IV. Zaproszenie

„Jestem tylko dziewczyną, która chce zostać zauważoną.[2]”

[Clare Bowen – „Looking For a Place to Shine”]

22 czerwca 1997 r.

            Mandy po rozmowie z mamą bardzo szybko postanowiła doprowadzić się do stanu używalności i jak najprędzej znaleźć się w Mungu, gdzie czekała na nią Narcyza Malfoy. Nie miała pojęcia, czego spodziewać się po kobiecie, której siostrę zabiła w Hogwarcie. Do tej pory nie mogła sobie tego darować. Wszyscy jej mówili, że działała w obronie własnej, ale ten argument wcale do niej nie przemawiał. Potrząsnęła głową chcąc odpędzić od siebie ponure myśli. Spojrzała w lustro i zaczęła się zastanawiać jak upiąć włosy. Dość często miały miejsce sytuacje gdzie w jednej chwili była w Hogwarcie i odtwarzała wspomnienie z bitwy by po chwili zastanawiać się nad związkiem z Jamesem lub też o sytuacji, jaka miała miejsce w jej rodzinie. Ostatecznie zdecydowała się, że włosy pozostawi rozpuszczone. Z szafy wyjęła letnią sukienkę przed kolano, której góra była w poziome czarne paski na białym materiale, a dół miała kwiecisty. Na nogi założyła czarne balerinki. Do zamszowej torebki w kolorze fioletowym włożyła portfel oraz inne potrzebne pierdoły, które są niezbędne dla każdej kobiety. Do kompletu brakowało tylko srebrnej bransoletki, którą dostała od Billa na urodziny. Zguby nie było w kuferku na biżuterię ani na wysokiej półce, gdzie często zdarzało jej się kłaść różne rzeczy. Zajrzała do szafy gdzie znajdowała się różowa marynarka, którą często zakładała do tej sukienki. Okrycie wisiało na swoim miejscu, a to znaczyło, że za zniknięciem błyskotki nie stoi Fleur, a Ginny. Mandy od pewnego momentu musiała walczyć z siostrą i swoją bratową o biżuterię. Dziewczyny miały brzydką wadę pożyczania jej rzeczy bez pytania o zgodę. Rudowłosa zabrała torbę, różdżkę i zbiegła na dół. Na szczęście Ginny siedziała na kanapie i czytała jakąś gazetę, a srebrna bransoletka spokojnie spoczywała na jej lewym nadgarstku.

- Accio! – Powiedziała Mandy, a różdżkę skierowała na nadgarstek siostry. Srebrny przedmiot swobodnie opuścił rękę Ginny i wylądował na dłoni prawowitej właścicielki.

- Ej! Mam dziś randkę z Harrym! – Krzyknęła Ginny.

- To weź coś ze swojej kolekcji, a od mojej się w końcu odczep. Tyle razy mówiłam ci, że masz się pytać – powiedziała Mandy, zapinając bransoletkę.

- Ale z ciebie siostra – stwierdziła z wyrzutem Ginny.

- Najlepsza na świecie. Lecę do Munga – poinformowała rodzicielkę.

            Wzięła troszkę proszku Fiuu, wrzuciła do kominka, weszła do środka i wypowiedziała wyraźnie miejsce, do którego chce się dostać i zniknęła w zielonych płomieniach. Nie lubiła podróżować siecią Fiuu. Brudziły się tylko ubrania oraz kręciło się w głowie. Jednak był to zdecydowanie najszybszy sposób na dostanie się tam gdzie chce. Od kiedy zaczęła pracę w Mungu, kominek w Norze, został podłączony do szpitala. Prawo do korzystania z tego połączenia miła jedynie Mandy i każde złamanie tego prawa pociągało za sobą konsekwencje. Mandy bez gracji – niestety – wyskoczyła z kominka. Na ubraniach miała popiół, który szybko usunęła zaklęciem i skierowała się w stronę recepcji.

- Witaj Helen – powiedziała, Mandy z uśmiechem. – Powiedz mi czy karta Draco Malfoy’a jest u ciebie czy mam szukać na szóstym piętrze?

- Czołem. Jest tutaj. Narcyza Malfoy, czeka na ciebie pod twoim gabinetem od dłuższego czasu.

- Wiem. Jak myślisz, czemu jestem tu po nocnej zmianie. Muszę uspokoić kobietę, bo jeszcze skargę jakąś złoży na mnie.

