w milczącą dal

Ten wielki cyrk zrozumieć daj

Pomóż, bym głupich dni zbyt wiele znał

I odejść mi nie było żal. [3]

_____________________

[1] Janusz Leon Wiśniewski

[2] Erich Maria Remarque (Paul Remarque)

[3] Perfect – „Wieczny dylemat”

***

Miałam być tydzień temu, ale w poprzedni piątek miałam trudną prezentację do zrobienia na jedne zajęcia i kompletnie nie miałam głowy do pisania rozdziałów czy robienia szablonów. Jednak w tym tygodniu zrobiłam wszystko co w mojej mocy żeby móc zaprezentować Wam nie tylko pierwszy rozdział drugiego tomu oraz nowy wygląd bloga. Co o nim sądzicie? Może nie jestem idealna w tworzeniu szablonów, ale z każdego, który wymaga trochę pracy i obeznania w programie graficznym jestem dumna. 

Matko! Właśnie dostałam zawału! Piszę do Was to posłowie do rozdziału a tu nagle z telewizora dobiega mnie głośne "YEEEEESSS". Zerkam i okazało się, że mój ulubiony snookerzysta właśnie tak manifestuje swoją radość po wygraniu ostatniego frejma. 

A co sądzicie na temat rozdziału i jego długości? Zajął mi on pięć stron w Wordzie - pewnie z powodu dialogów. Wiem, że pięć stron to czasami ma jedna część rozdziału u Bea, ale no ja nigdy tak długich nie pisałam i nie zamierzam. Jednak w zasadzie jestem z niego dumna. Pokazuje nowe twarze bohaterów, a także nie robię z nich ludzi bez wad. 

Widzimy się z cztery lub pięć tygodni. Wszystko zależy od tego co będzie się działo na studiach.

Pozdrawiam i całuję, 

Lady Spark. 

PS Rozdział nie sprawdzany, ale zrobię to jutro jak tylko wstanę.