            Szybkim krokiem skierowała się w stronę schodów, a następnie swojego gabinetu. Stała przed drzwiami wysoka blondynka o zimnych oczach. Wojna i na niej odcisnęła swoje piętno. Na dawniej idealnie gładkiej twarzy, pozbawionej jakiejkolwiek zmarszczki, dało się zauważyć kilka długich miesięcy, które przepełnione były troską o rodzinę oraz nienawiścią do wrogów. Proces Lucjusza też nie należał do rzeczy przyjemnych i łatwych do zniesienia. Ta kobieta ostatnie kilka miesięcy miała zdecydowanie za ciężko w życiu i chciała o nich jak najszybciej zapomnieć. Dalej ubierała się w stroje z drogich materiałów, które podkreślały jej status materialny. Jej twarz nadal miała wyraz jakby ktoś podsunął jej pod nos smocze łajno. Mandy zawsze śmiała się, gdy Harry używał tego określenia. Miał w tym sporo racji. Wiecznie niezadowolona mina nie przysparzała Narcyzie przyjaciół lub też wielbicieli jej urody. Jeśli chodzi o tych drugich to nie tylko ze względu na zbyt małą atrakcyjność było ich nie wielu, a w zasadzie zero, po prostu potencjalni wielbiciele panicznie bali się Lucjusza. W końcu nawet, gdy Czarny Pan odzyskiwał siły to w kuluarach dalej chodziły plotki lub też stwierdzenia prawdy – jak kto woli – że to właśnie Malfoy’owie są najbardziej zatwardziałymi poplecznikami czarnej magii. Zresztą bycie potraktowanym Cruciatusem z powodu zalotów do żonatej kobiety to mało optymistyczna propozycja. Zresztą są zdecydowanie przyjemniejsze zaklęcia, którymi człowiek może zostać potraktowany.

- Dzień dobry, Pani Malfoy, proszę wybaczyć, że pani na mnie czekała, ale dopiero dotarła do mnie sowa – powiedziała Mandy z lekkim uśmiechem.

- Przekazano mi to – powiedziała Narcyza i weszła za Mandy do jej gabinetu.

            Mandy kompletnie nie wiedziała, jak ma się zachować przy tej kobiecie. Wiedziała, że zawsze będzie traktowana z góry i to jej się bardzo nie podobało. Musiała być jednak miła i uprzejma, nawet, jeśli ktoś nie traktował jej z należytym szacunkiem. To była dość niewdzięczne w pracy, ale takimi prawami kierował się świat dorosłych, gdzie liczył się każdy knut.

- Proszę usiąść – powiedziała Weasley, gdy sama zajęła miejsce. – Draco został potraktowany bardzo paskudnym zaklęciem. Sectusempra to bardzo niebezpieczny czar. Do tej pory nie został on zatwierdzony przez Ministerstwo, a co za tym idzie w tej sprawie zostało wszczęte śledztwo – Mandy postanowiła zrobić delikatny wstęp. Gdy pani Malfoy nie odezwała się słowem, postanowiła kontynuować. – Rany zostały zaleczone, ale Draco stracił wiele krwi, której produkcję staramy się przyśpieszyć poprzez podawanie odpowiedniego eliksiru. Z tego, co widzę… - rzekła Mandy, wertując kartę choroby, które od jej wpisu zawierała tylko dwa dodatkowe zdanie - … odzyskał przytomność dwukrotnie i od razu został podany Eliksir Produkujący Krew oraz Słodkiego Snu.

            Narcyza Malfoy dalej milczała, co doprowadzało Mandy do szału. Spodziewała się znerwicowanej matki, które nie będzie dawała jej dojść do słowa. Spokój Narcyzy był nie do wytrzymania. Zachowywała się tak, że Weasley musiała całą swoją cierpliwością powstrzymać się od podejścia do niej i potrząśnięcia nią w celu wykrzesania jakichkolwiek emocji.

Słowa, zimne i wyważone, nienaturalnie spokojne, ale przecież tak tętniące emocją.[1]

- Chce pani o coś spytać?

- Kiedy mój syn stąd wyjdzie?

- Myślę, że do końca tygodnia powinien opuścić szpital. Może nawet wcześniej powinno się udać.

- Czy wiadomo coś więcej na temat sprawcy? – Spytała Narcyza.

‘W końcu’ pomyślała Mandy. Odnosiła wrażenie, że ta kobieta zaraz wyjdzie i to będzie koniec tej całej szopki. Jednak matka Draco w jakiś sposób uspokoiła Mandy, że komuś na Draconie zależy.

- Wiem tylko tyle, co powiedział mi Blaise Zabini. Wracali od jakiegoś przyjaciela i zostali zaatakowani.

            Między kobietami zapadła cisza Mandy nie mogła od tak wyprosić Narcyzy. Nie wypadało jej. Miała jej służyć pomocą i to ona była do jej dyspozycji a nie odwrotnie. Zresztą lubiła swoją pracę. Chciała pracować, bo to dawało jej kopa do dalszego działania. Mogła walczyć o to nawet z całą rodziną Jamesa, ale nie zamierzała rezygnować ze swoich racji, planów czy poglądów. Chciała być akceptowana z tego powodu, co robi i jaki ma plan na życie, a nie, dlatego, bo jest posłuszna. Chciała znaleźć miejsce gdzie będzie mogła lśnić.

Jak fajerwerki wystrzeliwujące w niebo

Chcę światłem zamalować ciemność.

Jak diament siedzący na pierścieniu,

Jestem tylko dziewczyną, która chce zostać zauważoną.

Szukam miejsca do blasku. [2]

            Nie wiedziała, co Merlin naszykował dla niej za życie, ale chciałaby mogła robić to, co kocha.

- Jest jeszcze jedna rzecz – powiedziała niespodziewanie Narcyza i wyrwała Mandy z jej własnych myśli.

- Tak?

- Chciałam ci podziękować za uratowanie życia mojemu synowi.

- To mój obowiązek – powiedziała zgodnie z prawdą Mandy.

- Nie tylko teraz uratowałaś mu życie – rzekła zagadkowo pani Malfoy.

- Nie rozumiem – powiedziała Weasley.

- Kilka miesięcy temu nie pozwoliłaś mu walczyć po waszej stronie.

            Biwa o Hogwart. To właśnie wtedy straciła brata oraz całkowicie przestała być dzieckiem, pozbawiła życia siostrę kobiety, która przed nią siedziała. Wypchnęła wtedy Draco do rodziców nie mogąc, zgodzić się by zginął. Lord Voldemort zabiłby go w pierwszej kolejności. Czarny Pan bardziej od szlam nienawidził tylko zdrady. Za to karał najdotkliwiej. Wtedy, gdy myśleli, że Harry został pokonany, wiedzieli, że nie ma dla nich ratunku i że prędzej czy później zginą, bo było ich za mało. Nie chciała patrzeć jak śmiertelne zaklęcie jest kierowane w stronę Draco. Nie przeżyłaby tego. Dlatego go wypchnęła. On w nowym świecie opanowanym przez czarną magię miał większe szanse na przetrwanie. Ona nie miała żadnych.

- Zrobiłam to, co uważałam za słuszne – Mandy przerwała ciszę.

- Uratowałaś mu życie. Gdyby został po twojej stronie to z pewnością zostałby zabity. Czarny Pan nie znosi zdrady. Ci, którzy go zdradzili i uniknęli śmierci, mogą nazywać to cudem – stwierdziła Narcyza.

            Kobieta mówiła o sobie. Sama zdradziła swojego pana. Okłamała go w Zakazanym Lesie. Zapewniła go, że Harry Potter nie żyje. Zrobiła to po to by, dowiedzieć się czy Draco żyje. Czy żyje jej jedyne dziecko. Lord Voldemort, gdy zorientował się, że go oszukała miał na głowie ważniejszy problem niż szukanie Narcyzy. Z pewnością planował się pozbyć jej już po kolejnym –  i miał nadzieję, że tym razem ostatecznym –  pokonaniu Harry’ego Pottera, ale nie było mu o dane. Narcyza Malfoy Potterowi zawdzięczała nie tylko życie swojego dziecka, ale również i swoje. Gdyby Harry nie pokonał Voldemorta to najprawdopodobniej albo całe życie musiałaby się ukrywać, albo już byłaby martwa.

- Pani Malfoy nie ma sensu wracać do przeszłości – powiedziała Mandy chcąc uciąć tę dość niezręczną dla niej rozmowę.

- Chciałabym jednak ci podziękować i wręczyć zaproszenie na przyjęcie do Malfoy Manor, które odbędzie się w połowie lipca – powiedziała Narcyza, a z niewielkiej czarnej torebki wyjęła fioletową, ozdobną kopertę.

- Ja nie mogę. To nic takiego, co zrobiłam. Proszę się już tym nie zadręczać.

- Ja nie przyjmuję odmowy młoda damo. Możesz przyjść ze swoim narzeczonym, ale nie wiem czy będzie miał czas. Ponoć lipiec to bardzo gorący miesiąc dla jego interesów  - Narcyza powiedziała to wszystko takim tonem, którego nauczyła się od swojego męża. Był to typowo malfoy’owski ton, który powodował, że nikt nie śmiał się sprzeciwić rozmówcy. Narcyza widząc, że uzyskała to, co chce dodała: - Pójdę do mojego syna. Gdyby były jakiekolwiek problemy to proszę od razu mnie powiadomić.

            Wyszła. Zostawiła Mandy samą w jej gabinecie z kompletnym bałaganem w głowie i lekkim paraliżem ciapała. Dopiero po dłuższej chwili Weasley zorientowała się, że jej nie ma i wpatruje się w zamknięte, białe drzwi. Postawa matki Dracona zupełnie ją zaskoczyła.

Dajcie ludziom swobodę działania, a zaskoczą was swoją pomysłowością.[3]

            Wzięła do ręki kopertę i obejrzała ją dokładnie. Wykonana była z fioletowego papieru. Ozdobiona była czarnymi esami i floresami, a litery układały się w napis „Sz. P. M. Weasley”. Koperta była zapieczętowana herbem Malfoy’ów. Dziewczyna delikatnie ją zerwała i wyjęła liliowy pergamin. Litery na nim były w kolorze koperty i tworzyły całe zaproszenie. Rudowłosa przeczytała je pobieżnie i schowała ponownie do koperty. Nic z tego nie rozumiała. Jeszcze rok temu ta sytuacja wydawała jej się, nie do wyobrażenia. Była zdrajczynią krwi, która troszczyła się o jakieś tam szlamy. Świat arystokratów był dla niej zamknięty, a ona nigdy za nim nie tęskniła. Czuła się zdezorientowana. Jeszcze przed chwilą chciała zostać zauważona, a już marzyła o tym by zapaść się pod ziemię.

                        Zaczęła się zastanawiać czy na to wszystko nie miał wpływu jej związek z Jamesem. Norweg z pewnością należał do rodzin, które liczyły się w szeregach arystokratycznych. Jednak czy aby na tyle by wymusić na Narcyzie Malfoy, aż taki gest? Nie była do końca pewna, ale też nie wykluczała takiej możliwości. Świat zaczął stawać na głowie od czasów zakończenia wojny. Zwaśnione rody się godziły. Nawet ona i Percy zaczęli mówić tym samym językiem. Wszystko zaczynało się w miarę układać, więc nie był wykluczone, że i Narcyza uderzyła się w głowę i coś jej się poprzestawiało i postanowiła nagle być miła. Mandy kompletnie się to nie zgadzało. Zbyt wiele różnych zdarzeń miało miejsce. Zbyt wiele jak dla niej. Schowała jednak kopertę do torebki, wierząc, że uda jej się wymigać od przyjęcia w Malfoy Manor.

- Ale skąd Narcyza wiedziała, że w lipcu James ma dużo pracy? Merlinie, co się dzieje na tym świecie?! – Spytała sama siebie Mandy. 

___________________________

[1] Andrzej Sapkowski

[2] Clare Bowen – „Looking For a Place to Shine”

[3] Peter Drucker 

___________________________

Rozdział pojawia się trochę szybciej niż ostatni. Nie planuję już kolejnych przestojów. Będziemy sprawnie poruszać się do przodu. 

Scena z Narcyzą chodziła mi po głowie już od kilku tygodni. Nie dawała mi spać, jeść ani pić. Ciągle zastanawiałam się czy to dobry pomysł, ale z drugiej strony nie miałam pomysłu na rozdział. 

Dla spragnionych Dracona, powiem, że od następnego rozdziału będzie go zdecydowanie więcej. 

I wiecie co? Chyba wyszłam z wprawy. Fatalnie mi idzie ironiczne pisanie, a przecież pierwsze rozdziały były napisane właśnie takim stylem.

Rozdział był sprawdzany kilka razy, ale możliwe są jakieś niedopatrzenia. Zjem coś i jeszcze raz go przeczytam. 

Co sądzicie o nowym szablonie? Ja jestem nim osobiście oczarowana. Planuję go zostawić już na stałe, ale jakby mi się coś miało znowu zmienić, to uniemożliwcie mi to. 

Pozdrawiam, Lady Spark